Με αφορμή λοιπόν την απόλυση του Σκωτσέζου τεχνικού από τον πάγκο της ομάδας καλό είναι να θυμηθούμε 5 καλές και 5 κακές στιγμές του στον πάγκο της ομάδας. Άλλωστε στους 15 περίπου μήνες που παρέμεινε στον πάγκο των Κόκκινων μόνο ανενεργός δεν ήταν ο ρόλος του.
Τα καλά
1) Η κατάκτηση του Carling Cup: Κατά την άποψη μου ήταν η καλύτερη στιγμή του στον πάγκο της ομάδας. Μετά από 6 χρόνια ανομβρίας η Liverpool επιστρέφει με δραματικό τρόπο στους τίτλους και η συνεισφορά του Dalglish(έστω κι απ' τον πάγκο) είναι τεράστια. Κυρίως λόγο της κίνησης ματ να βάλει στο παιχνίδι τον Kuyt, με τον Ολλανδό να κάνει μεγάλο παιχνίδι.
2) Το φοβερό ντεμαράζ στον β' γύρο της περασμένης σεζόν. Μέχρι την έλευση του Dalglish η ομάδα ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και ήδη η αδιαφορία των παικτών μέσα στον αγωνιστικό χώρο ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής. Ήδη τα σύννεφα είχαν σκεπάσει τον ουρανό του Anfield και οι φωνές περί έλευσης του King Kenny πλήθαιναν μέρα με την μέρα. Όταν λοιπόν ο KK γύρισε στην μεγάλη του αγάπη, η πορεία πρωταθλητισμού που έκανε από εκείνο το σημείο και μέχρι το παιχνίδι με την Tottenham δικαίωσε όλους όσους "φώναζαν" για την πρόσληψη του. Φοβερή μπάλα, πάθος των παικτών σε κάθε παιχνίδι και επιτέλους αισιοδοξία. Το τελευταίο όμως με τον καιρό χάθηκε...
3) Το διπλό στο Stamford Bridge(με γκολ του Meireles). Είναι αλήθεια πως τα τελευταία 2 χρόνια έχουμε πάρα πολύ καλή παράδοση με την Chelsea. Πέρυσι όμως το διπλό στο Stamford Bridge είχε ακόμα μεγαλύτερη σημασία κυρίως λόγο του παρασκηνίου των ημερών με την μεταγραφή του Torres. Τεράστια συμβολή στην μεγάλη νίκη της ομάδας είχε η τακτική του King. Παίζοντας με 3 κεντρικούς αμυντικούς και υπερφορτώνοντας του κέντρο(επίθεση έπαιξε ο Kuyt ενώ στον πάγκο ήταν ο Suarez) ο Σκωτσέζος κατάφερε να καταστρέψει για τα καλά την κυκλοφορία μπάλας των Μπλε. Από την στιγμή που πήρε τον έλεγχο του κέντρου κιόλας το παιχνίδι δύσκολα θα χανόταν. Το τέρμα του Meireles ήταν απλά η επισφράγιση των εξαιρετικών επιλογών του Dalglish.
4) Τα δάκρυα στον ημιτελικό με City. Απ' τις συγκινητικότερες στιγμές της φετινής σεζόν(μετά το μνημόσυνο για τους 96 συνοπαδούς μας φυσικά) ήταν τα δάκρυα του ΚΚ αμέσως μετά το σφύριγμα της λήξης του 2ου ημιτελικού κόντρα στην City στο Anfield. Εκεί ο Dalglish έδειξε πως αυτή η πρόκριση ήταν κάτι σαν εξιλέωση τόσο για τον ίδιο όσο και για τους παίκτες του και σαν αποτέλεσμα ήταν να λυγίσει απ' την φόρτιση της στιγμής. Μία ακόμα εικόνα που έχω κρατήσει στο μυαλό μου απ' την παρουσία του στον κόκκινο πάγκο.
