Γράφει ο Θοδωρής Σπανός:
Μια ακόμα χρονιά φεύγει στα σκουπίδια. Μια χρονιά που ξεκίνησε γεμάτη προσδοκίες, γεμάτη χαρές, μια χρονιά που μας άφησε για λίγες μέρες στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα πριν δειλά δειλά εξαφανιστούμε στον ορίζοντα, όπως κάθε απόγευμα ο ήλιος παραδίδει -ανήμπορος να αντιδράσει- τη θέση του στη σελήνη.
Στις 6 Νοεμβρίου ήταν εκείνο το 6-1 με τη Watford στο Anfield, απόγευμα που όλοι πιστέψαμε στο όνειρο. Ήταν βέβαια πολύ νωρίς. Συζητούσα τις προάλλες πως βλέπουμε σε επανάληψη το ίδιο παιχνίδι εδώ και 2 μήνες. Ρίχνοντας ωστόσο μια ματιά στο κοντινό παρελθόν, αναθεωρώ την άποψή μου: Το ίδιο παιχνίδι -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- βλέπουμε τους τελευταίους 4 μήνες..
19 Nοεμβρίου, 12η αγωνιστική. Κατάμεστο το St. Mary's, η Southampton κατεβάζει ένα τρελό λεωφορείο που όμοιό της δεν έχουμε ξαναντιμετωπίσει τη φετινή χρονιά. Η ομάδα ξαφνικά μπλοκάρει. Δεν μπορεί να κυκλοφορήσει την μπάλα, δεν μπορεί να δημιουργήσει ευκαιρίες. Ο Firmino χάνει τη μεγαλύτερη δική μας ευκαιρία, ο Austin για τη Southampton χάνει τη μεγαλύτερη του αγώνα. Θα μπορούσε κάλλιστα να είχε μπει εκείνο το γκολ και να δεχτούμε την ήττα. Όλοι μείναμε ωστόσο στη χαμένη ευκαιρία του Firmino, και πως αν την είχαμε αξιοποιήσει όλα θα ήταν κομπλέ. 0-0 το τελικό σκορ.
26 Νοεμβρίου κόντρα στη Sunderland. Μια απ'τα ίδια. Προαναγγέλει λεωφορείο ο Moyes, το κάνει πράξη, τραυματίζεται ο Coutinho, όλα δείχνουν δεύτερο 0-0 στη σειρά. Μια στιγμή μαγείας του Origi όμως, αναβάλλει τις μουρμούρες.
Για την ήττα από την Bournemouth (4-3) και το 2-2 με τη West Ham δε χρειάζεται να γραφτεί κάτι, έχουν υπεραναλυθεί. Τα επόμενα 4 ματς ωστόσο (0-3 με Boro, 0-1 με Everton, 4-1 με Stoke και 1-0 με City) θα κρύψουν τα προβλήματα που υπάρχουν πίσω από την επιθετική δυστοκία της ομάδας μας. Με την Boro το γρήγορο γκολ έλυσε τα πόδια της Liverpool. Η εμφάνιση κόντρα στην Everton ήταν αρκετά μέτρια, η μοναδική ευκαιρία μας μετατράπηκε σε γκολ και όλοι ήμασταν ευχαριστημένοι. Σε ένα ντέρμπι βέβαια δε ζητάς και κάτι περισσότερο από τη νίκη. Η Stoke πήγε μέσα στο Anfield να μας παίξει στα ίσα και πολύ απλά έφαγε 4, ενώ με τη City η νίκη ήταν ίσως η πληρέστερη και πιο επαγγελματική εμφάνιση της χρονιάς.
Από εκεί και μετά, έρχεται ο γαμημένος Γενάρης που όλοι ξέρουμε. Ατυχές αποτέλεσμα με Sunderland, αντίο Mane, ντόμινο αλλαγών στην 11αδα, χάνεται ο ρυθμός, χάνεται η χημεία, χάνεται η ψυχολογία και η ομάδα καταρρέει. Μια απ'τα ίδια και τον Φλεβάρη, με το 3-1 κόντρα στη Leicester να είναι ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας.
112 μέρες μεσολάβησαν από το 6-1 κόντρα στη Watford. Σε αυτές τις 112 μέρες, παίχτηκαν 15 αγώνες πρωταθλήματος. Από αυτούς τους 15 αγώνες, οι 10 -ανεξαρτήτως αποτελέσματος- ήταν το ίδιο παιχνίδι σε ριπίτ. Αν βάλεις και τα παιχνίδια κυπέλλου με Soton (x2), Plymouth (x2) και Wolves, ανεβαίνει ακόμα παραπάνω το ποσοστό. Σαν κακογραμμένο τραγούδι του Παντελίδη ένα πράγμα.
Πάει αυτό, τέλειωσε, το ξεκαθαρίσαμε. Δεν μπορούμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω, πρέπει απλά να αποδεχθούμε πως βρεθήκαμε ακόμα μια χρονιά εκτός τίτλων (και κυρίως εκτός ΤΙΤΛΟΥ). To τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα είναι αυτό που πρέπει να μας προβληματίζει. Το κύριο γεγονός που με φοβίζει, είναι πως ο Klopp φαίνεται πελαγωμένος και χαμένος στο διάστημα. Από δηλώσεις τύπου "ξέρουμε τι φταίει και δουλεύουμε πάνω σε αυτό", φτάσαμε στο "αυτή τη στιγμή όλοι παλεύουμε για το μέλλον μας στην ομάδα". Ακόμα και 4 μήνες μετά, δείχνει ανήμπορος να στήσει τη Liverpool κόντρα σε αντίπαλο που του δίνει κατοχή και δεν μπορεί να παίξει gegenpressing. Βρίσκεται παγιδευμένος στο ίδιο του το σύστημα: 4-3-3, χωρίς κλασικό φορ. Θα μου πείτε: Έχουμε κλασικό φορ; Ε, ποιανού επιλογή ήταν αυτή;
Μαθαίνει ακόμα την Premier League o Jurgen και είναι ξεκάθαρο αυτό. Το θέμα είναι πως κινδυνεύουμε για τρίτη συνεχόμενη χρονιά να μείνουμε εκτός τετράδας, τα χρονικά περιθώρια πλέον στενεύουν. 27 χρόνια είναι πάρα πολλά. Και πάει στο διάολο, εγώ 24ων χρονών είμαι, έχω ακόμα ψωμιά μπροστά μου. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που έχουν δώσει και την ψυχή τους γι'αυτήν την ομάδα, και οι χαρές που έχουν λάβει είναι μετρημένες στα δάχτυλα.
Ενδεχόμενο #Kloppout δεν υπάρχει. Ενδεχόμενο #FSGout δεν υπάρχει. Πλάνο τριετίας είναι αυτό που έχει συμφωνηθεί και του χρόνου μπαίνουμε στο πιο κομβικό σημείο ίσως της σύγχρονης ιστορίας της Liverpool. Budget ο Klopp είχε και θα έχει. Το τι ομάδα θα χτίσει με αυτά τα λεφτά, είναι δικό του θέμα. Δική μας αποστολή είναι να τον στηρίξουμε μέχρι και την τελευταία μέρα που θα μείνει στην ομάδα (φυσικά αυτό και δεν υπονοεί πως είναι untouchable και δεν πρέπει να του ασκείται κριτική) γιατί αν δεν μπορεί αυτός, τότε δεν μπορεί κανείς. Εμείς άλλωστε δεν ήμασταν αυτοί που τον ζητούσαμε εξαρχής;