Ο Jurgen Klopp μάλλον βαριέται στα εύκολα, κι αυτό γιατί όποτε όλες οι συνθήκες είναι εναντίον του καταφέρνει και μας εκπλήσσει!
Γράφει ο Νίκος Γιαμπολδάκης
Ο άρρωστος Gomez "κόλλησε" τον έτερο stopper Klavan, και με τον Matip να νιώθει μυϊκές ενοχλήσεις, η Liverpool...ξέμεινε! Με τον Lovren μοναδικό διαθέσιμο κεντρικό αμυντικό, ο Jurgen Klopp επέλεξε απροειδοποίητα τους Can και Wijnaldum και τους ανακοίνωσε πως θα πλαισιώσουν τον Κροάτη στην αμυντική τριάδα των Reds. Αποτέλεσμα; Η Liverpool δεν κινδύνεψε καθόλου σε αντεπιθέσεις, αφού κάλυπτε σχολαστικά τα νότα της, και θα έφευγε από το Brighton με clean sheet αν ο διαιτητής Scott δεν εφηύρε πέναλτι υπέρ των γηπεδούχων. Επιθετικά, τα 5 γκολ αποτέλεσαν ένα ξέφρενο πανηγύρι και το τελικό 1-5 έφερε τη Liverpool στην 4η θέση της Premier League!
Εντάξει, προφανώς το "1-7-2" είναι υπερβολική κουβέντα. Ωστόσο, ο υπέρμαχος του "στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν θέσεις αλλά ρόλοι", Jurgen Klopp, δεν θα μπορούσε να "ξεγυμνώσει" από τα οργανωτικά χαρακτηριστικά τους τους Emre Can και Georginio Wijnaldum, και να τους μετατρέψει για 90 λεπτά σε δύο στυγνούς αμυντικούς μακρυά από το ρίσκο, γι' αυτό τους ενσωμάτωσε και στο κομμάτι της ανάπτυξης. Επομένως, ναι, η εμφάνιση της Liverpool στο παιχνίδι με την Brighton κατά το κομμάτι της οργάνωσης επιθέσεων, συνοψίζεται στο παράλογο "1-7-2".
Πιο αναλυτικά, για ακόμα ένα παιχνίδι ο Klopp προώθησε τα δύο πλάγια μπακ του ψηλά. Στην αρχή μας φάνηκε πως ο Wijnaldum έπαιζε δεύτερο 6άρι δίπλα στον Jordan Henderson και απλώς κατέβαινε χαμηλά ώστε να προωθηθεί ο Robertson από τα αριστερά και το ρίσκο της προώθησης να καλύπτεται από έναν παίκτη-κολόνα στην κεντροαριστερή πλευρά της άμυνας. Ωστόσο γρήγορα αναθεωρήσαμε. Ο Wijnaldum έπαιζε τρίτος stopper σε ένα ελεύθερο 3-5-2 (αυτό είναι το πραγματικό σύστημα, σύμφωνα με τις θέσεις των παικτών - Το 1-7-2 ανταποκρίνεται περισσότερο στους ρόλους).
Στην παραπάνω φωτογραφία (SofaScore.com) βλέπουμε τον μέσο όρο της θέσης όπου κάθε παίκτης έκανε τις επαφές του με τη μπάλα κατά το α' ημίχρονο. Ανεξάρτητα, λοιπόν, από το που κινούταν, από το αν έμπαινε λίγο πιο μέσα και πιο ψηλά, επειδή κατέβαινε ο Robertson σε θέση κανονικού αριστερού μπακ όταν η Liverpool βρισκόταν σε φάσεις άμυνας, οι επαφές του Wijnaldum με τη μπάλα ήταν ανοιχτά αριστερά και λίγο πιο ψηλά από τον Lovren. Πάντως προκάλεσε αίσθηση το γεγονός πως ενώ υποδεχόταν την μπάλα από τα δεξιά, είχε την τάση να την επιστρέφει εκεί. Σε περιπτώσεις δηλαδή που είχε ακόμα και 10-15 μέτρα να προχωρήσει και να χτίσει την επίθεση της ομάδας από τα αριστερά, ο Wijnaldum επέμενε να την δίνει στον Henderson, να την επιστρέφει στους Lovren και Can παρότι την είχε μόλις πάρει από αυτούς! Γιατί;
Η ιδιομορφία της 11άδας λόγω των έκτακτων και αναγκαστικών επιλογών ελέω ελλείψεων, ανάγκασε τον Klopp να θεωρήσει το παιχνίδι διαφορετικά. Τι έκανε λοιπόν; "Έψυξε" επιθετικά τους Wijnaldum και Robertson, μιας και περαιτέρω ρίσκο από την αριστερή πλευρά ενδεχομένως να προκαλούσε προβλήματα (ο Gini δεν έχει ξαναπαίξει ποτέ αμυντικός σε αντίθεση με τον Can), και έδωσε εντολή το παιχνίδι να χτίζεται από δεξιά. Το γεγονός πως η μισή ομάδα μαζεύτηκε στα δεξιά του έδωσε την ευχέρεια να κρατήσει τον Arnold πιο χαμηλά σε σχέση με τον - πεταγμένο ψηλά αλλά μόνο για αντιπερισπασμό - Andy Robertson, και επομένως να έχει μονίμως καλυμμένα τα νότα του με Wijnaldum, Lovren, Can (σταθερά πίσω) και Arnold (λίγες προωθήσεις μιας και δεν ήταν αναγκαίες). Η Brighton που κάθισε πίσω για να χτυπήσει σε αντεπιθέσεις δεν βρήκε ούτε μια ευκαιρία να το κάνει. Όταν βέβαια κατάφερνε να πάρει τη μπάλα.