5) Η συσπείρωση του κόσμου. Αυτό μπορεί να βρίσκεται και στην σφαίρα της φαντασίας μου, όμως αμέσως μετά την πρόσληψη του Dalglish είδα αισιοδοξία, χαρά και ευτυχία. Τα τρία στοιχεία δηλαδή που μπορούν να... πωρώσουν τον κόσμο ώστε να στηρίξει και πάλι την ομάδα. Στο πρόσωπο του Dalglish ο κόσμος είδε το χαμένο μεγαλείο του συλλόγου, είδαν τον άνθρωπο ο οποίος ετοιμαζόταν να θυσιάσει τόσο το όνομα του, όσο και την υστεροφημία του με σκοπό να δώσει στους κόκκινους λίγη απ' την χαμένη τους αίγλη.
Τα κακά
1) Ο τραγικός μεταγραφικός σχεδιασμός. Από την στιγμή που η διοίκηση ανακοίνωσε πως θα ξοδέψει πολλά χρήματα στο μεταγραφικό παζάρι τα ονόματα έδιναν και έπαιρναν. Όμως το αποτέλεσμα ήταν μια τρύπα στο νερό. Μεγάλη ευθύνη κατά την άποψη μου έχει ο Dalglish ο οποίος ύστερα από δικές του εισηγήσεις έντυσε στα κόκκινα τους Adam, Downing με διοίκηση να ξοδεύει γύρω στα 33 εκατ. λίρες. Οι δύο αυτοί παίκτες την σεζόν που έφυγε δεν προσέφεραν τίποτα. Παράλληλα, ο Dalglish γέμισε το ρόστερ με χαφ 8άρια αφήνοντας την ομάδα με ένα καθαρόμαιο αμυντικό χαφ(Lucas Leiva) και ως αποτέλεσμα ήταν η ομάδα να εκτεθεί ανεπανόρθωτα μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Επίσης, άφησε τον Raul Meireles να πάει στην Chelsea και έτσι έφυγε ο τελευταίος δημιουργικός χαφ που υπήρχε στο ρόστερ.
2) Τα απίστευτα κολλήματα. Κάθε προπονητής έχει εμμονές με ποδοσφαιριστές αυτό είναι γνωστό. Στην περίπτωση του Dalglish όμως αυτό το πράγμα πήρε απίστευτη μορφή. Τα 2 μεγαλύτερα κολλήματα του Σκωτσέζου ήταν οι Maxi Rodriguez και Dirk Kuyt. Και οι δύο ακραίοι κάθε φορά που αγωνίζονταν είτε ως βασικοί είτε ως αλλαγή εξέθεταν τον KK με τις εμφανίσεις τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το γκολ του Ολλανδού στο παιχνίδι της φάσης των 16 του F.A. Cup κόντρα στην United που χάρισε στην ομάδα τη νίκη-πρόκριση. Επίσης, είναι ακαταλαβίστικη η εμμονή με τον -ημιπαλαίμαχο- Jamie Carragher. Δεν είναι λίγες οι φορές που ο Carra έχει αργές επιστροφές στην άμυνα -είτε ως πλάγιος μπακ, είτε ως κεντρικός αμυντικός- με αποτέλεσμα η ομάδα να δέχεται φτηνά γκολ που της στοίχισαν στο πρωτάθλημα. Η εμμονή με τον Carra δεν βοήθησε στην εξέλιξη του Coates πάνω που άρχισε να βρίσκει τον εαυτό του(πέτυχε και την γκολάρα κόντρα στην QPR στο Loftus Road και κάπου εκεί η σεζόν έλαβε τέλος για τον Ουρουγουανό έτσι ξαφνικά...
