Γιατί η επί 3 μήνες αήττητη Liverpool, πλέον κερδίζει μόνο την Plymouth? Αλλάζει η κατάσταση κι αν ναι πότε?
Γράφει ο: Νίκος Γιαμπολδάκης
Δεν χρειάζονται πρόλογοι. Η κατάσταση είναι ευκρινής: Ποδοσφαιρικό αδιέξοδο. Αρνούμαι να το αποκαλέσω "ντεφορμάρισμα" και αυτό θα αποπειραθώ να αποδείξω με την παρούσα ανάλυση. Και αυτό. Γιατί ο σκοπός μιας ανάλυσης, η ουσία της, δεν είναι τόσο να αποκλειστούν εναλλακτικές...θεωρίες, όσο να εντοπιστεί το πρόβλημα.
Αυτό το άρθρο "περιμένει" μέρες να γραφτεί, αφού η βαριά εξεταστική το ανέβαλλε συνεχώς. Το διάστημα αυτό με ωφέλησε ωστόσο, με νέες γκέλες - η μία μετά την άλλη - και με διαλεύκανση του χάρτη των προβλημάτων της ομάδας.
Σε μία γενική τοποθέτηση, τα πρόσφατα συνεχή αρνητικά αποτελέσματα της Liverpool, αποτελούν συνέπεια ενός φάσματος παραγόντων, οι οποίοι εμφανίστηκαν με τη σειρά, διαδοχικά, και ο καθένας "φόρτωνε" επιπλέον βάρος στο συσσωρευμένο των προηγούμενων. Και εξηγώ:
Ήταν εντυπωσιακή, πράγματι, η γνωριμία μας με το Heavy Metal Football του Jurgen Klopp. Για την ακρίβεια η γνωριμία μας με το οργανωμένα διδαγμένο σε μια ολόκληρη καλοκαιρινή προετοιμασία Heavy Metal Football. Με 24 γκολ στα πρώτα 8 παιχνίδια ένιωθες τη φλόγα να βγαίνει από τα πόδια των 11 κάθε Κυριακή. Μια Liverpool εκρηκτική, με προβλήματα, με ατέλειες, με ελλείψεις, αλλά με φοβερό momentum και πρωτόγνωρο winning mentality. Οι απρόσμενες επιτυχίες έφεραν τους Reds ψηλά στη βαθμολογία από το ξεκίνημα του πρωταθλήματος, δημιουργώντας μεγάλες προσδοκίες στους φιλάθλους της.
Ένας νέος ρόλος για τον Adam Lallana, ως χαφ στον άξονα, σε μια άψογη συνεργασία με τον Gini Wijnaldum, που άνοιγαν με ευκολία και ποικιλία της αντίπαλες άμυνες. Άξιος συμπαραστάτης τους και ενορχηστρωτής της όλης προσπάθειας ο Jordan Henderson, τρομακτικός και αποτελεσματικός ο Sadio Mane στη δεξιά πτέρυγα, ουσιαστικός και απειλητικός ο Phillipe Coutinho μετά από καιρό χάρη στην ελεύθερη κίνηση του στο χώρο, συγκινητικός σε νέα θέση, ως αριστερός back, ο James Milner, και σπουδαίας χρησιμότητας γρανάζι για τη λειτουργία ολόκληρης της Heavy Metal μπάντας, ο Roberto Firmino, με το έξυπνο παιχνίδι του ως ψευτοεννιάρι.
Μία ήττα "γνωριμίας" από την Burnley στη δεύτερη αγωνιστική ήταν αρκετή για να μην υπάρξει άλλη. Η Liverpool παρέμεινε αήττητη για περισσότερες από 100 ημέρες, σε όλες τις διοργανώσεις.
Πρώτος ο Mourinho - γνώστης άλλωστε του αντικειμένου - κατάλαβε πως ο μόνος τρόπος να σταματήσει κανείς το κόκκινο θηρίο ήταν με το γνωστό σύστημα "ταμπούρι", εναλλακτικά "λεωφορείο". Απέσπασε, έτσι, λευκή ισοπαλία από τη Liverpool, ενώ ακολούθησε η Southampton, που εκπαιδευμένη πια, κατάφερε να πετύχει δις νίκη κόντρα στους Reds, αποκλείοντας τους από τον τελικό του League Cup. Μεσολάβησαν Bouremouth (4-3), West Ham (2-2), Sunderland (2-2), Swansea (2-3), ακόμα και η Plymouth (0-0), που όμως λύγισε στον επαναληπτικό. Τα ίδια προσπάθησε και η Everton, αλλά το πλήρωσε με γκολ του Mane στο 96'.
Η κατάσταση αυτή, η ανακάλυψη δηλαδή του αντίδοτου στις...ασθένειες που μετέδιδε στις αντίπαλες άμυνες η Liverpool αρχικά, υφίσταται εδώ και δύο μήνες. Ο David Moyes το είπε και σε συνέντευξη τύπου: "Για να κερδίσεις τη Liverpool πρέπει να παρκάρεις το διώροφο λεωφορείο σου".