Έτσι, λοιπόν, η Liverpool με δύο "ψευτοαμυντικούς" (σε αντιστοιχία με το ψευτοεννιάρι, γιατί όχι;) να στηρίζουν κάθε επίθεση, εκμεταλλευόμενη στο έπακρο το πλάτος του γηπέδου με τα δυο full backs ανοιχτά και με τους υπόλοιπους 5 να περιφέρονται σε μικρές μεταξύ τους αποστάσεις, δεν ρίσκαρε ποτέ την κατοχή της μπάλας, αλλά ήταν και σε θέση να την κλέψει και να χτυπήσει σε κόντρα επιθέσεις, βρίσκοντας δίχτυα σε 3 από αυτές.
Ο Klopp δηλαδή έσβησε την ανισορροπία που προκάλεσαν οι αναγκαστικές επιλογές προσώπων, με την επιλογή να οδηγήσει όλο το παιχνίδι στην δεξιά πλευρά, μακρυά από το ρίσκο.
Είναι χαρακτηριστικό πως ο Alexander-Arnold είχε συνολικά 90 επαφές με τη μπάλα σε αντίθεση με τις 46 του Robertson. Η παρουσία του Milner στα δεξιά του γηπέδου, επίσης, έδωσε την ελευθερία στον Salah να παίξει δίπλα στον Firmino (εξ ου και το 2 στο "1-7-2"). Ο Henderson έτρεχε σε κάθε πλευρά και ο Coutinho μπορούσε να πάει όπου ήθελε, λίγο πιο μπροστά, λίγο πιο χαμηλά, πάντως σίγουρα σε ρόλο αριστερού χαφ κατά τις φάσεις άμυνας, βοηθώντας τον Robertson στο μαρκάρισμα. Η πειθαρχία κερδίζει αγώνες κύριοι.
Σπάζοντας, τώρα, το 7 από το "1-7-2" ή (μιας και αναλύσαμε το ρόλο των Wijnaldum και Can) σπάζοντας το 5 στο "3-5-2", ήταν φανερό πως ο Henderson αποτελούσε το οργανωτικό 6άρι, ο Milner "σκούπιζε" τη δεξιά πλευρά, και αμφότεροι έκαναν...μάγκα τον Coutinho που έπαιζε λίγο πιο ψηλά, σε ρόλο ελεύθερου 8αριού, όπως παίζει δηλαδή και στο 4-3-3. Η ανάλυση αυτή φαίνεται και στους παρακάτω heat maps (χάρτες θερμότητας) από το whoscored.com.
Τελειώνοντας με την τακτική ανάλυση, κίνηση που κλείδωσε το ματς ήταν η επιλογή του Klopp να προωθήσει κι άλλο τον Salah στο δεύτερο ημίχρονο, να μετριάσει την επιθετική διάθεση της ομάδας δίνοντας χώρο στην Brighton και να αφήσει την τριάδα Coutinho-Firmino-Salah να κάνει πάρτι κάθε φορά που οι Reds έκλεβαν τη μπάλα. Αυτό γίνεται ξεκάθαρο από τη σύγκριση του πρώτου χάρτη στην αρχή του άρθρου, με τη μέση θέση όπου κάθε παίκτης έκανε τις επαφές του με την μπάλα στο α' ημίχρονο, με τον αντίστοιχο χάρτη (του 11tegen11) που καλύπτει το διάστημα από το 1ο ως το 81ο λεπτό. Σας παραθέτουμε και τους δύο ταυτόχρονα.