3) Η αποκαρδιωτική πορεία στο πρωτάθλημα. Την φετινή σεζόν το κάθε πέρσι και καλύτερα βρήκε υπόσταση. Κακή έως τραγική πορεία που έθεσε από νωρίς την ομάδα εκτός 4άδας(και έβαλε ταφόπλακα με την ήττα κόντρα στην Arsenal στο Anfield). Πολλοί χαμένοι βαθμοί που πόνεσαν -ειδικά εντός έδρας- για μια ομάδα που αδίκησε τον εαυτό της. Από ένα σημείο όμως και μετά η ομάδα δεν ήταν άτυχη αλλά επιεικώς τραγική. Τεράστιες οι ευθύνες του Dalglish και εδώ που δεν μπόρεσε να μεταλαμπαδεύσει το πνεύμα του νικητή που είχε εκείνος, ειδικότερα στους νεοφερμένους της ομάδας. Στην τραγική πορεία στο πρωτάθλημα έχουμε και τις εντός έδρας ήττες από Wigan, West Bromwich αλλά και ισοπαλίες με ομάδες όπως Aston Villa, Blackburn, Swansea, Sunderland.
4) Ο χαμένος τελικός του F.A. Cup. Για τους Liverpudlians ανά τον κόσμο το κύπελλο αυτό αποτελούσε βάλσαμο στην άρρωστη χρονιά που πέρασε. Ο τελικός αυτός όμως αποτέλεσε ταφόπλακα στις -όποιες- ελπίδες παραμονής είχε ο KK στον πάγκο της ομάδας. Τώρα, το αν η μπάλα πέρασε την γραμμή ή όχι και διάφορες κουβέντες τέτοιου τύπου είναι απλά καφενειακού επιπέδου. Ο Dalglish ή για την ακρίβεια, η Liverpool έχασε τον τελικό με κάκιστη εμφάνιση μέχρι το 60' και φοβερό τελευταίο μισάωρο. Όσο κι αν φανεί παράξενο σε κάποιους ο χαμένος αυτός τελικός τάσσεται στις κακές βραδιές του Dalglish καθώς δεν φρέσκαρε την εντεκάδα όταν έπρεπε.
5) Το ξεπερασμένο σύστημα. Η Liverpool πρέπει να ήταν η μοναδική ομάδα σε όλη την Ευρώπη που ακόμα και φέτος έπαιζε με 3 κεντρικούς αμυντικούς στην εντεκάδα. Ένα σύστημα που μπορεί να έπιασε πέρυσι κόντρα στην Chelsea -που είχε στην εντεκάδα της Torres, Drogba, Anelka ταυτόχρονα, βούτυρο στο ψωμί δηλαδή- όμως τέτοιου είδους σύστημα να πιάσει μια στο τόσο. Επίσης, στις τραγικές επιλογές τακτικής τάσσεται και η επιθετική ανάπτυξη της ομάδας με τον Carroll στην εντεκάδα. Μια ομάδα αργή, προβλέψιμη που σε κάθε φάση έψαχνε το κεφάλι του κοτσίδα. Η αδυναμία αυτή φάνηκε τόσο στα παιχνίδια με μικρομεσσαίες ομάδες όπως είναι η Bolton, η Norwich αλλά και στα παιχνίδια με City και Tottenham που η ομάδα δεν μπορούσε να περάσει την μπάλα στην περιοχή. Ακόμα, σοβαρή τακτική αδυναμία υπήρξε και όταν βλέπαμε στην ίδια εντεκάδα τους Henderson-Gerrard-Adam. Δεδομένου πως ο Lucas ήταν απών, ο Hendo επωμιζόταν τον ρόλο του 6αριού(μια θέση που δεν την ήξερε καθόλου) με τους Gerrard-Adam να ταλαιπωρούν την μπάλα στον κέντρο δίχως να μπορούν να φτιάξουν παιχνίδι.
Για το θέμα του νέου προπονητή θα ασχοληθούμε από βδομάδα. Θέλω πάντως μέχρι την Τρίτη να έχει κλείσει προπονητής ώστε να ξεκινήσει ο σχεδιασμός της νέας περιόδου. Διότι όπως έγραψα και σε προηγούμενο άρθρο το θέμα του νέου προπονητή φρενάρει τις εξελίξεις στην ομάδα...