Τι κάνει όμως ο Klopp για αυτό? Καμία κίνηση. Καμία απόπειρα αλλαγής του στυλ παιχνιδιού. Η ομάδα μοιάζει σαν κοπάδι από πρόβατα που οδηγείται στη σφαγή. Ξέρει που θα καταλήξει και δεν έχει λύση. Ο Γερμανός προπονητής δείχνει να στέκει μετέωρος απέναντι στην συνολική αδράνεια της ομάδας. Φέρει αρκετά μεγάλη ευθύνη (και) για αυτό. Η παρένθεση θα συμπληρωθεί στη συνέχεια.
Τη στιγμή, λοιπόν, που οι αντίπαλοι προπονητές έβρισκαν το...κόλπο, άρχισαν και αυτοί οι καταραμένοι τραυματισμοί, που σε συνδυασμό με το ελλιπές σε βάθος ρόστερ, "έδεσαν" ακόμα περισσότερο τα χέρια του Klopp, και την αγχόνη ακόμα καλύτερα στο λαιμό της Liverpool.
Πρώτη η απουσία Lallana κόστισε στην ισοπαλία με τη Southampton. Πιο σημαντική, όμως, ήταν τελικά σε βάθος χρόνου η απουσία του Coutinho, την οποία ακολούθησαν η ήττα από Bournemouth, οι ισοπαλίες με West Ham και Sunderland, και η δυσκολία να ξεκλειδωθεί η σφιχτή άμυνα της Everton. Στο 2-2 με τη Sunderland απουσίασε και ο Henderson, όπως και στον πρώτο ημιτελικό με τη Southampton στο Stadium of Light. Ακόμα πιο τραγική κάνει τη θέση του Klopp, το γεγονός πως παράλληλα με τους προαναφερθέντες απουσίασε για λίγο καιρό και ο κλασικός απών, Daniel Sturridge, περιορίζοντας έτσι τις εναλλακτικές του Γερμανού.
Σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, φτάσαμε στην Boxing Day, και στο βαρύ πρόγραμμα εορτών. Για την ακρίβεια ακολούθησε ένας μήνας με 10 παιχνίδια στο καλεντάρι της Liverpool, από τα οποία οι Reds κέρδισαν μόνο τα 3!
Είναι ξεκάθαρο πως το εν αρχή περιορισμένο ρόστερ, που στένευσε απειλητικά λόγω τραυματισμών, δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί στους...αγγλικούς ρυθμούς του προγράμματος. Επιστρατεύτηκαν, έτσι, πολλοί μικροί των Ακαδημιών (Ejaria, Woodburn, Stewart, Alexander-Arnold, Wilson, Randall, Ojo) για να γεμίσουν όχι απλώς τις αποστολές αλλά και τις 11άδες. Τα δεδομένα αυτά, σε συνδυασμό με την κούραση των συνεχών αγώνων και τη δυσκολία να αντιμετωπιστούν "ψιλιασμένες" άμυνες, που ταμπουρώνονταν στις περιοχές τους, έκανε τα πράγματα πολύ δύσκολα γα τους Reds.
Και (ξανά!) σαν να μην έφταναν οι άμυνες, οι απουσίες και οι αγώνες κάθε 3 ημέρες, εμφανίστηκε και η αναγκαστική απουσία του Sadio Mane, ο οποίος έφυγε στην Αφρική για να εκπροσωπήσει τη Σενεγάλη στο Κύπελλο Αφρικανικών Εθνών.
Το πρόβλημα, βέβαια, δεν είναι η απουσία του ποδοσφαιριστή Mane. Τα στατιστικά του μπορεί να υποδηλώνουν τη χρησιμότητα του, αλλά η Liverpool δεν είναι ομάδα ενός παίκτη. Αν έπρεπε, ωστόσο, να την λογίσουμε ως τέτοια, ο παίκτης-κλειδί θα ήταν σίγουρα ο Lallana. Ο (νέος) ρόλος του στην ομάδα είναι καθώς φαίνεται καθοριστικός, και βάσει αποτελεσμάτων και αριθμών, αλλά και βάσει λειτουργίας.
Εύκολα ή δύσκολα, οι υπόλοιπες απουσίες καλύπτονταν με την παρουσία ενός καθαρού επιθετικού στην 11άδα (Origi/Sturridge). Ωστόσο, από τη στιγμή που κανείς δεν προνόησε για αγορά δεύτερου εξτρέμ το καλοκαίρι (ή τον φετινό Γενάρη), το κενό του Mane έπρεπε να καλύψει κάποιος άλλος, αλλάζοντας τον έως τότε ρόλο του. Η καταστροφική επιλογή του Klopp να θυσιάσει τον Lallana, οδήγησε σε ένα ντόμινο αλλαγών στην 11άδα που έμπλεξε ακόμα χειρότερα τα πράγματα.
