Εάν υπάρχει κάτι αντίστοιχο του χαπιού Viagra στο ποδόσφαιρο, κάποιος θα ‘πρεπε να στείλει αν μπορούσε μερικές ντουζίνες κούτες στο προπονητικό κέντρο του Melwood, καθώς εκεί επικρατεί μια μαζική «μέθη» την παρούσα σεζόν. Ο μόνος παίκτης που δείχνει να είναι ανεπηρέαστος είναι ο Μάξι Ροντρίγκες και δείχνει σε ανοδική πορεία, ενώ οι υπόλοιποι δείχνουν να «πάσχουν» από μια σοβαρή «περίπτωση Πελέ» - και όχι με την καλή έννοια.
Πραγματικά, δεν έχουν μείνει και πολλά να πούμε περισσότερα, απ’ όσα έχουν ειπωθεί προηγουμένως, ξανά και ξανά. Ουδείς από εμάς δεν έμαθε τίποτα νέο από αυτό το ματς και πραγματικά δεν θα πρέπει να νιώθουμε σοκαρισμένοι. Απογοητευμένοι, ναι. Οργισμένοι ίσως, ναι. Σοκαρισμένοι όμως, καθόλου. Πάλι βλέπουμε μία από τα ίδια, με ελάχιστη διαφορά των επιδόσεων της ομάδας και το μόνο μεταβλητό που υπάρχει, είναι πόσες φορές καταφέρνουμε να πετάξουμε την μπάλα μέσα στο «πλεχτό».
Πέρασε πια το στάδιο του να λέμε πόσο άτυχοι ήμασταν για κάμποσο διάστημα και είμαστε πια απρόσεκτοι τεμπέληδες. Πώς «κατορθώσαμε» να μην κερδίσουμε αυτό το ματς; Είναι απαράδεκτο. Η Μπλάκμπερν, είχε μόλις χάσει εντός έδρας από τα «Σφυριά» (Ουέστ Χαμ) και την Μπόλτον. Σε ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ χάλια κατάσταση ήταν! Θα ‘πρεπε να τους είχαμε «φιλοδωρήσει» με τέσσερα ή πέντε γκολ. Αντ' αυτού, όχι μόνο δεν τους επιτρέψαμε να φύγουν μ’ έναν βαθμό, αλλά επεκτείναμε περισσότερο και το… Πνεύμα των Χριστουγέννων σ’ ένα τέτοιο γελοίο βαθμό, που σκοράραμε εμείς το γαμημένο τους γκολ γι’ αυτούς! Και το εκπληκτικό της υπόθεσης είναι, ότι σ’ αυτή την περίπτωση… βρήκαμε τον στόχο!
Θεώρησα ότι ο Άνταμ ήταν λίγο άτυχος, δεδομένου ότι έκανε μια προβολή κοντά στο δοκάρι και η μπάλα θα μπορούσε να πάει οπουδήποτε. Το πραγματικό πρόβλημα στη φάση αυτή, ήταν ότι παραχωρήσαμε στον αντίπαλο εκείνο το αναίτιο κόρνερ. Σ’ εκείνη την φάση, υποτίθεται έλεγχε ο Άγγερ την μπάλα, ο οποίος προσπάθησε να ξεπεράσει τον συνήθη τρόπο του και να κάνει κάτι «έξυπνο»! Απλά, μπες στην φάση και διώξε την γαμημένη μπάλα, Ντάνιελ!
Είναι παράξενο, αλλά όποτε έχουμε παραχωρήσει ένα τέτοιο περιττό κόρνερ σε ανάλογες απρόοπτες στιγμές του παιχνιδιού, έχω πλέον πάντα την αίσθηση ότι πρόκειται να το πληρώσουμε. Αν το κόρνερ το κέρδιζαν μ’ έναν πιο «φυσιολογικό» τρόπο δεν θ’ ανησυχούσα καθόλου, αλλά μόλις ο Αγγέρ «χάρησε» το κόρνερ στον αντίπαλο, είχα ένα κακό προαίσθημα γι 'αυτό…
Το θέμα είναι ότι, τέτοιες βλακείες συμβαίνουν κατά καιρούς πάντα και δεν θα πρέπει να το βλέπουμε κι ως το τέλος του κόσμου, ειδικά απέναντι σε ομάδες τόσο χάλια όσο Μπλάκμπερν. Ανά πάσα στιγμή μπορείς να κάνεις ένα μοιραίο λάθος που θα οδηγήσει στο να δεχτείς ένα γκολ, οπότε πρέπει να σιγουρευτείς ότι έχεις σκοράρει αρκετά γκολ για να μη σε νοιάζει.
