Από τη μία η χαρά από την κατάκτηση του 8ου League Cup (Carling Cup, πλέον) στην ιστορία μας - μετά από έξι χρόνια χωρίς κάποιο τρόπαιο στο νησί - και από την άλλη η τρίτη συνεχόμενη χρονιά εκτός Champions League και μάλιστα σε μία κάκιστη αγωνιστικά σεζόν, κάνουν, σίγουρα, τη ζυγαριά να γέρνει από τη μεριά που τα συναισθήματα δεν είναι ευχάριστα.
Ίσως το χάπι να χρυσώνονταν, κάπως, εάν γυρνούσε από το πουθενά ο τελικός του κυπέλλου, όμως ο Cech είπε «όχι» λίγο πριν περάσει η μπάλα ολόκληρη τη γραμμή. Σίγουρα ζήσαμε συγκινήσεις σε έναν από τους κορυφαίους θεσμούς στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, όπως είναι ο τελικός του κυπέλλου Αγγλίας, όμως δεν αρμόζει στη Liverpool ο ρόλος του δεύτερου, του ηττημένου.
Είδα, λοιπόν, την ομάδα να παίζει σχετικά καλά στο ξεκίνημα. Ναι μεν, κέρδιζε δύσκολα εντός, αλλά κέρδιζε εκτός και δη μεγάλους αντιπάλους (Arsenal, Chelsea). Ακόμα και μετά την ήττα στο Britannia από τη Stoke είχα πει ότι εάν παίζαμε έτσι και στα υπόλοιπα παιχνίδια δεν θα είναι πολλές οι φορές που δεν θα επιστρέψουμε νικητές.
Έρχεται στο τέλος του Φλεβάρη η κατάκτηση του League Cup και από κει και μετά το χάος. Την ήττα εντός από την Arsenal ακολούθησαν και άλλες τρεις από ομάδες μικρές και η χρονιά τελείωσε με την 8η θέση, μία θέση που είναι από τις χειρότερες στην ιστορία μας.
Η ομάδα σκόραρε, ως επί το πλείστον, δύσκολα. Έλλειψε το εύκολο γκολ. Λίγο τα «παχιά» δοκάρια των αντιπάλων (πρέπει να κάναμε ατομικό ρεκόρ φέτος!), λίγο το «σημάδι» που παίζαμε στους αντίπαλους keepers στα πέναλτυ, έπαιξαν και αυτά το ρόλο τους. Όμως, το αγωνιστικό προφίλ της ομάδας έδειχνε να νοσεί και ο Dalglish δεν μπορούσε να βρει λύσεις.
Μια χρονιά, όμως, που πρέπει να παραδεχτούμε ότι η αμυντική γραμμή ήταν πραγματικά καλή. Επιτέλους ένας υγιής Agger, που έβγαλε όλη τη σεζόν χωρίς σοβαρό τραυματισμό, συγκρότησε ένα πολύ καλό αμυντικό δίδυμο με το Skrtel.
Πάμε στη μεσαία γραμμή, εκεί που το πράγμα δεν ... πάει. Η γραμμή αυτή είναι που κάνει τη διαφορά στο σύγχρονο ποδόσφαιρο και φέρνει τους τίτλους. Πολύ νταβαντούρι το καλοκαίρι για τον Adam (θα έρθει – δεν θα έρθει ... από τα Χριστούγεννα είχαν ξεκινήσει οι επαφές). Δεν βοήθησε όσο θα έπρεπε και φυσικά μιλάω πριν τον τραυματισμό του.
Έχω την αίσθηση ότι τον καλό της Villa μας τον πήρε τελικά η ManU και μεις απλώς πήραμε τον ... άλλο! Τέλος πάντων.
Εξερευνήστε τον κόσμο του παιχνιδιού με τα αυθεντικά σκάφη από την γνωστή τηλεοπτική σειρά!
Δεν του εμπιστεύθηκε θέση αμυντικού half (όντως επιτελικός είναι ο Jonjo, αλλά θα μπορούσε να γίνει μία δομική, κυρίως λόγω της κακής παρουσίας του Spearing).
Αχ ... πάμε τώρα στον μεγάλο αρχηγό! Μεγάλο το πρόβλημα του τραυματισμού και δύσκολη η επέμβαση που τον επηρρέασαν αφάνταστα. Όχι, δεν είναι αυτός o μεγάλος Stevie G που βλέπαμε μέχρι πριν από δυό χρόνια. Δεν με ξεγελούν εμένα τα hattrick στα «ζαχαρωτά».
Γίνε μάγος ή πολεμιστής και παίξε εναντίων χιλιάδων παικτών από όλο τον κόσμο!
Δεν ισχύει το ίδιο, όμως, για τον Carroll που έκανε μία χρονιά πολύ κακή (πήγε, βέβαια, να ανατρέψει τα πάντα με τη συγκλονιστική του παρουσία στον τελικό και παρ’ ολίγον, μάλιστα, να γυρίσει μόνος του το ματς!).
