Επιμέλεια : Παρδάλης Αθανάσιος
Αρκετό κρύο, ομιχλώδες τοπίο, ψώνια μέχρι τελευταίου ευρώ...εεε λίρας! και μπύρα μπύρα μπύρα. Όλα αυτά συνέθεσαν την δεύτερή μου επίσκεψη στην λατρεμένη πόλη του Λίβερπουλ, καθώς και πολλά χιλιόμετρα περπατήματος στο κέντρο της πόλης και στο λιμάνι.
Η αγάπη μου για την ομάδα της Λίβερπουλ με έφερε στην πόλη για δεύτερη φορά, χωρίς να έχω επισκεφτεί ακόμη την πρωτεύουσα της χώρας, το Λονδίνο. Δεν το μετανιώνω φυσικά, διότι αυτή την φορά η εκδρομή μου είχε μια αξεπέραστη εμπειρία - να παρακολουθήσω, για πρώτη φορά στο Ανφιλντ, την αγαπημένη μου Λίβερπουλ στον αγώνα κόντρα στην Τότεναμ. Εμπειρία που θα αναλύσω παρακάτω στο άρθρο.
Αρχικά θα ήθελα να πω λίγα λογάκια για την πόλη του Λίβερπουλ, όπως την έζησα αυτές τις μέρες και πιστεύω πολλοί φίλοι της Λίβερπουλ και μη θα ήθελαν να μάθουν. Πρώτα απ' όλα η πρόσβαση δεν γίνεται απ΄ευθείας από Ελλάδα στο αεροδρόμιο του Λίβερπουλ, αλλά υπάρχουν πτήσεις για το αεροδρόμιο του Μάντσεστερ, όπου απέχει περίπου 45 λεπτά από το Λίβερπουλ και υπάρχει σύνδεση με τρένα και λεωφορεία.
Τζον Λένον. Άγαλμά του έξω από την Cavern Pub.
Η πόλη είναι γνωστή για τους Beatles και για την μεγάλη ομάδα της Λίβερπουλ και αυτό γίνεται εμφανές όπου και αν βρεθείς μέσα στην πόλη. Το Λίβερπουλ είναι μια πόλη που μπορεί να ικανοποιήσει όλα τα γούστα. Από φαγητό, ποτό, καφέ, ψώνια, μουσεία και χώρους για περπάτημα άλλο τίποτα στην πόλη. Το κέντρο είναι κατά βάση πεζοδρομημένο και ενδείκνυται για πολλές ώρες περπατήματος. Τα εμπορικά είναι τεράστια και κοντά το ένα με το άλλο και με καταστήματα για όλες τις τσέπες και τα γούστα. Η ανακαινισμένη μπουτίκ της Λίβερπουλ δεσπόζει στο εμπορικό Liverpool One και είναι πραγματικά ένα διώροφο στολίδι στο κέντρο της πόλης.
Σε κάθε γωνιά του κέντρου υπάρχουν μικρά και μεγάλα καφέ, που μπορεί κανείς να απολαύσει τον καφέ ή το τσάι του σε χώρους που πραγματικά ηρεμείς.
Bold Street. Δρόμος με πολλά εστιατόρια για όλα τα γούστα.
Στο θέμα φαγητού, υπάρχουν πολλές επιλογές, από κλασσικές αλυσίδες γρήγορου φαγητού μέχρι εστιατόρια με γεύσεις από όλες τις χώρες του κόσμου. Εγώ αρκέστηκα κυρίως σε μπέργκερ και σε κάποιες Λιβανέζικες γεύσεις. Όποιος έχει σκοπό όμως να ταξιδέψει προς το νησί θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος, διότι στο φαγητό οι τιμές είναι λιγάκι τσιμπημένες σε σχέση με την Ελλάδα.