Μεταφέροντας τον Lallana στα πλάγια, η Liverpool έχασε τη δημιουργικότητα, την κίνηση στο χώρο, και την παραγωγή στον άξονα. Επιπλέον, το κενό του Lallana, κλήθηκε να καλύψει ο Emre Can, στο χειρότερο μήνα της καριέρας του. Κατ' εμέ, πρέπει να τεθούν ερωτηματικά για το κατά πόσο μπορεί ο τελευταίος να αγωνιστεί στην Premier League γενικά, και αυτή είναι μια άποψη που διατηρώ καιρό τώρα - για να αποποιηθώ τις κατηγορίες περί μετά Χριστόν προφητείες. Η Liverpool δηλαδή όχι μόνο έχασε τις υπηρεσίες του πιο δημιουργικού της μέσου, αλλά τον αντικατέστησε με έναν τακτικά απείθαρχο, άτεχνο, ογκώδη αλλά αδύναμο, ποδοσφαιρικά "ένυπνο".
Το ντόμινο αλλαγών επηρέασε και τον Firmino, που, απουσία Coutinho, μετατοπίστηκε επίσης στις πτέρυγες. Την ώρα που εκτελούσε με απόλυτα αποτελεσματικό τρόπο το ρόλο του ψευτοεννιαριού, ο Βραζιλιάνος βρέθηκε εκτός θέσης. Η Liverpool έπαιζε ουσιαστικά ένα 4-3-3 με δύο επιθετικούς μέσους στις πτέρυγες, και σε ρόλο 8αριών δύο αμυντικογενείς (σε πρωτοβουλίες) μέσους. Θα μπορούσε κανείς να πει πως ακόμα κι ο Henderson παίζει εκτός θέσης, αλλά όπως κατάφερε ο ίδιος να μας αποδείξει, μπορεί άνετα να αγωνιστεί και ως 6άρι, οργανωτικός αμυντικός χαφ.
Έτσι λοιπόν, στις "ψιλιασμένες" άμυνες, ελλείψεις και αγώνες κάθε τρεις ημέρες, ήρθε να προστεθεί ένα αντι-παραγωγικό κέντρο και δύο κατα παραγγελία εξτρέμ, δηλαδή ένα μη λειτουργικό σύστημα. Το πρόβλημα, βέβαια, είναι και ψυχολογικό, ατομικά για τους ποδοσφαιριστές. Η αδυναμία να ανταποκριθείς στα καθήκοντα, το ρόλο που αναλαμβάνεις και τις οδηγίες που δέχεσαι, υποβαθμίζει την αυτοπεποίθηση σου. Δεν χρειάζεται να φταίει απαραίτητα ο παίκτης, ούτε είναι δεδομένο πως ένας νέος ρόλος θα είναι και ανεπιτυχής. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του James Milner, που διαπρέπει ως αριστερός μπακ σε ένα υγιήες σύστημα (ή τουλάχιστον διέπρεπε ως τώρα). Αντίθετα, όταν καλείσαι να προσαρμοστείς σε νέα δεδομένα, και τα αποτελέσματα είναι συνεχώς καταστροφικά (τόσο ως σκορ, μα κυρίως ως απόδοση), αρχίζεις να θέτεις ερωτήματα στον εαυτό σου και γεμίζεις αμφιβολία, ανασφάλεια. Εν ολίγοις, δεν νιώθεις άνετα με όσα συμβαίνουν και τον τρόπο που επέρχονται. Και στη Liverpool αυτή τη στιγμή, τουλάχιστον 3 παίκτες δεν νιώθουν άνετα, ενώ Milner, Wijnaldum, Henderson και Clyne έχουν επίσης επηρεαστεί, εμμέσως, από αυτό το ντόμινο αλλαγών του Jurgen Klopp.
Ναι, είναι ευθύνη του Γερμανού. Αν αναρωτηθούμε, αρχικά, τι εναλλακτικές λύσεις είχε για την αντικατάσταση του Mane, αυτό από μόνο του λειτουργεί εις βάρος του Klopp, που δεν προνόησε να...σπείρει για να έχει.
Ωστόσο, δεδομένου του βαθμού χρησιμότητας του Lallana στον άξονα και της καταστροφικής παρουσίας του Can, ως εναλλακτικές παρουσιάζονται: χρησιμοποίηση του Moreno ή του Origi ή ακόμα και του Woodburn ως εξτρέμ, ή του Milner και επιστροφή στην 11άδα του Moreno ως αριστερού μπακ, και, σε περίπτωση που δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να γυρίσει ο Lallana στον άξονα, χρησιμοποίηση αντί για Can του Ovie Ejaria ή του Milner, με τον Moreno ως αριστερό μπακ.