Τέλος, ένα σημαντικό σχόλιο όσον αφορά στην αποτελεσματικότητα των δύο ομάδων. Η φωτογραφία που πήραμε επίσης από το 11tegen11 δείχνει τα xGoals των Brighton και Liverpool. Τα xGoals (ολοκληρωμένα: expected goals) είναι τα γκολ που "θα έπρεπε" να έχει βάλει κάθε ομάδα με βάση τις φάσεις που δημιούργησε. Ο υπολογισμός του πόσο κοντά σε γκολ ήταν κάθε φάση γίνεται με έναν αλγόριθμο που εξετάζει τη θέση του σώματος, τον τρόπο εκτέλεσης (πόδι, κεφάλι κλπ), την απόσταση από το τέρμα, το ύψος της μπάλας κλπ.
Η Liverpool είχε 2 xGoals, τα μισά από τα οποία (ποσοστιαία) τα πήρε από τα δύο γκολ του Firmino σε φάσεις τετ-α-τετ. Θα έπρεπε δηλαδή να σκοράρει 2 γκολ με βάση τις φάσεις που δημιούργησε. Ωστόσο, οι Reds ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματικοί και βρήκαν γκολ από την δύσκολη κεφαλιά του Can από κόρνερ, από την εκπληκτική έμπνευση του Coutinho στην εκτέλεση φάουλ και από το αυτογκόλ του Dunk.
Αντίθετα, η Brighton έπρεπε να βάλει 1.5 γκολ σύμφωνα με τις ευκαιρίες που έκανε (ο συντελεστής ανέβηκε ιδιαίτερα εξαιτίας του πέναλτι που κέρδισαν οι γηπεδούχοι), αλλά σκόραρε μόνο μια φορά. Αν ρίξετε μια προσεκτική ματιά στο γράφημα, η Brighton έχει φτάσει το 1.65 xGoals σχεδόν αποκλειστικά εξαιτίας του πέναλτι και της φάσης που έχασε ο Murray ακριβώς πριν το 0-3, όταν ο Mignolet απέκρουσε το εξ επαφής τελείωμα του και ακολούθησε αντεπίθεση για τη Liverpool.
Συμπερασματικά, λοιπόν, για τον Klopp ήταν μια μεγάλη πρόκληση. Ο Γερμανός κρίνεται αρκετά διαβασμένος όσον αφορά στον αντίπαλο του, δεν...κώλωσε να πάρει επιλογές με ρίσκο, ξεκούρασε τον Mane, έβγαλε αλλαγή τον Salah, και έκανε τον Wijnaldum να φαίνεται...Nesta! Έχει να χάσει από τις 20 Οκτώβρη, μετρώντας ένα αήττητο σερί συνολικά 8 παιχνιδιών με 6 νίκες και 2 ισοπαλίες (γκολ 25-6). Στο πρωτάθλημα το σερί αυτό μεταφράζεται σε 6 παιχνίδια, 5 νίκες, 1 ισοπαλία και γκολ 19-3!!
Γράφει ο Νίκος Γιαμπολδάκης
Ο άρρωστος Gomez "κόλλησε" τον έτερο stopper Klavan, και με τον Matip να νιώθει μυϊκές ενοχλήσεις, η Liverpool...ξέμεινε! Με τον Lovren μοναδικό διαθέσιμο κεντρικό αμυντικό, ο Jurgen Klopp επέλεξε απροειδοποίητα τους Can και Wijnaldum και τους ανακοίνωσε πως θα πλαισιώσουν τον Κροάτη στην αμυντική τριάδα των Reds. Αποτέλεσμα; Η Liverpool δεν κινδύνεψε καθόλου σε αντεπιθέσεις, αφού κάλυπτε σχολαστικά τα νότα της, και θα έφευγε από το Brighton με clean sheet αν ο διαιτητής Scott δεν εφηύρε πέναλτι υπέρ των γηπεδούχων. Επιθετικά, τα 5 γκολ αποτέλεσαν ένα ξέφρενο πανηγύρι και το τελικό 1-5 έφερε τη Liverpool στην 4η θέση της Premier League!
