Βρισκόμαστε στο αρκετά μακρινό- πλέον- 1997.
Πρωταγωνιστής
της ιστορίας μας ο, 22χρονος τότε, Robbie
Fowler. Ο χαρισματικός επιθετικός, γέννημα-
θρέμμα του Merseyside, αν και δεν είναι από
τους ποδοσφαιριστές που εκθέτουν τις πολιτικές τους πεποιθήσεις,
σίγουρα δε μένει ασυγκίνητος από τις
εξελίξεις της περιόδου.
Κάπως έτσι, κι
ενώ στο Merseyside 500 λιμενεργάτες απεργούν
τον τελευταίο χρόνο, ο Robbie επιλέγει να
μη σιωπήσει και να σταθεί στο πλάι τους
μέσα από έναν συμβολικό πανηγυρισμό
που θα οδηγήσει σε αυτήν την επική
φωτογραφία:
Γράφει ο Γιάννης Μοσχονάς.
Όπως αναφέραμε, έχει ήδη ξεκινήσει η απεργία στη Mersey Docks. Για την ακρίβεια δεν πρόκειται για μια τυπική απεργία, αλλά για μια συνεχόμενη διεκδίκηση με πολύμορφους τρόπους. Όλα ξεκινούν όταν μια θυγατρική της Mersey Docks, βρίσκει την αφορμή να προβεί σε στοχευμένες απολύσεις εργαζομένων. Αυτή η επιλογή πυροδοτεί έναν “πόλεμο” μεταξύ της εταιρείας και των λιμενεργατών, ο οποίος κλιμακώνεται με την απόπειρα απόλυσης 500 συνολικά εργαζομένων. Φυσικά η συγκεκριμένη πρόκληση δεν έμεινε αναπάντητη κι έτσι περνάμε σ' ένα μπαράζ κινητοποιήσεων, συμβολικών ακτιβισμών και απεργιών που διαρκεί λίγο παραπάνω από 2 χρόνια καταφέρνοντας να φέρει την επιχείρηση σε πολύ δύσκολη θέση. Το γεγονός παίρνει μεγάλη διάσταση, οι εργαζόμενοι αποκτούν χιλιάδες υποστηρικτές ανά τον κόσμο και στο “νησί” πληθαίνουν οι διαδηλώσεις από αλληλέγγυους.
Το αγγλικό ποδόσφαιρο δε μένει ανεπηρέαστο από τα γεγονότα. Σε μετέπειτα συνεντεύξεις τους οι απολυμένοι, έρχονται να αποκαλύψουν ότι προσωπικότητες όπως ο Sir Alex Ferguson, ο Duncan (της Everton) και o Steve McManaman στήριξαν τις κινητοποιήσεις με τον τρόπο τους. Εδώ βέβαια ξεχωρίζει η περίπτωση του αμυντικού των “Reds”, Stig Inge Bjornebye, ο οποίος φαίνεται να δίνει το παρών σε αρκετές από τις κινητοποιήσεις της εποχής.
20 Μαρτίου 1997. H Liverpool υποδέχεται την Brann για τη δεύτερη φάση του προημιτελικού του κυπέλλου κυπελλούχων, με το πρώτο ματς να έχει λήξει με σκορ 1-1 (όπου ο Fowler σκοράρει ένα απίστευτο γκολ). Στο 77ο λεπτό, κι ενώ ήδη η Liverpool προηγείται με 2-0, η μπάλα φτάνει στον Fowler ο οποίος από το ύψος του πέναλτι σκοράρει με ευκολία. Ο Robbie δεν πανηγυρίζει με το γνωστό, παθιασμένο του τρόπο. Αντίθετα σηκώνει για λίγο τα χέρια του, τα ξανακατεβάζει αμήχανα και τελικά αποκαλύπτει κάτω από τη φανέλα της Liverpool μια μπλούζα που δηλώνει τη στήριξή του στους λιμενεργάτες. Το κοινό- όταν αντιλαμβάνεται την κίνηση- τον αποθεώνει, ενώ ο ίδιος επιστρέφει ταπεινά προς το άλλο μισό του γηπέδου. Εκείνη τη στιγμή ο αριστεροπόδαρος γκολτζής τρύπωσε για τα καλά στις καρδιές των οπαδών της Liverpool, καθώς με την πράξη του αυτή βοήθησε να “νομιμοποιηθεί” στα μάτια χιλιάδων ποδοσφαιρόφιλων η μάχη ενάντια στις απολύσεις της Merseys Docks. Βέβαια, η UEFA είδε τη συγκεκριμένη κίνηση από εντελώς διαφορετική σκοπιά
- Fun
Fact I: Λίγες μέρες αργότερα η Liverpool
υποδέχεται την Arsenal. O Fowler κερδίζει
ανύπαρκτο πέναλτι και προσπαθεί να
πείσει το διαιτητή να μην καταλογίσει
την παράβαση. Κάπως έτσι η UEFA αναγκάζεται
να του στείλει με fax (ναι, μιλάμε γι αυτές
τις εποχές), πιστοποιητικό fair play.