O Klopp προχώρησε ελαφρά τη καρδία στις εσωτερικές αλλαγές, χωρίς να προνοήσει για την αυτοπεποίθηση των παικτών του και τη λειτουργικότητα της ομάδας. Μπορεί κανείς βέβαια να υποστηρίξει πως δεν θα μπορούσε να προβλέψει την αρνητική έκβαση των εμπνεύσεων του, αλλά κανείς δεν μπορεί πια να αρνηθεί πως, μετά από τουλάχιστον ένα μήνα καταστροφικών αποτελεσμάτων, δεν θα μπορούσε ο Γερμανός προπονητής να αναθεωρήσει τις επιλογές του, να διακρίνει πόσο σπουδαία ήταν η έλλειψη του Lallana από την παραγωγική περιοχή, πόσο καταστροφική η παρουσία του Can εκεί, και πόσο δίχως άνεση η κίνηση των Wijnaldum και Firmino πλάι σε νέα, απροσάρμοστα πρόσωπα και με νέο ρόλο αντίστοιχα.
Το κακό δεν είναι μόνο η έλλειψη βάθους ρόστερ, που περιορίζει τα χαρτιά στην τράπουλα του Klopp, αλλά κατά βάση η έλλειψη ποιοτικού ρόστερ, ικανού να μονώσει τα κενά. Το πιο ποιοτικό - στη θεωρία - όνομα, αυτό του Sturridge, δίνει και το κυριότερο παράδειγμα. Στάσιμος για τρίτη συνεχή χρονιά, μακριά από τον DS του 2013-14, και φέτος δη αδιάφορος.
Ντεφορμάρισμα (εύχομαι να) πλήττει, επίσης, τον Origi, που παρά τα γκολ που πέτυχε όταν κλήθηκε να βοηθήσει, κινείται γενικά εκτός συστήματος, δεν βοηθά, ενώ παίζει και εγωιστικά. Ο Moreno αδυνατεί να πείσει στο ελάχιστο τον Klopp πως αξίζει μια τρίτη ευκαιρία, ο Grujic επιστρέφει από τραυματισμό τον Φλεβάρη, ο Klavan αποδεικνύεται επιρρεπής στα λάθη και επιβεβαίωσε με τις εμφανίσεις του το γεγονός πως αγοράστηκε για να αποτελέσει δεύτερη επιλογή, και ύστερα ακολουθεί σύσσωμη η U23, που φυσικό είναι να μην μπορεί να σηκώσει το βάρος από μόνη της. Περισσότερο έτοιμοι μοιάζουν οι Stewart, Ejaria και Alexander-Arnold, χωρίς αυτό να σημαίνει πως μπορούν να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά.
Εν κατακλείδι, τη στιγμή που οι αντίπαλοι προπονητές βρήκαν τον τρόπο να αντιμετωπίσουν τη Liverpool, οι τραυματισμοί χτύπησαν την πόρτα των Reds, που σε συνδυασμό με το σκληρό πρόγραμμα και την απουσία Mane κλήθηκαν να αλλάξουν τα πρόσωπα και τις ισορροπίες. Όχι όμως και το σύστημα, και έτσι ο Jurgen Klopp κατέληξε να προσδοκά να αποδώσουν οι ποδοσφαιριστές του σε ρόλους που το καλοκαίρι είχε αναθέσει σε άλλους. Οι εναλλακτικές λύσεις προσώπων είναι περιορισμένα ικανές για να προσφέρουν βοήθεια και στο σύνολο του, αυτός ο επίλογος, εκφράζει εκ των γεγονότων την ανάγκη να βρεθεί άμεση λύση από τον Γερμανό προπονητή. Ήδη ξεκίνησαν οι ψίθυροι σχετικά με την καταλληλότητα του, και όσο κι αν ο μέσος φίλαθλος τις αποστρέφεται, δεν παύουν να υπάρχουν, και όσο υπάρχουν θα αυξάνονται, προκαλώντας προβλήματα στην Liverpool.
Οι αποκλεισμοί και από τα δύο κύπελλα αφήνουν πλέον έναν στόχο στους Reds: την 3άδα του πρωταθλήματος. Βαθιά μου πίστη, από τις αρχές του Ιανουαρίου, είναι πως άμα τη επαναφορά του προγράμματος σε κανονικούς ρυθμούς (Κυριακή παρά Κυριακή), η ομάδα θα επιστρέψει στις επιτυχίες, δεδομένης και της επιστροφής των απόντων. Σε κάθε περίπτωση, ο Jurgen Klopp πρέπει να δουλέψει σε λύσεις για να ξεκλειδώνει τις αντίπαλες άμυνες και να ενισχύσει κομματάκι το ρόστερ, σε περίπτωση που "γυρίσει" κι άλλος αστράγαλος. Νομίζω, όμως, πως άργησε...
