Ο γιατρός από το Τμήμα ψυχολογικής ανάλυσης και υποστήριξης οπαδών Liverpool εξηγεί τα οφέλη της εγκράτειας και της ματαιοδοξίας σε σχέση με το λάθος να προδικάζεται η ευτυχία.
Δεν έχω μπεί (προφανώς) ποτέ μου στην φυλακή. Πιστεύω όμως ότι το τελευταίο πράγμα που πρέπει να κάνει κάποιος που ξέρει ότι θα καταλήξει σε κάποιου είδους φυλακή, είναι το να έχει στο μυαλό του την απόδραση. Όπου βλέπεις την λέξη φυλακή δεν χρειάζεται απαραίτητα να σκέφτεσαι την κυριολεκτική σημασία. Υπάρχουν πολλές φυλακές. Αυτός λοιπόν που θα μπεί σε μία φυλακή έχοντας στο μυαλό του την απόδραση θα καταλήξει ο πιο δυστυχισμένος. Ειδικά αν τα καταφέρει.
«Που κολλάει αυτό με την Liverpool;» θα μου πείς. Έχοντας 5/5 και την πολυτέλεια να είναι η πρώτη χρονιά που ρεαλιστικά μιλάμε για πρωτάθλημα, εγω θα επιμείνω ότι δεν πρέπει να βάζουμε το χέρι μας στην φωτιά ότι θα το πάρουμε, ούτε να παίρνουν τα μυαλά μας αέρα. Δεν είμαι και ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος στον κόσμο όπως θα έχεις καταλάβει και από την σελίδα. Το να μένεις ταπεινός και να μαθαίνεις από τα λάθη και τις αποτυχίες των προηγούμενων ετών -ειδικά όταν ρεαλιστικά δεν είχαμε ανέφικτους στόχους- δεν νομίζω ότι επρόκειτο να βλάψει κάποιον.
Λέω με τα βεβαιότητας ότι πολλοί από σας στο 1-2 του Lamela, τρομάξατε. Δεν θέλω να το παίξω ξύπνιος αλλά εγώ δεν τρόμαξα. Και δεν τρόμαξα γιατί αυτό είναι που έχει αλλάξει πλέον στην Liverpool φέτος. Οι κατραπακιές που έφαγε με τους χυλούς τα προηγούμενα χρόνια, και τα συνηθίσμενα 0-2/2-2 και 0-3/3-3 την έμαθαν να φυλάει τον κώλο της και στα γιαούρτια.
Και αν αυτή η ομάδα ανέτοιμη όπως είναι, και αποδίδοντας κακό ποδόσφαιρο, έχει μάθει να κερδίζει σε τέτοιες έδρες, τότε ναι, μπορεί να κοιτάει στα μάτια όποιον θέλει και να του λέει «εγω καργιόλη φέτος πάω να το πάρω». Αυτό όμως απέχει από το «Θα το πάρω».
Θέλοντας να πω, ότι το να προδικάζουμε την εκάστοτε επιτυχία στο μυαλό μας, εκτός από υπερόπτες, μας κάνει και λιγότερο ευτυχείς.
Επιμένοντας, ότι πρέπει σε κάθε αγωνιστική σαν φίλαθλοι να φυλάμε τον κώλο μας.
Πιστεύοντας ότι τελικά θα έχει ευτυχές τέλος όλο αυτό γιατί μας αξίζει. Όχι μόνο στον κόσμο πλέον, αλλά και -προς το παρόν- στην ομάδα.
Κλείνοντας θα θυμίσω ότι πρωταθλήτρια είναι η City, ξέρουμε ότι μπορούμε να την πετάξουμε κάτω. Το θέμα είναι να το κάνουμε κιόλας.
Y.Γ. Αν κάποτε στην ζωή σου νιώσεις γελοίος, σκέψου ότι υπάρχει κόσμος που πραγματικά πιστεύει ότι ήταν πέναλτι στο 94’.
Υ.Γ 1 Αν συνεχίζεις να αισθάνεσαι γελοίος σκέψου πως υπάρχει κόσμος που δεν ήθελε τον Doucoure.
Υ.Γ 2 Και αν νιώσεις ποτέ αδύναμος, σκέψου την Όλγα, που τα πεζά της δεν τα επέλεξε, και καμιά φορά την κάνουν να νιώθει αδύναμη, αλλά οι παρενθέσεις της, της δίνουν όση δύναμη έχουμε όλοι εμείς μαζί. Αυτό που ξέρει καλά όμως η Όλγα είναι πως τα πεζά μας, κάποια στιγμή θα μας στείλουν όλους εκεί που είναι να πάμε, αλλά αυτό που μπορεί να μας κρατήσει αθάνατους είναι οι παρενθέσεις μας. Χαίρομαι για αυτή -όσο οξύμωρο και αν ακούγεται- γιατί όταν θα γυρίσει από την Casablanca, αυτά που θα μείνουν είναι τα γραπτά της, και είναι υπέροχα.
“At the end of the storm, there is a golden sky…”