- Fun
Fact II: Την ασίστ για
το 3ο γκολ κόντρα στην Brann, τη βγάζει
ο αριστερός μπακ της Λίβερπουλ με το Stig Inge Bjornebye (ή κάπως έτσι). Ο μοναδικός
ποδοσφαιριστής δηλαδή που συμμετείχε
και στις κινητοποιήσεις.
- Fun
Fact III: Ο McManaman , επίσης παιδί του
λιμανιού, φορούσε στον αγώνα κόντρα
στη Brann μια ίδια μπλούζα με αυτή
του Fowler. Ίσως αν είχε σκοράρει να είχαμε
μια αντίστοιχη στιγμή, από την αγαπημένο
Steve.
Στις αρχές του'98- κι ενώ έχει προηγηθεί η άνοδος των εργατικών του Blair στην κυβέρνηση- οι λιμενεργάτες κατά πλειοψηφία επιλέγουν να σταματήσουν τις κινητοποιήσεις. Οι περισσότεροι από αυτούς αποζημιώνονται, ενώ λίγοι επιστρέφουν στη δουλειά τους. Μετά την απόλυση τους, κάποιοι αποφασίζουν να δημιουργήσουν ένα πολιτιστικό χώρο στο Merseyside, γνωστό ως “The Casa”. Το “σπίτι” λοιπόν, παραμένει ανοιχτό μέχρι και σήμερα- παρά τις δυσκολίες συντήρησης ενός τέτοιου χώρου. Μάλιστα, πριν κάποια χρόνια, ο Robbie Fowler βοήθησε το εγχείρημα προσφέροντας συλλεκτικά αυτόγραφα στην πασίγνωστη- πλέον- φωτογραφία.
Κάπως έτσι, μια από τις μεγαλύτερες
(τόσο σε διάρκεια, όσο και σε σημασία)
κινητοποιήσεις στη σύγχρονη ιστορία
του βρετανικού εργατικού κινήματος
μένει ανολοκλήρωτη. Παρόλ' αυτά, ο αγώνας
των λιμενεργατών καταφέρνει να εκφράσει πολλά περισσότερα απ' ότι προδίδει το σχετικά άδοξο φινάλε
του. Η μάχη των 500 απολυμένων στο Λίβερπουλ, αποτελεί παράδειγμα μαχητικής διεκδίκησης, η οποία εν τέλει βρήκε στο πλευρό της ένα τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης σε παγκόσμια κλίμακα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι μερικοί
από τους πιο ευαισθητοποιημένους
καλλιτέχνες της εποχής όπως ο Ken Loach, ο Billy Bragg και οι Chumbawamba (περισσότερα παρακάτω) στήριξαν μέσα το έργο τους τις κινητοποιήσεις του '95 - '98. Ανάμεσά τους, λοιπόν, κι ένας "δικός" μας καλλιτέχνης. Ο Robbie Fowler.
“You tell the
world your hands are tied, history three times denied.
A sea of
changes three miles wide, whose side are you on?”