Δυστυχώς για εμάς, εμείς σκοράρουμε τόσο λίγα γκολ που κάθε λάθοι που κάνουμε, μπορούν και συνήθως καταλήγουν να μας κοστίζουν στο τέλος σημαντικούς πόντους. Δεν έχει σημασία αν πρόκειται να δεχτούμε γκολ από ένα ανόητο κόρνερ ή να σημειώσουμε αυτογκόλ ή να υποπέσουμε σε πέναλτι κτλ. Σε κάθε παιχνίδι μας, μοιάζει σαν να πρέπει να παίξουμε πάντα ένα σχεδόν τέλειο παιχνίδι, μπας και πάρουμε το μάξιμουμ των πόντων που κυνηγούμε να κερδίσουμε.
Ένα αμυντικό λάθος εναντίον της Σάντερλαντ, μας κόστισε δύο πόντους. Ένα χαμένο πέναλτι τις προάλλες εναντίον της Ουίγκαν, μας κόστισε άλλους δύο. Ένα σφάλμα του τερματοφύλακά μας στο ματς με την Φούλαμ, μας κόστισε ένα πόντο. Στο ματς με την Σουόνσι, ο Κάρολ «κατόρθωσε» να στείλει την μπάλα στο δοκάρι απ’ τα τέσσερα μέτρα και μας κόστισε δύο πόντους. Θα μπορούσα να συνεχίσω για πάντα, η λίστα είναι ατελείωτη! Όπως είπα, φαίνεται ότι δεν έχουμε κανένα περιθώριο λάθους, διότι εμείς σκοράρουμε τόσο λίγα γκολ.
Έχω τόσο σκυλοβαρεθεί να βλέπει να κυριαρχούμε σε τόσα παιχνίδια και τελικά να μην κερδίζουμε, που πλέον το θέμα καταντάει καταθλιπτικό, ρε γαμώτο! Δεν παίξαμε πάρα πολύ καλά σήμερα (σημ. στο προηγούμενο ματς με την Μπλάκμπερν), αλλά ήμασταν αρκετά καλοί και είχαμε «γύρει την πλάστιγγα» προς εμάς και θα έπρεπε να έχουμε κερδίσει με τρία ή τέσσερα γκολ, τουλάχιστον. «Ως συνήθως» όμως, δεν μπορούσαμε να σκοράρουμε. Καλά, όχι ακριβώς, αφού «κατορθώσαμε» να βάλουμε ένα γκολ, όταν ο Μάξι για μια μια φορά έδειξε το ταλέντο που έχει στο να είναι στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή, για να σκοράρει με ωραία κεφαλιά, μετά από μια εξίσου ωραία σέντρα του Σκρτελ.
Το γκολ αυτό μπήκε πάρα πολύ νωρίς στο δεύτερο ημίχρονο και υπήρχε άπειρος χρόνος για να βγούμε μπροστά και να κερδίσουμε το ματς αυτό. Είναι απαράδεκτο, ότι δεν τα καταφέραμε να το επιτύχουμε. Υποθέτω τελικά, ότι θα πρέπει να είμαστε και ευγνώμονες για το ότι καταφέραμε να πάρουμε έστω κι ένα βαθμό και δεν χάσαμε κιόλας! Τόσο απαράδεκτα χάλια είμαστε, μπροστά απ’ την αντίπαλη εστία!
Πάρα πολλοί παίκτες έχασαν απίθανες ευκαιρίες, δεν είναι κάτι που θα πρέπει να κατηγορούμε έναν μόνο άνθρωπο. Ως εκ τούτου, είναι αδύνατο να μην επικεντρωθούμε ΚΑΙ στον Άντυ Κάρολ. Δεν είναι απ’ τους βασικούς μας παίκτες, οπότε κάθε φορά που του δίνεται η ευκαιρία του βασικού, οφείλει να αδράξει την ευκαιρία και να αποδείξει ότι αξίζει την θέση βασικού. Δεν το πράττει όμως και κάνει οτιδήποτε μπορεί, για να μη διαλύσει τη διαδεδομένη πεποίθηση… ότι παίζουμε καλύτερα όταν δεν βρίσκεται αυτός στο γήπεδο!
Είχε πολλές ευκαιρίες για να σκοράρει, αλλά δεν εκμεταλλεύτηκε καμία από αυτές. Δεν λέω ότι ήταν γελοίες οι ευκαιρίες που έχασε, αλλά με κίνδυνο να επαναλαμβάνομαι και να γίνομαι κουραστικός, τον Κάρολ τον αγοράσαμε για να ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΕΤΑΙ τέτοιου είδους ευκαιρίες! Τον χρειαζόμαστε να ‘ναι καλός, να σκοράρει τέτοια γκολ… και αυτός είναι ακριβώς το αντίθετο απ’ τις προσδοκίες αυτές. Αν είχαμε υπογράψει τον Ντάρρεν Μπεντ αντί του Κάρολ, πόσους άραγε πόντους περισσότερους θα είχαμε ως τώρα;
Όχι ότι είμαι ιδιαίτερα υπέρ του Μπεντ και δεν προσπαθώ να γίνω «μετά Χριστόν προφήτης», διότι αν μου έδινε κάποιος τον περασμένο Ιανουάριο την επιλογή Κάρολ ή Μπεντ, θα αγόραζα τον Κάρολ και θα κορόιδευα όσους θα μου υποδήλωναν τον Μπεντ ως μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση. Αυτή τη στιγμή όμως, εάν η Άστον Βίλλα μου πρόσφερε μια απ’ ευθείας ανταλλαγή των δύο αυτών, θα είχα αρπάξει αμέσως την ευκαιρία και θα ήμουν ακόμα και πρόθυμος να ρίξω κι επιπλέον κάποια μετρητά, για να «γλυκάνουν» στη διαπραγμάτευση!