Γράφει ο: Νίκος Γιαμπολδάκης
Δεν χρειάζονται πρόλογοι. Η κατάσταση είναι ευκρινής: Ποδοσφαιρικό αδιέξοδο. Αρνούμαι να το αποκαλέσω "ντεφορμάρισμα" και αυτό θα αποπειραθώ να αποδείξω με την παρούσα ανάλυση. Και αυτό. Γιατί ο σκοπός μιας ανάλυσης, η ουσία της, δεν είναι τόσο να αποκλειστούν εναλλακτικές...θεωρίες, όσο να εντοπιστεί το πρόβλημα.
Αυτό το άρθρο "περιμένει" μέρες να γραφτεί, αφού η βαριά εξεταστική το ανέβαλλε συνεχώς. Το διάστημα αυτό με ωφέλησε ωστόσο, με νέες γκέλες - η μία μετά την άλλη - και με διαλεύκανση του χάρτη των προβλημάτων της ομάδας.
Σε μία γενική τοποθέτηση, τα πρόσφατα συνεχή αρνητικά αποτελέσματα της Liverpool, αποτελούν συνέπεια ενός φάσματος παραγόντων, οι οποίοι εμφανίστηκαν με τη σειρά, διαδοχικά, και ο καθένας "φόρτωνε" επιπλέον βάρος στο συσσωρευμένο των προηγούμενων. Και εξηγώ:
1. Μας κατάλαβαν...
Ήταν εντυπωσιακή, πράγματι, η γνωριμία μας με το Heavy Metal Football του Jurgen Klopp. Για την ακρίβεια η γνωριμία μας με το οργανωμένα διδαγμένο σε μια ολόκληρη καλοκαιρινή προετοιμασία Heavy Metal Football. Με 24 γκολ στα πρώτα 8 παιχνίδια ένιωθες τη φλόγα να βγαίνει από τα πόδια των 11 κάθε Κυριακή. Μια Liverpool εκρηκτική, με προβλήματα, με ατέλειες, με ελλείψεις, αλλά με φοβερό momentum και πρωτόγνωρο winning mentality. Οι απρόσμενες επιτυχίες έφεραν τους Reds ψηλά στη βαθμολογία από το ξεκίνημα του πρωταθλήματος, δημιουργώντας μεγάλες προσδοκίες στους φιλάθλους της.
Ένας νέος ρόλος για τον Adam Lallana, ως χαφ στον άξονα, σε μια άψογη συνεργασία με τον Gini Wijnaldum, που άνοιγαν με ευκολία και ποικιλία της αντίπαλες άμυνες. Άξιος συμπαραστάτης τους και ενορχηστρωτής της όλης προσπάθειας ο Jordan Henderson, τρομακτικός και αποτελεσματικός ο Sadio Mane στη δεξιά πτέρυγα, ουσιαστικός και απειλητικός ο Phillipe Coutinho μετά από καιρό χάρη στην ελεύθερη κίνηση του στο χώρο, συγκινητικός σε νέα θέση, ως αριστερός back, ο James Milner, και σπουδαίας χρησιμότητας γρανάζι για τη λειτουργία ολόκληρης της Heavy Metal μπάντας, ο Roberto Firmino, με το έξυπνο παιχνίδι του ως ψευτοεννιάρι.
Μία ήττα "γνωριμίας" από την Burnley στη δεύτερη αγωνιστική ήταν αρκετή για να μην υπάρξει άλλη. Η Liverpool παρέμεινε αήττητη για περισσότερες από 100 ημέρες, σε όλες τις διοργανώσεις.
Πρώτος ο Mourinho - γνώστης άλλωστε του αντικειμένου - κατάλαβε πως ο μόνος τρόπος να σταματήσει κανείς το κόκκινο θηρίο ήταν με το γνωστό σύστημα "ταμπούρι", εναλλακτικά "λεωφορείο". Απέσπασε, έτσι, λευκή ισοπαλία από τη Liverpool, ενώ ακολούθησε η Southampton, που εκπαιδευμένη πια, κατάφερε να πετύχει δις νίκη κόντρα στους Reds, αποκλείοντας τους από τον τελικό του League Cup. Μεσολάβησαν Bouremouth (4-3), West Ham (2-2), Sunderland (2-2), Swansea (2-3), ακόμα και η Plymouth (0-0), που όμως λύγισε στον επαναληπτικό. Τα ίδια προσπάθησε και η Everton, αλλά το πλήρωσε με γκολ του Mane στο 96'.
Η κατάσταση αυτή, η ανακάλυψη δηλαδή του αντίδοτου στις...ασθένειες που μετέδιδε στις αντίπαλες άμυνες η Liverpool αρχικά, υφίσταται εδώ και δύο μήνες. Ο David Moyes το είπε και σε συνέντευξη τύπου: "Για να κερδίσεις τη Liverpool πρέπει να παρκάρεις το διώροφο λεωφορείο σου".
