Ο Alex Oxlade-Chamberlain άνοιξε την καρδιά του αναφορικά με τον τραυματισμό του και πώς αισθάνεται κανείς όταν βλέπει τους υπόλοιπους να παλεύουν για αυτά που ονειρεύτηκε.
Γράφει ο Νίκος Γιαμπολδάκης
Είναι, βέβαια, σκληρό να παρακολυθείς τον τελικό του Champions League με πατερίτσες και λυπηρό να παίζει η ίδια σου η ομάδα και εσύ όχι. Αποκαρδιωτικό δε το να χάνετε. Τι λέει ο Ox;
«Η ήττα στον τελικό ήταν αποκαρδιωτική και όταν ήρθε το τελευταίο σφύριγμα, με κατέκλυσε αυτό το συναίσθημα, δεν είχα ξανανιώσει κάτι τέτοιο. Ήμουν έξω στο γήπεδο - και δεν κλαίω καθόλου - αλλά ήξερα πόσο πολύ το ήθελαν όλοι: η πόλη, ο κόσμος, ο σύλλογος, οι παίκτες».
«Όταν τραυματίζεσαι στο δρόμο προς κάτι ιδιαίτερο εύχεσαι να τελειώσει με το σωστό τρόπο ώστε να άξιζε πλήρως. Βλέποντας τα παιδιά να αποδίδουν με τον τρόπο που απέδωσαν, ακόμα και στον τελικό, ήμουν πολύ περήφανος για όλους. Ήταν τόσο κρίμα που δεν τα καταφέραμε».
Εκτός, όμως, από τον τελικό του Champions League, ο Ox έχασε και το Mundial με την εθνική Αγγλίας.
«Δεν είναι και η ιδανική περίοδος για μένα, για να είμαι ειλικρινής. Προφανώς είναι πολύ σκληρό να μένεις εκτός, ενώ νιώθεις τόσο καλά· πραγματικά ένιωθα να βρίσκω τον εαυτό μου στη Liverpool. Ένιωθα πως απέδιδα καλά, έπαιζα με πολλή αυτοπεποίθηση και πραγματικά απολάμβανα το ποδόσφαιρο μου, οπότε το να καταστρέφεται όλο αυτό από μια στιγμή, από ένα τάκλιν, δεν ήταν όμορφο, αλλά αυτό είναι το ποδόσφαιρο».
«Ως χαρακτήρας, είμαι θετικός και δεν αφήνω τον εαυτό μου να απογοητεύεται. Έχω δύσκολο δρόμο αποκατάστασης μπροστά μου και το να γκρινιάζω δεν θα βοηθήσει καθόλου».
«Παρακολουθώ το Παγκόσμιο Κύπελλο και υποστηρίζω τα παιδιά (σ.σ την Αγγλία) συνεχώς. Πρέπει να παραδεχτώ πως το πρώτο παιχνίδι κόντρα στην Τυνησία ήταν δύσκολο να το βλέπεις. Συνειδητοποιείς πόσο υπέροχη ευκαιρία χάνεις, όμως αυτά τα πράγματα συμβαίνουν στη ζωή και παραμένω θετικός».
Γράφει ο Νίκος Γιαμπολδάκης
Είναι, βέβαια, σκληρό να παρακολυθείς τον τελικό του Champions League με πατερίτσες και λυπηρό να παίζει η ίδια σου η ομάδα και εσύ όχι. Αποκαρδιωτικό δε το να χάνετε. Τι λέει ο Ox;
«Η ήττα στον τελικό ήταν αποκαρδιωτική και όταν ήρθε το τελευταίο σφύριγμα, με κατέκλυσε αυτό το συναίσθημα, δεν είχα ξανανιώσει κάτι τέτοιο. Ήμουν έξω στο γήπεδο - και δεν κλαίω καθόλου - αλλά ήξερα πόσο πολύ το ήθελαν όλοι: η πόλη, ο κόσμος, ο σύλλογος, οι παίκτες».
«Όταν τραυματίζεσαι στο δρόμο προς κάτι ιδιαίτερο εύχεσαι να τελειώσει με το σωστό τρόπο ώστε να άξιζε πλήρως. Βλέποντας τα παιδιά να αποδίδουν με τον τρόπο που απέδωσαν, ακόμα και στον τελικό, ήμουν πολύ περήφανος για όλους. Ήταν τόσο κρίμα που δεν τα καταφέραμε».
Εκτός, όμως, από τον τελικό του Champions League, ο Ox έχασε και το Mundial με την εθνική Αγγλίας.
«Δεν είναι και η ιδανική περίοδος για μένα, για να είμαι ειλικρινής. Προφανώς είναι πολύ σκληρό να μένεις εκτός, ενώ νιώθεις τόσο καλά· πραγματικά ένιωθα να βρίσκω τον εαυτό μου στη Liverpool. Ένιωθα πως απέδιδα καλά, έπαιζα με πολλή αυτοπεποίθηση και πραγματικά απολάμβανα το ποδόσφαιρο μου, οπότε το να καταστρέφεται όλο αυτό από μια στιγμή, από ένα τάκλιν, δεν ήταν όμορφο, αλλά αυτό είναι το ποδόσφαιρο».
«Ως χαρακτήρας, είμαι θετικός και δεν αφήνω τον εαυτό μου να απογοητεύεται. Έχω δύσκολο δρόμο αποκατάστασης μπροστά μου και το να γκρινιάζω δεν θα βοηθήσει καθόλου».
«Παρακολουθώ το Παγκόσμιο Κύπελλο και υποστηρίζω τα παιδιά (σ.σ την Αγγλία) συνεχώς. Πρέπει να παραδεχτώ πως το πρώτο παιχνίδι κόντρα στην Τυνησία ήταν δύσκολο να το βλέπεις. Συνειδητοποιείς πόσο υπέροχη ευκαιρία χάνεις, όμως αυτά τα πράγματα συμβαίνουν στη ζωή και παραμένω θετικός».