Θα αναφερθώ σε άλλους δύο ποδοσφαιριστές. Στον υπαρχηγό που σε όσα παιχνίδια έπαιξε έδειξε ότι έχουν δίκιο όσοι ισχυρίζονται πως τα τελευταία χρόνια είναι μάλλον επικίνδυνος. Προσέφερε πολλά ο γερο-Jamie αλλά είναι καιρός να σταματήσει. Όσο παίζει ... εκτίθεται. Δεν αρκεί να θέλεις ... πρέπει να μπορείς κιόλας. Και στον Maxi που ίσως δικαιούνταν περισσότερες ευκαιρίες φέτος, αλλά μάλλον δεν έπεισε τον προπονητή του για το ότι είναι σε θέση να δώσει λύσεις.
Ήταν άτυχος ακόμα και στις εμπνεύσεις του π.χ. πότε να ξεκινήσει τον Bellamy ή τον Carroll που πάντα έπαιζε καλύτερα όποιος έμπαινε αλλαγή στη θέση του άλλου (με αποκορύφωμα τον τελικό του FA Cup). Ούτε, βέβαια, μπορούμε να πούμε ότι του βγήκαν οι μεταγραφές. Και σίγουρα έπρεπε να βάλει λίγο νερό στο κρασί του όσο αναφορά στις απόψεις του για αμιγώς Αγγλική ομάδα (και ως προς τον τρόπο ανάπτυξης, μιλάω) μια και το Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο έχει ξεφύγει, πλέον, από το Αγγλικό σε ποιότητα.
Τέλος, εάν συνυπολογίσουμε την απώλεια του Meireles (και του Torres, για μένα) είναι εύκολο να συμπεράνουμε ότι με τέτοιο αγωνιστικό πρόσωπο η ομάδα δεν άξιζε θέση στην 4άδα.
Θα μπορούσα να πω το «πιασάρικο», ότι τουλάχιστον το πήρε η City και όχι η ManU. Αν και το χάρηκα, όπως όλοι μας, ειδικά με τον τρόπο που το πήρε η City, εν τέλει δεν με ενδιαφέρει τι κάνουν οι άλλοι. Απεναντίας, εμένα με ενδιαφέρει μόνο τι κάνει η ομάδα μου.
Και η ομάδα μου δείχνει ότι ακόμα δεν μπορεί να ξεπεράσει τη δύσκολη περίοδο που ξεκίνησε λίγο μετά την τραγωδία του Hillsborough. Μας ξεπεράσανε οι γείτονες και φταίμε, πρωτίστως, εμείς. Εάν έλεγε κανείς στα τέλη του ’90, ότι σε καμιά εικοσαριά χρόνια θα έχει η ManU πιο πολλούς τίτλους από τη Liverpool, θα τον περνούσαν το λιγότερο για τρελό.
Περιμένουμε πολλά χρόνια για τον τίτλο της P.L. Και η ερώτηση είναι έως πότε θα περιμένουμε ακόμα ? Κανείς δεν το ξέρει. Πάντα κάθε χρονιά ελπίζουμε. Ελπίζουμε μέχρι τον Νοέμβριο. Μετά πάλι ελπίζουμε, αλλά για ... του χρόνου. Μόνο μία χρονιά (πριν από 3 χρόνια) ελπίζαμε μέχρι τέλους, αλλά καλύτερα ας μην σκαλίζω πληγές.
Πιστεύω ότι φέτος οι μεταγραφές θα αποδώσουν καλύτερα. Θα εγκλιματιστούν περισσότερο τα παιδιά. Σίγουρα, όμως, παράλληλα χρειαζόμαστε ποδοσφαιριστές με φαντασία και ουσία στο παιχνίδι τους. Έναν πιο Ισπανο-ολλανδικό τρόπο παιχνιδιού. Έναν Falcao, έναν LLorente, έναν Sneijder, έναν Robben, έναν Alonso, έναν ... Ε, όχι όλους μαζί. ντε! Θα έπρεπε να κάνουμε, πρώτα, ριφιφί στο Fort Κnox ! Κάποιους από αυτούς, εννοώ, και κάποιους ... σαν κι αυτούς.
Τέλος πάντων, προβλέπω ότι χωρίς μεταγραφές ουσίας που θα κάνουν τη διαφορά θα κάνουμε και φέτος ... άλλο ένα χρόνο υπομονή. Ότι και να γίνει όμως, θα πρέπει ο στόχος της 4άδας να επιτευχθεί γιατί το κίνητρο και το δέλεαρ είναι αποκλειστικά και μόνο στο θεσμό του Champions League. Ίδωμεν!
You ‘ll Never Walk Alone !!!
Ντίνος
Δημοσιεύτηκε:17/5/2012 21:45