Τι κάνει όμως ο Klopp για αυτό? Καμία κίνηση. Καμία απόπειρα αλλαγής του στυλ παιχνιδιού. Η ομάδα μοιάζει σαν κοπάδι από πρόβατα που οδηγείται στη σφαγή. Ξέρει που θα καταλήξει και δεν έχει λύση. Ο Γερμανός προπονητής δείχνει να στέκει μετέωρος απέναντι στην συνολική αδράνεια της ομάδας. Φέρει αρκετά μεγάλη ευθύνη (και) για αυτό. Η παρένθεση θα συμπληρωθεί στη συνέχεια.
2. Τραυματισμοί (ελλιπές ρόστερ)
Τη στιγμή, λοιπόν, που οι αντίπαλοι προπονητές έβρισκαν το...κόλπο, άρχισαν και αυτοί οι καταραμένοι τραυματισμοί, που σε συνδυασμό με το ελλιπές σε βάθος ρόστερ, "έδεσαν" ακόμα περισσότερο τα χέρια του Klopp, και την αγχόνη ακόμα καλύτερα στο λαιμό της Liverpool.
Πρώτη η απουσία Lallana κόστισε στην ισοπαλία με τη Southampton. Πιο σημαντική, όμως, ήταν τελικά σε βάθος χρόνου η απουσία του Coutinho, την οποία ακολούθησαν η ήττα από Bournemouth, οι ισοπαλίες με West Ham και Sunderland, και η δυσκολία να ξεκλειδωθεί η σφιχτή άμυνα της Everton. Στο 2-2 με τη Sunderland απουσίασε και ο Henderson, όπως και στον πρώτο ημιτελικό με τη Southampton στο Stadium of Light. Ακόμα πιο τραγική κάνει τη θέση του Klopp, το γεγονός πως παράλληλα με τους προαναφερθέντες απουσίασε για λίγο καιρό και ο κλασικός απών, Daniel Sturridge, περιορίζοντας έτσι τις εναλλακτικές του Γερμανού.
3. Πρόγραμμα εορτών
Σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, φτάσαμε στην Boxing Day, και στο βαρύ πρόγραμμα εορτών. Για την ακρίβεια ακολούθησε ένας μήνας με 10 παιχνίδια στο καλεντάρι της Liverpool, από τα οποία οι Reds κέρδισαν μόνο τα 3!
Είναι ξεκάθαρο πως το εν αρχή περιορισμένο ρόστερ, που στένευσε απειλητικά λόγω τραυματισμών, δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί στους...αγγλικούς ρυθμούς του προγράμματος. Επιστρατεύτηκαν, έτσι, πολλοί μικροί των Ακαδημιών (Ejaria, Woodburn, Stewart, Alexander-Arnold, Wilson, Randall, Ojo) για να γεμίσουν όχι απλώς τις αποστολές αλλά και τις 11άδες. Τα δεδομένα αυτά, σε συνδυασμό με την κούραση των συνεχών αγώνων και τη δυσκολία να αντιμετωπιστούν "ψιλιασμένες" άμυνες, που ταμπουρώνονταν στις περιοχές τους, έκανε τα πράγματα πολύ δύσκολα γα τους Reds.
4. Αποχώρηση Mane - Ντόμινο αλλαγών (Ευθύνη Klopp)
Και (ξανά!) σαν να μην έφταναν οι άμυνες, οι απουσίες και οι αγώνες κάθε 3 ημέρες, εμφανίστηκε και η αναγκαστική απουσία του Sadio Mane, ο οποίος έφυγε στην Αφρική για να εκπροσωπήσει τη Σενεγάλη στο Κύπελλο Αφρικανικών Εθνών.
Το πρόβλημα, βέβαια, δεν είναι η απουσία του ποδοσφαιριστή Mane. Τα στατιστικά του μπορεί να υποδηλώνουν τη χρησιμότητα του, αλλά η Liverpool δεν είναι ομάδα ενός παίκτη. Αν έπρεπε, ωστόσο, να την λογίσουμε ως τέτοια, ο παίκτης-κλειδί θα ήταν σίγουρα ο Lallana. Ο (νέος) ρόλος του στην ομάδα είναι καθώς φαίνεται καθοριστικός, και βάσει αποτελεσμάτων και αριθμών, αλλά και βάσει λειτουργίας.
Εύκολα ή δύσκολα, οι υπόλοιπες απουσίες καλύπτονταν με την παρουσία ενός καθαρού επιθετικού στην 11άδα (Origi/Sturridge). Ωστόσο, από τη στιγμή που κανείς δεν προνόησε για αγορά δεύτερου εξτρέμ το καλοκαίρι (ή τον φετινό Γενάρη), το κενό του Mane έπρεπε να καλύψει κάποιος άλλος, αλλάζοντας τον έως τότε ρόλο του. Η καταστροφική επιλογή του Klopp να θυσιάσει τον Lallana, οδήγησε σε ένα ντόμινο αλλαγών στην 11άδα που έμπλεξε ακόμα χειρότερα τα πράγματα.