Albert Dock , στο λιμάνι του Λίβερπουλ
Στο λιμάνι δεσπόζει το Albert Dock που μπορεί κάποιος να βρει φαγητό, καφέ και διάφορα μαγαζάκια, αλλά κυρίως το μουσείο των Beatles, όπως επίσης και κάποια άλλα μουσεία. Επίσης, καθημερινώς κατά μήκος του λιμανιού μπορείς να απολαύσεις το περπάτημά σου ,χωρίς καμία ενόχληση από αυτοκίνητα, σε διαμορφωμένο ειδικά πεζόδρομο. Επιβλητικό είναι επίσης και το Liver Building με τα δυο δεμένα με σκοινιά μυθικά πλάσματα, στην κορυφή του κτηρίου, που παριστάνουν κορμοράνων. Ο μύθος λέει ότι τα σκοινιά θα λυθούν και οι κορμοράνοι θα πετάξουν όταν πάψει να υπάρχει η πόλη.
Κορμοράνος στην κορυφή του Liver Building
Όποιος οπαδός της Λίβερπουλ επιθυμεί, η ομάδα οργανώνει τουρ εντός γηπέδου(το οποίο είχα κάνει στην πρώτη μου επίσκεψη στο Λίβερπουλ) που περιλαμβάνει είσοδο στα αποδυτήρια της ομάδας, στον χώρο των συνεντεύξεων, στις κερκίδες και στους πάγκους των δυο ομάδων, όπως επίσης και στο μουσείο της ομάδας, όπου μπορεί κανείς να θαυμάσει όλα τα τρόπαια της ομάδας και όχι μόνο.
Από νυχτερινή ζωή, πολλοί μπορεί να είναι προϊδεασμένοι αρνητικά, λόγω της ''νέκρας'' που επικρατεί στις πιο πολλές αγγλικές πόλεις, όμως το Λίβερπουλ αποδεικνύει το αντίθετο. Ως μια γνήσια φοιτητούπολη, όσες φορές την εβδομάδα και να βγεις θα βρεις κόσμο να διασκεδάζει στις παμπ και στα μπαρ. Το Λίβερπουλ ως μια μουσική πόλη δεν θα μπορούσε να μην έχει πολλά μπαρ με live μουσική. Στο Cavern pub όπου παλαιότερα εμφανίζονταν τα θρυλικά σκαθάρια, τώρα πλέον μπορείς να απολαύσεις την μπύρα σου και να ακούσεις live νέα ανερχόμενα rock συγκροτήματα.
The Cavern Pub
Το Σάββατο 07/02 είχα την ευκαιρία να ζήσω στο κέντρο της πόλης το κλίμα του μεγάλου ντερμπυ του Μερσεϊσάιντ. Οπαδοί της Λιβερπουλ και της Έβερτον από το πρωί στους δρόμους με φανέλες και κασκόλ. Πραγματικά είχα πάθει πλάκα. Ζούσαν γι' αυτό το παιχνίδι. Όλοι οι πεζόδρομοι και οι πάμπ από το πρωί είχαν χρώμα κόκκινο και μπλε. Τον αγώνα, δυστυχώς, δεν κατάφερα να τον δω μέσα στο Γκουντισον Παρκ, κι έτσι αρκέστηκα να το παρακολουθήσω μέσα σε μια παμπ. Εκεί πραγματικά βίωσα το δεύτερο σοκ. Το μαγαζί να είναι ασφηκτικά γεμάτο από οπαδούς και των δυο ομάδων με πανό και συνθήματα να έχουν κατακλείσει τον χώρο, λες και βρισκόσουν πραγματικά στο γήπεδο. Η κατανάλωση μπύρας ήταν άπειρη, πράγμα που δεν έχω ξαναδεί στην ζωή μου, κι όμως τα αίματα δεν άναψαν σε κανένα σημείο του αγώνα. Η ισοπαλία (0-0) δεν άρεσε σε καμία πλευρά και η αποχώρηση από την παμπ έγινε ομαλότατα και όλοι οι οπαδοί αγκαλιασμένοι μεταξύ του. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ μου έκανε μεγάλη εντύπωση η όλη αντιμετώπιση του ντέρμπυ από τους οπαδούς και των δυο ομάδων, καθώς στην Ελλάδα δεν έχουμε δει,τουλάχιστον οι νεότεροι, τέτοιες εικόνες.