Εντάξει, προφανώς το "1-7-2" είναι υπερβολική κουβέντα. Ωστόσο, ο υπέρμαχος του "στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν θέσεις αλλά ρόλοι", Jurgen Klopp, δεν θα μπορούσε να "ξεγυμνώσει" από τα οργανωτικά χαρακτηριστικά τους τους Emre Can και Georginio Wijnaldum, και να τους μετατρέψει για 90 λεπτά σε δύο στυγνούς αμυντικούς μακρυά από το ρίσκο, γι' αυτό τους ενσωμάτωσε και στο κομμάτι της ανάπτυξης. Επομένως, ναι, η εμφάνιση της Liverpool στο παιχνίδι με την Brighton κατά το κομμάτι της οργάνωσης επιθέσεων, συνοψίζεται στο παράλογο "1-7-2".
Πιο αναλυτικά, για ακόμα ένα παιχνίδι ο Klopp προώθησε τα δύο πλάγια μπακ του ψηλά. Στην αρχή μας φάνηκε πως ο Wijnaldum έπαιζε δεύτερο 6άρι δίπλα στον Jordan Henderson και απλώς κατέβαινε χαμηλά ώστε να προωθηθεί ο Robertson από τα αριστερά και το ρίσκο της προώθησης να καλύπτεται από έναν παίκτη-κολόνα στην κεντροαριστερή πλευρά της άμυνας. Ωστόσο γρήγορα αναθεωρήσαμε. Ο Wijnaldum έπαιζε τρίτος stopper σε ένα ελεύθερο 3-5-2 (αυτό είναι το πραγματικό σύστημα, σύμφωνα με τις θέσεις των παικτών - Το 1-7-2 ανταποκρίνεται περισσότερο στους ρόλους).
Στην παραπάνω φωτογραφία (SofaScore.com) βλέπουμε τον μέσο όρο της θέσης όπου κάθε παίκτης έκανε τις επαφές του με τη μπάλα κατά το α' ημίχρονο. Ανεξάρτητα, λοιπόν, από το που κινούταν, από το αν έμπαινε λίγο πιο μέσα και πιο ψηλά, επειδή κατέβαινε ο Robertson σε θέση κανονικού αριστερού μπακ όταν η Liverpool βρισκόταν σε φάσεις άμυνας, οι επαφές του Wijnaldum με τη μπάλα ήταν ανοιχτά αριστερά και λίγο πιο ψηλά από τον Lovren. Πάντως προκάλεσε αίσθηση το γεγονός πως ενώ υποδεχόταν την μπάλα από τα δεξιά, είχε την τάση να την επιστρέφει εκεί. Σε περιπτώσεις δηλαδή που είχε ακόμα και 10-15 μέτρα να προχωρήσει και να χτίσει την επίθεση της ομάδας από τα αριστερά, ο Wijnaldum επέμενε να την δίνει στον Henderson, να την επιστρέφει στους Lovren και Can παρότι την είχε μόλις πάρει από αυτούς! Γιατί;
Η ιδιομορφία της 11άδας λόγω των έκτακτων και αναγκαστικών επιλογών ελέω ελλείψεων, ανάγκασε τον Klopp να θεωρήσει το παιχνίδι διαφορετικά. Τι έκανε λοιπόν; "Έψυξε" επιθετικά τους Wijnaldum και Robertson, μιας και περαιτέρω ρίσκο από την αριστερή πλευρά ενδεχομένως να προκαλούσε προβλήματα (ο Gini δεν έχει ξαναπαίξει ποτέ αμυντικός σε αντίθεση με τον Can), και έδωσε εντολή το παιχνίδι να χτίζεται από δεξιά. Το γεγονός πως η μισή ομάδα μαζεύτηκε στα δεξιά του έδωσε την ευχέρεια να κρατήσει τον Arnold πιο χαμηλά σε σχέση με τον - πεταγμένο ψηλά αλλά μόνο για αντιπερισπασμό - Andy Robertson, και επομένως να έχει μονίμως καλυμμένα τα νότα του με Wijnaldum, Lovren, Can (σταθερά πίσω) και Arnold (λίγες προωθήσεις μιας και δεν ήταν αναγκαίες). Η Brighton που κάθισε πίσω για να χτυπήσει σε αντεπιθέσεις δεν βρήκε ούτε μια ευκαιρία να το κάνει. Όταν βέβαια κατάφερνε να πάρει τη μπάλα.
