Το εγκώμιο του Steven Gerrard έπλεξε για δεύτερη φορά (από τη μέρα της ανακοίνωσης της αποχώρησης) ο Rafa Benitez.
Ο Ισπανός πρώην τεχνικός των Reds, και νυν των "Partenopei", μίλησε στην Echo και τον James Pearce, για το λόγο που έβγαλε στα αποδυτήρια κατά τη διάρκεια του ημιχρόνου στο τελικό της Πόλης, το 2005, λέγοντας: "Ο λόγος μου προς τους παίκτες ήταν να έχουν πίστη. Ήμουν ο πρώτος που έπρεπε να το πιστέψω ή, ο πρώτος που θεωρούσε πως η ανατροπή ήταν πιθανή. Το μήνυμά μου ήταν πως το πρώτο γκολ ήταν το κλειδί. Το βάζουμε και βλέπουμε..."
Το πρώτο γκολ, ήρθε! Απ' τον Stevie, τον αρχηγό! Σέντρα από τα αριστερά τον John Arne Riise, άπιαστη κεφαλιά απ' τον Stevie G, και όλο το Kop που ταξίδεψε στη Πόλη σηκώθηκε στο πόδι, περιμένοντας πια ένα θαύμα και η ανατροπή ήρθε μέσα σε 6 λεπτά. Στο ματς υπήρξαν κι άλλοι "ήρωες" όπως τους αποκαλεί που φορούσαν τη Famous Red φανέλα, αλλά ο εμπνευστής τους δεν ήταν άλλος απ' τον μοναδικό... Steven Gerrard.
"O Steven ήταν το παράδειγμα", λέει ο Benitez και συνεχίζει: "Χάρη σε αυτόν οι υπόλοιποι παίκτες έδωσαν το 100% των δυνατοτήτων τους. Φώναζε στους συμπαίκτες του και τους εμψύχωνε συνέχεια και συνέχεια... Ήξερα πως εκείνο το βράδυ στη Κωνσταντινούπολη, μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά αρκεί να τον ακολουθούσαν. Κάποιες φορές, μια στιγμή μπορεί να τα αλλάξει όλα. Τέτοια ήταν το γκολ του Steven. Είχε θετικό αντίκτυπο στην υπόλοιπη ροή του ματς."
"Ο καθένας παίκτης ανέβηκε ψυχολογικά μετά την αντίδρασή του στους πανηγυρισμούς του δικού του γκολ. Το ένιωθε, το πίστευε, το ήξερε! Ήξερε πως η ομάδα μπορεί, μπορεί να επιστρέψει. Και έγινε! Σημαντικό ρόλο σε όλο αυτό έπαιξαν και οι οπαδοί μας, δίνοντας ώθηση στους παίκτες μας."
Στη συνέχεια, ο Rafa υποστήριξε: "Με τον Steven, η ομάδα έβγαζε πάθος. Είχαμε έναν παίκτη... ηγέτη, έναν παίκτη με... δύναμη, ορμητικότητα, αντοχή και έξοχη τεχνική όταν έπρεπε να πασάρει, να σουτάρει ή να πάρει κεφαλιά. Ήταν και είναι ένας ολοκληρωμένος παίκτης. Γι' αυτό το λόγο μπορούσε να αγωνιστεί με την ίδια άνεση σε κάθε θέση. Εκείνο το βράδυ, ξεκίνησε αγωνιζόμενος στη μεσαία γραμμή, πριν τον ανεβάσω να παίξει ως δεύτερος επιθετικός. Με τους Garcia και Gerrard μεταξύ των δυο γραμμών, οι παίκτες της Milan δεν ήξερα πως να τους σταματήσουν. Στη παράταση και έχοντας περάσει στο ματς ο Serginho, ο Gerrard έπαιξε ως ακραίος αμυντικός."
Όταν ο Benitez ήρθε στη Liverpool, τον Ιούνιο του 2004, η πρώτη του δουλειά στο "πρόγραμμα" ήταν να ταξιδέψει στη Πορτογαλία να γνωρίσει τους Gerrard, Owen και Carragher, μιας και βρισκόντουσαν στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα των "Τριών Λιονταριών" λόγω Euro 2004.
"Θυμάμαι τη πρώτη μου συνάντηση μαζί του στη Πορτογαλία και μπορούσα να δω το ενδιαφέρον του για τις τακτικές. Δεν συνήθιζαν να αναλύουν τα παιχνίδια αλλά ο ίδιος ήθελε να μάθει και να βελτιώσει κι άλλο το παιχνίδι του. Κάτι που βοήθησε σε αυτό. Στην Ισπανία, έχουμε διαφορετικό τρόπο εργασίας απ' ότι στην Αγγλία. Δουλεύουμε διαφορετικά. Εκείνος είχε τις καλύτερες δυνατότητες και μεγαλύτερη ποιότητα από κάθε άλλον Άγγλο ποδοσφαιριστή. Είχε πάθος στο παιχνίδι του. Οπότε, και θέλαμε να του δείξουμε πως θέλουμε να παίξει. Οπότε για αυτό αναλύαμε και τις τακτικές. Επίσης, ήταν τυχερός που είχε καλούς συμπαίκτες. Αυτό έπαιξε το ρόλο του ώστε να δώσει το 100% των δυνατοτήτων του. Κάθε χρόνο παρουσιαζόταν και πιο έμπειρος στο παιχνίδι του και στις αποφάσεις που έπαιρνε κατά τη διάρκεια αυτού. Διάβαζε το παιχνίδι καλύτερα από τον καθένα και όποτε αγωνιζόταν ως κεντρικός μέσος να κόψει το παιχνίδι του αντιπάλου, ήταν εκεί, με όλη του την εμπειρία να προσφέρει τα μέγιστα."
