Το περασμένο καλοκαίρι δύο τεράστιες μορφές της ομάδας, ο Ντάνιελ Άγκερ και ο Λούις Σουάρεζ θα φύγουν από το Λίβερπουλ με προορισμό αλλά "λιμάνια". Ήταν δύσκολο να το πιστέψεις. Μετά από περίπου 7 χρόνια ο Άγκερ φεύγει. Ο τρελός "Λιβερπουλάκιας" που αγάπησε και αγαπήθηκε όσο λίγοι. Ο Δανός που είχε " χτυπήσει" tattoo με το YNWA. Ποτέ δε το ήθελε να τελειώσει τόσο άδοξα αλλά στα 30 του ήθελε να παίξει μπάλα. Ακόμη και αν για να γίνει εφικτό αυτό θα έπρεπε να επιστρέψει στην Δανία. Και από τη φυγή ενός ηγέτη ας περάσουμε στην φυγή ενός σταρ από τους λίγους. Ο Λούις Σουάρεζ θέλει να δοκιμάσει τις ικανότητες του σε ένα από τα μεγαλύτερα κλαμπ του κόσμου την Μπαρτσελόνα. Ακούς τη λέξη Σουάρεζ και το πρώτο που σου έρχεται στο μυαλό είναι ένας λύκος. Ισχύει για όλους; Εμένα μου έρχεται στο μυαλό ένας παίκτης που μπορούσε να κάνει ο, τι ήθελε μέσα στο γήπεδο, να περάσει τους πιο καλούς αμυντικούς, να κερδίσει τον πιο δύσκολο τερματοφύλακα και να βάλει το πιο δύσκολο γκολ. Να πάρει την ομάδα στις πλάτες του στα δύσκολα και να είναι ενωμένος με όλους τους συμπαίκτες του. Για τους Liverpudlians αυτό είναι Λούις Σουάρεζ. Ένας ποδοσφαιριστής με σπάνιο ταλέντο.
Παραπάνω είδαμε περιπτώσεις ποδοσφαιριστών που αγαπήθηκαν και πρόσφεραν τα μέγιστα. Με μεγάλη μου λύπη πρέπει να προσθέσω σε αυτή τη λίστα και τον Στίβεν Τζέραρντ που αποφάσισε να δώσει ένα τέλος σε μια σχέση 16 χρόνων ίσως λίγο πιο γρήγορα από όσο θα θέλαμε και θα περιμέναμε. Στη λίστα λοιπόν με τους παίκτες που μας αφήνουν και προκαλούν μεγάλη στενοχώρια σε όλο το "κόκκινο" κοινό προστίθεται ο μεγαλύτερος ηγέτης που έχει περάσει ποτέ από τη Λίβερπουλ. Ο μεγάλος Στίβεν Τζέραρντ γίνεται ο τρίτος μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο που λέει το "αντίο" και η ομάδα περνάει πλέον και επίσημα σε μια άλλη εποχή. Την εποχή που πρέπει άπαντες να διαχειριστούμε με ψυχραιμία, πίστη, αλλά πρέπει και εκεί στη διοίκηση μια φορά να αναλογιστούν τη σοβαρότητα του θέματος και να πράξουν ανάλογα. Το "8" πρέπει να αποσυρθεί, ο Τζέραρντ να γυρίσει άμεσα σε θέση μάνατζερ και ο αντικαταστάτης του να είναι μεγάλης κλάσης. Κλάσης Τζέραρντ δε γινόταν, δε γίνεται και δε θα γίνει ποτέ όμως.
Όταν ακούς τη λέξη "Λίβερπουλ" σου έρχεται στο μυαλό μόνο ένας παίκτης. Ο Τζέραρντ. Όταν ακούς Τζέραρντ, σου έρχεται στο μυαλό πάντα η Λίβερπουλ. Γιατί αυτή η σχέση 16 χρόνων είχε αγάπη, πίστη αλληλοσεβασμό. Που να ψάχνεις για νέο Τζέραρντ λοιπόν, όταν πουθενά δεν υπάρχει...
Αυτό που με κάνει να στενοχωριέμαι περισσότερο είναι ότι αυτός ο τεράστιος ποδοσφαιριστής δε θα κρεμάσει τα παπούτσια του εκεί που αγαπήθηκε όσο κανείς άλλος, εκεί που όπως είχε δηλώσει θέλει να τον θάψουν όταν πεθάνει. Στο Άνφιλντ.
Η διοίκηση συνεχώς του πρότεινε νέο συμβόλαιο με μειωμένες αποδοχές, ο Ρότζερς φαίνεται ότι θα λιγόστευε από την επόμενη σεζόν τον χρόνο του, ο Τζέραρντ για πρώτη και τελευταία φορά έβαλε το "εγώ" πάνω από την ομάδα. Και ποιος μπορεί να τον κατηγορήσει άλλωστε; Το μόνο που μπορείς να πεις σε έναν θρύλο είναι "αντίο θα μας λείψεις", και πράγματι θα μας λείψει πολύ.
Έχουμε και επίσημα λοιπόν μια νέα εποχή για τη Λίβερπουλ.Ουτε Σουάρεζ, ούτε Άγκερ. Το ούτε Τζέραρντ δε θα το πω. Γιατί είναι προσωρινό. Θα γυρίσει . Και θα το κάνει από άλλο πόστο. Γεμάτος αξιοπρέπεια και σεβασμό από όλο τον κόσμο. Τον κόσμο που δεν χόρταινε να τον βλέπει. Αντίο λοιπόν τεράστιε Στίβεν Τζέραρντ, έστω και αν αυτό το αντίο είναι προσωρινό...
Υ.Γ Δεν έχω κουράγιο ούτε να κατηγορήσω τη διοίκηση ούτε κανέναν, ας τα αφήσουμε όλα αυτά για άλλο άρθρο, όταν θα το έχουμε πια πάρει χαμπάρι.