Εύκολη, απόφαση. Ευκολότατη! Σχεδόν μονόδρομος. Kevin Keegan, Ray Clemence, Emlyn Hughe, Phil Neal, Ray Kennedy, Steve Heighway, Jimmy Case, Kevin Keegan, Terry McDermott, David Fairclough και αργότερα Alan Kennedy, Ian Rush, John Barnes, Peter Breadslay… Τι να πρωτοθυμηθώ ? Την μαγική ατμόσφαιρα, τη φωνή του Εγγλέζου σπίκερ που ακούγονταν κάτω από τη φωνή του Κώστα Δεληγιάννη, του Γιάννη Αργυρίου, του Παύλου Γερακάρη ? Το Anfield ? Τα πρωταθλήματα ? Τα κύπελλα ? Τον ύμνο που τραγουδούσε όλο το γήπεδο και ανατρίχιαζες ? Τα τσαλίμια του Grobbelaar στον τελικό της Ρώμης στα πέναλτι ?
Κάπως έτσι, λοιπόν, μυήθηκα παράλληλα και στην υποστήριξη της εθνικής Αγγλίας, σε αντίθεση με τα πιτσιρίκια της εποχής (της τότε και της σημερινής) που υποστήριζαν μαζικά τους μάγους της μπάλας... τους Βραζιλιάνους. Να πω την αλήθεια, λίγο μετά την έναρξη των μουντιάλ και γω με τη Βραζιλία ήμουνα αφού οι Άγγλοι επέστρεφαν κατά κανόνα άρον-άρον από τα πρώτα στάδια της διοργάνωσης. Και δίκαια για να πω την αλήθεια γιατί δεν θυμάμαι καμία ιδιαίτερα καλή παρουσία και κάποιο αξιόλογο ποδοσφαιρικό θέαμα. Βέβαια, ποιοτικοί ποδοσφαιριστές πάντα υπήρχαν αλλά δεν έφτανε αυτό για να «δέσει» η συνταγή. Οι κορυφαίοι δικοί μας της Liverpool πλαισιώνονταν από τους καλύτερους του νησιού: Shilton, Robson, Hodge, Lineker, Wilkins, Whiteside, Hoddle, Gascoigne, Waddle - και πάρα πολλοί που είναι αδύνατον να αναφερθούν όλοι - κι όμως η τελική εικόνα δεν ενθουσίαζε.
Βέβαια, προηγήθηκε το 1966 η κατάκτηση του παγκοσμίου κυπέλλου. Όμως, το φανταστικό ποδόσφαιρο που έπαιζε τότε ο Bobby Charlton, o Bobby Moore, o Gordon Banks και παρέα τους σώζεται μόνο σε κάτι μικρά αποσπάσματα του κινηματογραφικού φακού και σίγουρα φαντάζει σαν όνειρο μακρινό... σαν μύθος.
Και ερχόμαστε στο σήμερα και στο Euro 2012 όπου η ομάδα δεν συγκαταλέγονταν, αρχικά, στα μεγάλα φαβορί της διοργάνωσης. Κυρίως λόγω του ότι θυμίζει όσο ποτέ μια κλασική εθνική Αγγλίας. Μια ομάδα με δύναμη, φυσική κατάσταση, πρέσινγκ, καλή τεχνική (σαφώς, όχι κορυφαία), μάλλον όμως όχι μεγάλη φαντασία στο παιχνίδι και σίγουρα όχι η ταχύτητα και η σπιρτάδα που διακρίνει τις δύο ομάδες των Ιβήρων. Η συνολική εικόνα, πάντως, είναι καλή και η ομάδα δείχνει σοβαρή και πειθαρχημένη.
Ποιος είναι αυτός που δεν θα ήθελε να έχει στην ομάδα του τον Welbeck, τον Young, τον Ashley Cole, τον Rooney, τον Milner, τον Parker, τον Walcott ? Εάν συνυπολογίσουμε και τους «Scousers» της Liverpool που φέτος, παρά την κακή χρονιά, έχουμε έξι (!) παίκτες στην εθνική (Gerrard, Carroll, Johnson, Henderson, Kelly, Downing) περισσότερους από όλες τις άλλες ομάδες, τότε είναι εύκολα αντιληπτό ότι η συμπάθεια προς στην εθνική Αγγλίας ενισχύεται ακόμα περισσότερο.
Προέχει το επερχόμενο παιχνίδι της Κυριακής κόντρα στους Ιταλούς και εκεί θα δούμε «πόσα απίδια πιάνει ο σάκος». Τα παιδιά φέτος δείχνουν να πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν την υπέρβαση. Και γω τους το εύχομαι ολόψυχα... αρκεί να μην διασταυρωθούν με τη δική μας εθνική ομάδα που τότε δεν θα υπάρχει κανένα - μα κανένα - δίλημμα. Το αίμα νερό δεν γίνεται!
ΥΓ. Καλώς μας όρισε και ο πιτσιρικάς ο Ισλανδός ο Sigurdsson που τον ήξερε πολύ καλά και τον ήθελε διακαώς ο κόουτς. Γερός και σιδερένιος. Φαντάζομαι ότι μάλλον μετά το Euro θα «τρέξουν» πολύ περισσότερο τα μεταγραφικά θέματα που αυτή τη στιγμή δείχνουν ότι δεν κινούνται ζωηρά.
You ‘ll Never Walk Alone !!!
Ντίνος