Χρήστος Τσάλτας
Δημοσιεύτηκε:20/5/2012 2:40
5) Η συσπείρωση του κόσμου. Αυτό μπορεί να βρίσκεται και στην σφαίρα της φαντασίας μου, όμως αμέσως μετά την πρόσληψη του Dalglish είδα αισιοδοξία, χαρά και ευτυχία. Τα τρία στοιχεία δηλαδή που μπορούν να... πωρώσουν τον κόσμο ώστε να στηρίξει και πάλι την ομάδα. Στο πρόσωπο του Dalglish ο κόσμος είδε το χαμένο μεγαλείο του συλλόγου, είδαν τον άνθρωπο ο οποίος ετοιμαζόταν να θυσιάσει τόσο το όνομα του, όσο και την υστεροφημία του με σκοπό να δώσει στους κόκκινους λίγη απ' την χαμένη τους αίγλη.
Τα κακά
1) Ο τραγικός μεταγραφικός σχεδιασμός. Από την στιγμή που η διοίκηση ανακοίνωσε πως θα ξοδέψει πολλά χρήματα στο μεταγραφικό παζάρι τα ονόματα έδιναν και έπαιρναν. Όμως το αποτέλεσμα ήταν μια τρύπα στο νερό. Μεγάλη ευθύνη κατά την άποψη μου έχει ο Dalglish ο οποίος ύστερα από δικές του εισηγήσεις έντυσε στα κόκκινα τους Adam, Downing με διοίκηση να ξοδεύει γύρω στα 33 εκατ. λίρες. Οι δύο αυτοί παίκτες την σεζόν που έφυγε δεν προσέφεραν τίποτα. Παράλληλα, ο Dalglish γέμισε το ρόστερ με χαφ 8άρια αφήνοντας την ομάδα με ένα καθαρόμαιο αμυντικό χαφ(Lucas Leiva) και ως αποτέλεσμα ήταν η ομάδα να εκτεθεί ανεπανόρθωτα μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Επίσης, άφησε τον Raul Meireles να πάει στην Chelsea και έτσι έφυγε ο τελευταίος δημιουργικός χαφ που υπήρχε στο ρόστερ.
2) Τα απίστευτα κολλήματα. Κάθε προπονητής έχει εμμονές με ποδοσφαιριστές αυτό είναι γνωστό. Στην περίπτωση του Dalglish όμως αυτό το πράγμα πήρε απίστευτη μορφή. Τα 2 μεγαλύτερα κολλήματα του Σκωτσέζου ήταν οι Maxi Rodriguez και Dirk Kuyt. Και οι δύο ακραίοι κάθε φορά που αγωνίζονταν είτε ως βασικοί είτε ως αλλαγή εξέθεταν τον KK με τις εμφανίσεις τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το γκολ του Ολλανδού στο παιχνίδι της φάσης των 16 του F.A. Cup κόντρα στην United που χάρισε στην ομάδα τη νίκη-πρόκριση. Επίσης, είναι ακαταλαβίστικη η εμμονή με τον -ημιπαλαίμαχο- Jamie Carragher. Δεν είναι λίγες οι φορές που ο Carra έχει αργές επιστροφές στην άμυνα -είτε ως πλάγιος μπακ, είτε ως κεντρικός αμυντικός- με αποτέλεσμα η ομάδα να δέχεται φτηνά γκολ που της στοίχισαν στο πρωτάθλημα. Η εμμονή με τον Carra δεν βοήθησε στην εξέλιξη του Coates πάνω που άρχισε να βρίσκει τον εαυτό του(πέτυχε και την γκολάρα κόντρα στην QPR στο Loftus Road και κάπου εκεί η σεζόν έλαβε τέλος για τον Ουρουγουανό έτσι ξαφνικά...