Έτσι, λοιπόν, η Liverpool με δύο "ψευτοαμυντικούς" (σε αντιστοιχία με το ψευτοεννιάρι, γιατί όχι;) να στηρίζουν κάθε επίθεση, εκμεταλλευόμενη στο έπακρο το πλάτος του γηπέδου με τα δυο full backs ανοιχτά και με τους υπόλοιπους 5 να περιφέρονται σε μικρές μεταξύ τους αποστάσεις, δεν ρίσκαρε ποτέ την κατοχή της μπάλας, αλλά ήταν και σε θέση να την κλέψει και να χτυπήσει σε κόντρα επιθέσεις, βρίσκοντας δίχτυα σε 3 από αυτές.
Ο Klopp δηλαδή έσβησε την ανισορροπία που προκάλεσαν οι αναγκαστικές επιλογές προσώπων, με την επιλογή να οδηγήσει όλο το παιχνίδι στην δεξιά πλευρά, μακρυά από το ρίσκο.
Είναι χαρακτηριστικό πως ο Alexander-Arnold είχε συνολικά 90 επαφές με τη μπάλα σε αντίθεση με τις 46 του Robertson. Η παρουσία του Milner στα δεξιά του γηπέδου, επίσης, έδωσε την ελευθερία στον Salah να παίξει δίπλα στον Firmino (εξ ου και το 2 στο "1-7-2"). Ο Henderson έτρεχε σε κάθε πλευρά και ο Coutinho μπορούσε να πάει όπου ήθελε, λίγο πιο μπροστά, λίγο πιο χαμηλά, πάντως σίγουρα σε ρόλο αριστερού χαφ κατά τις φάσεις άμυνας, βοηθώντας τον Robertson στο μαρκάρισμα. Η πειθαρχία κερδίζει αγώνες κύριοι.
Σπάζοντας, τώρα, το 7 από το "1-7-2" ή (μιας και αναλύσαμε το ρόλο των Wijnaldum και Can) σπάζοντας το 5 στο "3-5-2", ήταν φανερό πως ο Henderson αποτελούσε το οργανωτικό 6άρι, ο Milner "σκούπιζε" τη δεξιά πλευρά, και αμφότεροι έκαναν...μάγκα τον Coutinho που έπαιζε λίγο πιο ψηλά, σε ρόλο ελεύθερου 8αριού, όπως παίζει δηλαδή και στο 4-3-3. Η ανάλυση αυτή φαίνεται και στους παρακάτω heat maps (χάρτες θερμότητας) από το whoscored.com.
Η Liverpool είχε 2 xGoals, τα μισά από τα οποία (ποσοστιαία) τα πήρε από τα δύο γκολ του Firmino σε φάσεις τετ-α-τετ. Θα έπρεπε δηλαδή να σκοράρει 2 γκολ με βάση τις φάσεις που δημιούργησε. Ωστόσο, οι Reds ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματικοί και βρήκαν γκολ από την δύσκολη κεφαλιά του Can από κόρνερ, από την εκπληκτική έμπνευση του Coutinho στην εκτέλεση φάουλ και από το αυτογκόλ του Dunk.
Αντίθετα, η Brighton έπρεπε να βάλει 1.5 γκολ σύμφωνα με τις ευκαιρίες που έκανε (ο συντελεστής ανέβηκε ιδιαίτερα εξαιτίας του πέναλτι που κέρδισαν οι γηπεδούχοι), αλλά σκόραρε μόνο μια φορά. Αν ρίξετε μια προσεκτική ματιά στο γράφημα, η Brighton έχει φτάσει το 1.65 xGoals σχεδόν αποκλειστικά εξαιτίας του πέναλτι και της φάσης που έχασε ο Murray ακριβώς πριν το 0-3, όταν ο Mignolet απέκρουσε το εξ επαφής τελείωμα του και ακολούθησε αντεπίθεση για τη Liverpool.
Συμπερασματικά, λοιπόν, για τον Klopp ήταν μια μεγάλη πρόκληση. Ο Γερμανός κρίνεται αρκετά διαβασμένος όσον αφορά στον αντίπαλο του, δεν...κώλωσε να πάρει επιλογές με ρίσκο, ξεκούρασε τον Mane, έβγαλε αλλαγή τον Salah, και έκανε τον Wijnaldum να φαίνεται...Nesta! Έχει να χάσει από τις 20 Οκτώβρη, μετρώντας ένα αήττητο σερί συνολικά 8 παιχνιδιών με 6 νίκες και 2 ισοπαλίες (γκολ 25-6). Στο πρωτάθλημα το σερί αυτό μεταφράζεται σε 6 παιχνίδια, 5 νίκες, 1 ισοπαλία και γκολ 19-3!!