Εξωτερικά του γηπέδου
Όλα τα λεφτά πάντως ήταν ο αγώνας της Τρίτης(10/02) με την Τότεναμ. Πρώτη μου φορά στο Ανφιλντ, όπως είχα πει και πιο πάνω, και πραγματικά η εμπειρία ήταν απλά συγκλονιστική. Φθάσαμε στο γήπεδο μια ώρα πριν τον αγώνα και πραγματικά εξωτερικά γινόταν χαμός. Κόσμος πολύς, άλλοι έμπαιναν στο γήπεδο, ενώ άλλοι έπιναν τις μπύρες τους πριν μπούνε στις κερκίδες του Ανφιλντ. Μετά από αρκετές φωτογραφίες που τράβηξα εξωτερικά του γήπεδο, αποφασίσαμε να μπούμε μέσα. Οι θέσεις μας ήταν στο KOP. Στο θρυλικό KOP. Ήταν η δεύτερη φορά που έμπαινα στο Ανφιλντ (η πρώτη στο tour), αλλά η ανατριχίλα ήταν ακριβώς η ίδια με την πρώτη φορά! Περίμενα πως και πως να τραγουδήσουμε το You 'll never walk alone. Μετά την είσοδο των ομάδων, ακολούθησε, όπως πάντα ο ύμνος. Τα λόγια είναι περιττά. Η συγκίνηση που σου φέρνει αυτός ο ύμνος δεν περιγράφεται με λόγια...Τραγουδήσαμε με τέρμα τα γκάζια και σηκωμένα τα κασκόλ και όλα ήταν έτοιμα να ξεκινήσει ο αγώνας. Ο ρυθμός στο ματς, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, ήταν πολύ καλός. Στην κερκίδα ο παλμός ήταν υπέροχος με συνθήματα και φωνές σχεδόν σε όλη την διάρκεια του αγώνα. Η ομάδα έδειχνε μεγάλη αυτοπεποίθηση μετά και την είσοδο του Στάριτζ στην αρχική εντεκάδα. Πολλές καλές επιθετικές κινήσεις, αλλά και τα γνωστά αμυντικά λάθη. Παρόλο που ισοφαριστήκαμε 2 φορές, όλοι πιστεύαμε πραγματικά ότι η νίκη δεν χάνεται. Αυτή την πίστη ήρθε να την σφραγίσει ο Μπαλοτέλι στο 83' με το πρώτο του γκολ στην Πρέμιερ Λιγκ την φετινή σεζόν. Η καζούρα που δέχτηκα από φίλους και γνωστούς δεν περιγράφεται. Μηνύματα του τύπου ''μείνε εκεί, μέχρι και ο Μάριο έβαλε γκολ'' έδιναν και έπαιρναν. Η λήξη του παιχνιδιού μας βρήκε όλους να πανηγυρίζουμε.
Ήταν μια απίθανη εμπειρία, που εύχομαι να την ζήσει κάθε οπαδός της Λίβερπουλ. Να δεις αγώνα των Reds και να τραγουδήσεις μέσα στο KOP πιστεύω είναι ένα από τα όνειρα όλων μας. Εγώ το εκπλήρωσα και εύχομαι να βρίσκομαι συχνότερα στο Ανφιλντ.
*Όλες οι φωτογραφίες που περιλαμβάνονται στο άρθρο είναι τραβηγμένες από εμένα.
Αν θέλετε να τις δείτε σε μεγαλύτερο μέγεθος απλά πατήστε πάνω στις φωτό.
Φωτογραφικό υλικό από το προσωπικό μου αρχείο