3) Η αποκαρδιωτική πορεία στο πρωτάθλημα. Την φετινή σεζόν το κάθε πέρσι και καλύτερα βρήκε υπόσταση. Κακή έως τραγική πορεία που έθεσε από νωρίς την ομάδα εκτός 4άδας(και έβαλε ταφόπλακα με την ήττα κόντρα στην Arsenal στο Anfield). Πολλοί χαμένοι βαθμοί που πόνεσαν -ειδικά εντός έδρας- για μια ομάδα που αδίκησε τον εαυτό της. Από ένα σημείο όμως και μετά η ομάδα δεν ήταν άτυχη αλλά επιεικώς τραγική. Τεράστιες οι ευθύνες του Dalglish και εδώ που δεν μπόρεσε να μεταλαμπαδεύσει το πνεύμα του νικητή που είχε εκείνος, ειδικότερα στους νεοφερμένους της ομάδας. Στην τραγική πορεία στο πρωτάθλημα έχουμε και τις εντός έδρας ήττες από Wigan, West Bromwich αλλά και ισοπαλίες με ομάδες όπως Aston Villa, Blackburn, Swansea, Sunderland.
4) Ο χαμένος τελικός του F.A. Cup. Για τους Liverpudlians ανά τον κόσμο το κύπελλο αυτό αποτελούσε βάλσαμο στην άρρωστη χρονιά που πέρασε. Ο τελικός αυτός όμως αποτέλεσε ταφόπλακα στις -όποιες- ελπίδες παραμονής είχε ο KK στον πάγκο της ομάδας. Τώρα, το αν η μπάλα πέρασε την γραμμή ή όχι και διάφορες κουβέντες τέτοιου τύπου είναι απλά καφενειακού επιπέδου. Ο Dalglish ή για την ακρίβεια, η Liverpool έχασε τον τελικό με κάκιστη εμφάνιση μέχρι το 60' και φοβερό τελευταίο μισάωρο. Όσο κι αν φανεί παράξενο σε κάποιους ο χαμένος αυτός τελικός τάσσεται στις κακές βραδιές του Dalglish καθώς δεν φρέσκαρε την εντεκάδα όταν έπρεπε.
5) Το ξεπερασμένο σύστημα. Η Liverpool πρέπει να ήταν η μοναδική ομάδα σε όλη την Ευρώπη που ακόμα και φέτος έπαιζε με 3 κεντρικούς αμυντικούς στην εντεκάδα. Ένα σύστημα που μπορεί να έπιασε πέρυσι κόντρα στην Chelsea -που είχε στην εντεκάδα της Torres, Drogba, Anelka ταυτόχρονα, βούτυρο στο ψωμί δηλαδή- όμως τέτοιου είδους σύστημα να πιάσει μια στο τόσο. Επίσης, στις τραγικές επιλογές τακτικής τάσσεται και η επιθετική ανάπτυξη της ομάδας με τον Carroll στην εντεκάδα. Μια ομάδα αργή, προβλέψιμη που σε κάθε φάση έψαχνε το κεφάλι του κοτσίδα. Η αδυναμία αυτή φάνηκε τόσο στα παιχνίδια με μικρομεσσαίες ομάδες όπως είναι η Bolton, η Norwich αλλά και στα παιχνίδια με City και Tottenham που η ομάδα δεν μπορούσε να περάσει την μπάλα στην περιοχή. Ακόμα, σοβαρή τακτική αδυναμία υπήρξε και όταν βλέπαμε στην ίδια εντεκάδα τους Henderson-Gerrard-Adam. Δεδομένου πως ο Lucas ήταν απών, ο Hendo επωμιζόταν τον ρόλο του 6αριού(μια θέση που δεν την ήξερε καθόλου) με τους Gerrard-Adam να ταλαιπωρούν την μπάλα στον κέντρο δίχως να μπορούν να φτιάξουν παιχνίδι.
Για το θέμα του νέου προπονητή θα ασχοληθούμε από βδομάδα. Θέλω πάντως μέχρι την Τρίτη να έχει κλείσει προπονητής ώστε να ξεκινήσει ο σχεδιασμός της νέας περιόδου. Διότι όπως έγραψα και σε προηγούμενο άρθρο το θέμα του νέου προπονητή φρενάρει τις εξελίξεις στην ομάδα...
Χρήστος Τσάλτας
Δημοσιεύτηκε:20/5/2012 2:40