Μεταφέροντας τον Lallana στα πλάγια, η Liverpool έχασε τη δημιουργικότητα, την κίνηση στο χώρο, και την παραγωγή στον άξονα. Επιπλέον, το κενό του Lallana, κλήθηκε να καλύψει ο Emre Can, στο χειρότερο μήνα της καριέρας του. Κατ' εμέ, πρέπει να τεθούν ερωτηματικά για το κατά πόσο μπορεί ο τελευταίος να αγωνιστεί στην Premier League γενικά, και αυτή είναι μια άποψη που διατηρώ καιρό τώρα - για να αποποιηθώ τις κατηγορίες περί μετά Χριστόν προφητείες. Η Liverpool δηλαδή όχι μόνο έχασε τις υπηρεσίες του πιο δημιουργικού της μέσου, αλλά τον αντικατέστησε με έναν τακτικά απείθαρχο, άτεχνο, ογκώδη αλλά αδύναμο, ποδοσφαιρικά "ένυπνο".
Το ντόμινο αλλαγών επηρέασε και τον Firmino, που, απουσία Coutinho, μετατοπίστηκε επίσης στις πτέρυγες. Την ώρα που εκτελούσε με απόλυτα αποτελεσματικό τρόπο το ρόλο του ψευτοεννιαριού, ο Βραζιλιάνος βρέθηκε εκτός θέσης. Η Liverpool έπαιζε ουσιαστικά ένα 4-3-3 με δύο επιθετικούς μέσους στις πτέρυγες, και σε ρόλο 8αριών δύο αμυντικογενείς (σε πρωτοβουλίες) μέσους. Θα μπορούσε κανείς να πει πως ακόμα κι ο Henderson παίζει εκτός θέσης, αλλά όπως κατάφερε ο ίδιος να μας αποδείξει, μπορεί άνετα να αγωνιστεί και ως 6άρι, οργανωτικός αμυντικός χαφ.
Έτσι λοιπόν, στις "ψιλιασμένες" άμυνες, ελλείψεις και αγώνες κάθε τρεις ημέρες, ήρθε να προστεθεί ένα αντι-παραγωγικό κέντρο και δύο κατα παραγγελία εξτρέμ, δηλαδή ένα μη λειτουργικό σύστημα. Το πρόβλημα, βέβαια, είναι και ψυχολογικό, ατομικά για τους ποδοσφαιριστές. Η αδυναμία να ανταποκριθείς στα καθήκοντα, το ρόλο που αναλαμβάνεις και τις οδηγίες που δέχεσαι, υποβαθμίζει την αυτοπεποίθηση σου. Δεν χρειάζεται να φταίει απαραίτητα ο παίκτης, ούτε είναι δεδομένο πως ένας νέος ρόλος θα είναι και ανεπιτυχής. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του James Milner, που διαπρέπει ως αριστερός μπακ σε ένα υγιήες σύστημα (ή τουλάχιστον διέπρεπε ως τώρα). Αντίθετα, όταν καλείσαι να προσαρμοστείς σε νέα δεδομένα, και τα αποτελέσματα είναι συνεχώς καταστροφικά (τόσο ως σκορ, μα κυρίως ως απόδοση), αρχίζεις να θέτεις ερωτήματα στον εαυτό σου και γεμίζεις αμφιβολία, ανασφάλεια. Εν ολίγοις, δεν νιώθεις άνετα με όσα συμβαίνουν και τον τρόπο που επέρχονται. Και στη Liverpool αυτή τη στιγμή, τουλάχιστον 3 παίκτες δεν νιώθουν άνετα, ενώ Milner, Wijnaldum, Henderson και Clyne έχουν επίσης επηρεαστεί, εμμέσως, από αυτό το ντόμινο αλλαγών του Jurgen Klopp.
Ναι, είναι ευθύνη του Γερμανού. Αν αναρωτηθούμε, αρχικά, τι εναλλακτικές λύσεις είχε για την αντικατάσταση του Mane, αυτό από μόνο του λειτουργεί εις βάρος του Klopp, που δεν προνόησε να...σπείρει για να έχει.
Ωστόσο, δεδομένου του βαθμού χρησιμότητας του Lallana στον άξονα και της καταστροφικής παρουσίας του Can, ως εναλλακτικές παρουσιάζονται: χρησιμοποίηση του Moreno ή του Origi ή ακόμα και του Woodburn ως εξτρέμ, ή του Milner και επιστροφή στην 11άδα του Moreno ως αριστερού μπακ, και, σε περίπτωση που δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να γυρίσει ο Lallana στον άξονα, χρησιμοποίηση αντί για Can του Ovie Ejaria ή του Milner, με τον Moreno ως αριστερό μπακ.