Τη σεζόν 2005/06, ο Gerrard κατάφερε να ξεπεράσει τα 20 γκολ για πρώτη φορά και βραβεύτηκε από την Ένωση Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών ως ο "Παίκτης της Χρονιάς", ενώ κατάφερε να σηκώσει και το κύπελλο Αγγλίας στον αλησμόνητο τελικό στο Κάρντιφ, με αντίπαλο τη West Ham και το καταπληκτικό -δεύτερο του- γκολ με σουτ βολίδα από τα 35 μέτρα!
Η Liverpool του Gerrard και του Benitez, το 2007 έφτασε ξανά στο τελικό του UEFA Champions League. Αυτή τη φορά στην Αθήνα. Αντίπαλος... για μια φορά ακόμη και δεύτερη συνεχόμενη, η Milan των Dida, Pirlo, Maldini κ.α. και η οποία πήρε εκδίκηση για το χαμένο τελικό δυο χρόνια πριν στη Κωνσταντινούπολη. Ο Gerrard συνέχισε να ανεβαίνει αγωνιστικά. Ενώ, με το Fernando Torres στο πλάι του, έχτισε ένα δυνατό δίδυμο που διέλυσε ομάδες σαν την Inter και τη Real Madrid. Τα 24 γκολ του τη σεζόν 2008/09 το αποδεικνύουν, όντας το καλύτερο ρεκόρ του με τη φανέλα της Liverpool. Εκείνη την εποχή, αρκετοί δημοσιογράφοι εντός κι εκτός συνόρων, τον ψήφισαν ως τον "Παίκτη της Χρονιάς".
Ο Benitez συνέχισε στον Pearce, λέγοντας: "Ήταν ένας από τους καλύτερους παίκτες που έχω δουλέψει μαζί. Ήταν ένας... box to box μέσος, αλλά ήξερε πως να παίξει σε διαφορετικές θέσεις όταν το απαιτούσε το σύστημα και το εκάστοτε παιχνίδι. Είχαμε παίξει έχοντας τον στα δεξιά, πράγμα που δε του άρεσε, αλλά έπαιζε με άνεση και είχε την ελευθερία να συγκλίνει προς τα μέσα και σκόραρε μάλιστα πάνω από 20 γκολ σε αυτή τη θέση. Θυμάμαι επίσης επί Fabio Capello στην εθνική Αγγλίας έπαιξε στο αριστερό άκρο. Για εμάς, η καλύτερη θέση ήταν πίσω απ' τον Fernando Torres. Η πρώτη του επαφή με τη μπάλα και η φαρμακερή πάσα του βοήθησαν τον Torres να σκοράρει τόσα πολλά γκολ για εμάς. Με τους Mascherano, Alonso ή Lucas πίσω, υπήρχε μια ισορροπία, είχαμε δύναμη, ταλέντο και καλές μπαλιές."
Δεν είναι κοινό μυστικό, είναι η πραγματικότητα και ευτυχώς για εμάς, κάτι που δεν προχώρησε σε συμφωνία. Ο Ισπανός τεχνικός ήταν στο πάγκο της Liverpool όταν το καλοκαίρι του 2005, ο Gerrard έφτασε ένα βήμα απ' την αποχώρηση. Ήταν ο διακαής πόθος του Mourinho, ο οποίο στη συνέχεια της προπονητικής του καριέρας τον πλησίασε με άλλες δυο διαφορετικές προτάσεις με δυο διαφορετικές ομάδες - τις Inter και Real Madrid!
Δυστυχώς για τον Πορτογάλο κόουτς, ο Gerrard στο μυαλό και τη καρδιά του είχε μόλις μία ομάδα: τη Liverpool FC! Ο Rafa Benitez θαύμαζε στον αρχηγό αυτή τη πίστη και αφοσίωση: "Δεν ήταν εύκολο για τον ίδιο, είχε τεράστια πρόταση από τη Chelsea. Το σημαντικότερο για εκείνον ήταν η οικογένεια του και ήταν σημαντική και στην απόφασή του να παραμείνει. Στην ομάδα μας ήταν ο Gerrard, ο αρχηγός μας, ο θρύλος! Μακριά από τη Liverpool ίσως να ήταν πρωταθλητής αλλά ποτέ δε θα ήταν τόσο σημαντικός σαν παίκτης και άνθρωπος, όπως ήταν μπροστά στους οπαδούς μας. Στιγμές σαν αυτές στη Πόλη και στο Κάρντιφ θα μείνουν για πάντα στο μυαλό όλων. Τους πρόσφερε μοναδικές στιγμές. Από την Ιταλία μου είναι δύσκολο να ξέρω για ποιους λόγους αποχωρεί. Του εύχομαι τα καλύτερα και να απολαύσει κάθε λεπτό."
Επιμέλεια: Santiago