Το καλό πρώτο τέταρτο το διαδέχθηκε ένα νωχελικό μισάωρο στο οποίο δεχθήκαμε το γκολ από ένα παιδί που ήταν (και θέλω να πιστεύω ότι και τώρα είναι!) από τα παιδικά του χρόνια φίλαθλος της ομάδας μας: τον Steven Fletcher.
Στο δεύτερο ημίχρονο, όμως, μπήκε μέσα μια άλλη ομάδα, την οποία δεν έχουμε ξαναδεί φέτος.
Με απόλυτη πρωτοβουλία και με μεθοδικότητα δημιουργούσε και έχανε ευκαιρίες είτε από ατυχία (2 δοκάρια!) είτε από κακά τελειώματα.
Σε καμία περίπτωση η εικόνα του παιχνιδιού δεν σου έδινε την εντύπωση ότι η ομάδα θα χάσει. «Έπνιξε» τον αντίπαλο και το γκολ, το οποίο ήρθε γύρω στο ’70, ήταν θέμα χρόνου.
Και έαν ο Jonjo Shelvey είχε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στον ευατό του (προσπαθώ να βαφτίσω κάπως αλλιώς την τσαπατσουλοσύνη του μικρού, που χθες μου άρεσε), θα σήκωνε το κεφάλι, θα σημάδευε και θα κάρφωνε και το δεύτερο.
Με επιθέσεις και από τις δύο πλευρές και από τον άξονα, οι «μαυρόγατες» ένιωσαν την αφόρητη πίεση και σίγουρα αισθάνονται πολύ τυχερές για το βαθμό που κυριολεκτικά τους χαρίσαμε.
Ένα παιχνίδι στο οποίο ο αντίπαλος θα ξέρει ότι αργά ή γρήγορα θα «πεθάνει» από ασφυξία.
Σίγουρα είναι νωρίς ακόμα, αλλά είδα πολλά θετικά. Είδα τον Glen (και αισθάνομαι πολύ τυχερός που έχουμε έναν ποδοσφαιριστή αυτής της κλάσης στην ομάδα μας) να τα πηγαίνει περίφημα ακόμα και σαν αριστερός ακραίος όταν μπήκε ο Downing και προωθήθηκε ξεδιπλώνοντας τις απίστευτες επιθετικές ποδοσφαιρικές του αρετές.
Δεν είμαι ειδικός σε τεχνικά θέματα. Εκλαμβάνω το ποδόσφαιριο ως θέαμα, όπως οι περισσότεροι άλλωστε, και για το λόγο αυτό κρίνω μόνο την τελική εικόνα που πήρα χθες. Και αυτή η εικόνα σχεδόν με ενθουσίασε. Δεν λέω ότι η ομάδα δεν θέλει ενίσχυση (πάντα το έλεγα ότι θέλει). Είναι άλλο πράγμα, όμως, το να ενισχύσεις μία ομάδα που πάσχει σε όλους τους τομείς (από που να ξεκινήσεις, τότε ?) και άλλο πράγμα αυτό που θα προσδώσει σε μια καλή και στιβαρή ομάδα η ενίσχυσή της με 2-3 ποιοτικούς ποδοσφαιριστές κλάσης. Υπάρχει εμφανής διαφορά!
Δεν υπάρχει περίπτωση, το μεσημέρι της Κυριακής, να τη σκαπουλάρει η ManU, εάν πραγματοποιήσουμε μία ανάλογη εμφάνιση. Μπορεί να είναι μία από τις καλύτερες ομάδες της Premier League αυτή τη στιγμή, αλλά στο συγκεκριμένο ντέρμπυ, όπως γνωρίζουμε όλοι μας, δεν μετράνε αυτά. Μετράει το πάθος και η αποφασιστικότητα για τη νίκη που για μας είναι μονόδρομος. Βρε... ΔΕΝ ΓΛΙΤΩΝΟΥΝ, σας λέω!
Με μία ενδεχόμενη νίκη, η ψυχολογία αλλάζει άρδην και θέλω να πιστεύω ότι ο στόχος για την τετράδα θα ξαναγίνει εφικτός. Ένας στόχος για τον οποίο χρειάζεται, φυσικά, σοβαρότητα και διάρκεια. Και ναι, μετά από ένα τέτοιο ποδόσφαιρο που είδα χθες, ειδικά στο β΄ημίχρονο, μπορώ να πω ότι είμαι, επιτέλους, αισιόδοξος!
Come on, mighty Reds!
ΥΓ. Καλά, γι’ αυτόν που σχεδίασε την χθεσινή τραγική μαύρη στολή με τις γκρι «σαλιάρες» (σαν ναυτάκια του Αγγλικού βασιλικού ναυτικού είμασταν!) δεν θα πω τίποτα, αλλά αυτός από την ομάδα που δεν την επέστρεψε πάραυτα άμα τη παραλαβή της... είναι για πολλές σφαλιάρες!
You ‘ll Never Walk Alone!
Ντίνος
Δημοσιεύτηκε: 16/9/2012 15:00