O Klopp προχώρησε ελαφρά τη καρδία στις εσωτερικές αλλαγές, χωρίς να προνοήσει για την αυτοπεποίθηση των παικτών του και τη λειτουργικότητα της ομάδας. Μπορεί κανείς βέβαια να υποστηρίξει πως δεν θα μπορούσε να προβλέψει την αρνητική έκβαση των εμπνεύσεων του, αλλά κανείς δεν μπορεί πια να αρνηθεί πως, μετά από τουλάχιστον ένα μήνα καταστροφικών αποτελεσμάτων, δεν θα μπορούσε ο Γερμανός προπονητής να αναθεωρήσει τις επιλογές του, να διακρίνει πόσο σπουδαία ήταν η έλλειψη του Lallana από την παραγωγική περιοχή, πόσο καταστροφική η παρουσία του Can εκεί, και πόσο δίχως άνεση η κίνηση των Wijnaldum και Firmino πλάι σε νέα, απροσάρμοστα πρόσωπα και με νέο ρόλο αντίστοιχα.
5. Ατομική αδιαφορία και στασιμότητα
Το κακό δεν είναι μόνο η έλλειψη βάθους ρόστερ, που περιορίζει τα χαρτιά στην τράπουλα του Klopp, αλλά κατά βάση η έλλειψη ποιοτικού ρόστερ, ικανού να μονώσει τα κενά. Το πιο ποιοτικό - στη θεωρία - όνομα, αυτό του Sturridge, δίνει και το κυριότερο παράδειγμα. Στάσιμος για τρίτη συνεχή χρονιά, μακριά από τον DS του 2013-14, και φέτος δη αδιάφορος.
Ντεφορμάρισμα (εύχομαι να) πλήττει, επίσης, τον Origi, που παρά τα γκολ που πέτυχε όταν κλήθηκε να βοηθήσει, κινείται γενικά εκτός συστήματος, δεν βοηθά, ενώ παίζει και εγωιστικά. Ο Moreno αδυνατεί να πείσει στο ελάχιστο τον Klopp πως αξίζει μια τρίτη ευκαιρία, ο Grujic επιστρέφει από τραυματισμό τον Φλεβάρη, ο Klavan αποδεικνύεται επιρρεπής στα λάθη και επιβεβαίωσε με τις εμφανίσεις του το γεγονός πως αγοράστηκε για να αποτελέσει δεύτερη επιλογή, και ύστερα ακολουθεί σύσσωμη η U23, που φυσικό είναι να μην μπορεί να σηκώσει το βάρος από μόνη της. Περισσότερο έτοιμοι μοιάζουν οι Stewart, Ejaria και Alexander-Arnold, χωρίς αυτό να σημαίνει πως μπορούν να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά.
Συμπέρασμα
Εν κατακλείδι, τη στιγμή που οι αντίπαλοι προπονητές βρήκαν τον τρόπο να αντιμετωπίσουν τη Liverpool, οι τραυματισμοί χτύπησαν την πόρτα των Reds, που σε συνδυασμό με το σκληρό πρόγραμμα και την απουσία Mane κλήθηκαν να αλλάξουν τα πρόσωπα και τις ισορροπίες. Όχι όμως και το σύστημα, και έτσι ο Jurgen Klopp κατέληξε να προσδοκά να αποδώσουν οι ποδοσφαιριστές του σε ρόλους που το καλοκαίρι είχε αναθέσει σε άλλους. Οι εναλλακτικές λύσεις προσώπων είναι περιορισμένα ικανές για να προσφέρουν βοήθεια και στο σύνολο του, αυτός ο επίλογος, εκφράζει εκ των γεγονότων την ανάγκη να βρεθεί άμεση λύση από τον Γερμανό προπονητή. Ήδη ξεκίνησαν οι ψίθυροι σχετικά με την καταλληλότητα του, και όσο κι αν ο μέσος φίλαθλος τις αποστρέφεται, δεν παύουν να υπάρχουν, και όσο υπάρχουν θα αυξάνονται, προκαλώντας προβλήματα στην Liverpool.
Οι αποκλεισμοί και από τα δύο κύπελλα αφήνουν πλέον έναν στόχο στους Reds: την 3άδα του πρωταθλήματος. Βαθιά μου πίστη, από τις αρχές του Ιανουαρίου, είναι πως άμα τη επαναφορά του προγράμματος σε κανονικούς ρυθμούς (Κυριακή παρά Κυριακή), η ομάδα θα επιστρέψει στις επιτυχίες, δεδομένης και της επιστροφής των απόντων. Σε κάθε περίπτωση, ο Jurgen Klopp πρέπει να δουλέψει σε λύσεις για να ξεκλειδώνει τις αντίπαλες άμυνες και να ενισχύσει κομματάκι το ρόστερ, σε περίπτωση που "γυρίσει" κι άλλος αστράγαλος. Νομίζω, όμως, πως άργησε...