Δεν είναι όπως προείπα «ζήτημα Κάρολ» μόνο. Και άλλοι πολλοί επίσης χάνουν πολλές ευκαιρίες, αλλά όταν είσαι «η φανέλα με το εννέα» και κόστισες 35.000.000 στερλίνες, τότε καλώς ή κακώς έχουμε κάποιες συγκεκριμένες προσδοκίες από εσένα… και αυτές οι προσδοκίες απέχουν έτη φωτός απ’ την πραγματικότητα.
Στην πραγματικότητα, ο Λούις Σουάρεζ έχει χάσει πολύ περισσότερες ευκαιρίες απ’ τον Κάρολ κι όμως απαλλάσσεται από κάθε κριτική, διότι κάνει τόσα πολλά πράγματα εντός γηπέδου που του «δίνεται πίστωση» και περιθώριο βελτίωσης. Αντιθέτως ο Κάρολ, δεν διαθέτει «πίστωση», διότι δεν έχει δείξει τίποτα μέχρι στιγμής. Είναι ένας κεντρικός επιθετικός περιοχής, δουλειά του είναι να σκοράρει και δεν το κάνει, ακόμη κι όταν οι πιθανότητες είναι μακράν του δέοντος υπέρ του. Πραγματικά, είναι τόσο απλό!
Και τι ήταν όλα αυτά την προηγούμενη ‘βδομάδα, απ’ τον «μαυρόψυχο» (Φέργκιουσον); Ας ελπίσουμε ότι δεν θα διαβάσουμε άλλα παρόμοια, στα ταμπλόιντ των κουτσομπολίστικων εφημερίδων, αυτή την εβδομάδα. Στην πραγματικότητα, θα βρει κατά πάσα πιθανότητα έναν τρόπο, να βρει να κατηγορήσει για κάτι τον Σουάρεζ.
Το μόνο θετικό που βγήκε αυτή την εβδομάδα, ήταν η επιστροφή του Τζερράρντ στην ενεργό δράση. Υπήρξαν μερικά σημάδια «σκουριάς» απ’ την πολύχρονη απουσία του, αλλά και πολλές του στιγμές υψηλού επιπέδου! Τον έχουμε απόλυτη ανάγκη να επιστρέψει, τώρα που ο Μάξι είναι ο μόνος σχεδόν που είναι σε θέση να μετατρέψει τις ελάχιστες ευκαιρίες μας σε γκολ. Αυτή η έλλειψη ευστοχίας που έχουμε μας «σκοτώνει», μας εμποδίζει να είμαστε βαθμολογικά εκεί όπου - με βάση τις εμφανίσεις μας - θα έπρεπε να είμαστε. Είναι σαφές ότι, η λύση για το πρόβλημά μας δεν βρίσκεται εντός της τρέχουσας ενδεκάδας και πρέπει να έρθει κάποιο «νέο αίμα». Ας ελπίσουμε ότι μπορούμε να το κάνουμε αυτό σύντομα, ειδάλλως πρόκειται να δούμε πολύ χειρότερα πράγματα.
Όσο για το «αστέρι» μας στο παρόν παιχνίδι, ο Ντάουνινγκ έκανε ένα απ’ τα καλύτερα παιχνίδια του και ήταν πολύ θετικό, όταν είχε την μπάλα. Έτρεξε πάνω-κάτω ξανά και ξανά, ακόμα κι όταν δεν προσπαθούσε να κάνει τις γνωστές του σέντρες. Ο Ενρίκε ήταν επίσης πολύ καλός, εφορμούσε πάνω-κάτω στην αριστερή πτέρυγα και αν και ορισμένες απ’ τις ενέργειές του στο 2ο ημίχρονο δεν ήταν πολύ επιτυχημένες, είναι δύσκολο να του γίνει αυστηρή κριτική διότι ήταν μέσα σ’ όλα και δεν άφησε καμία φάση. Αυτοί οι δύο και ο Σκρτελ ήταν οι τρεις που ξεχώρισαν για μένα, με τον Ντάουνινγκ να τους επισκιάζει λίγο...''
ΥΓ:Άρθρο Άγγλου δημοσιογράφου που βρισκόταν στο Anfield την ώρα του αγώνα και έζησε λεπτό προς λεπτό την αναμέτρηση.Τον ευχαριστούμε για την συνεργασία.
ΥΓ1:Μετάφραση από Ρωμήλο Φρονημίδη