Το ρολόϊ δείχνει 04:00. Ξημερώματα. Ακόμα μια βραδιά που η σκέψη του πρωταθλήματος με βασανίζει με αποτέλεσμα να μην κλείνει το μάτι. Σκόρπιες σκέψεις, το μυαλό γυρνάει. "Θα το χάσουμε" ακούω από τη μία, "Είναι δικό μας" από την άλλη. Γράφει ο Μάνος Χαχλιούτης.
Φτάσαμε στο τέλος. Σε τρεις εβδομάδες, η ομάδα μας θα είναι πρωταθλήτρια ή δεύτερη. Πονάει. Πονάει η ιδέα να φτάσει και πάλι στην πηγή και να μην πιει νερό. Και αυτή τη φορά θα πονέσει περισσότερο για τον λόγο ότι είναι σοβαρό το ενδεχόμενο να φτάσουμε 97 πόντους και να το χάσουμε. Ενενήντα Επτά πόντους, είναι αδιανόητο και δεν θα συμβεί ποτέ ξανά.
Που να ρίξεις ευθύνες εάν χαθεί; Βασικά γιατί να ρίξεις ευθύνες; 97 βαθμοί στην Premier League, με μια ήττα όλη τη σεζόν και κάποιες ισοπαλίες, οι οποίες όσο κι αν δεν θέλουμε να το πιστέψουμε και ρίχνουμε ευθύνες, είναι αναμενόμενες, δεν γίνεται μια ομάδα να πάει περισσότερο τρένο απ' ότι έχουν πάει φέτος οι δύο πρωτοπόροι.
Η Liverpool έχει δεχτεί μία ήττα σε 35 ολόκληρες αγωνιστικές. Μια ήττα που, πιθανόν, να είχε αποφευχθεί αν η μπάλα για ελάχιστο περνούσε τη γραμμή. Άτιμη μπάλα. Άτιμη. Μία φορά να φερθείς σωστά, μία φορά να κάνεις αυτό που πρέπει για έναν σύλλογο που διψάει για αυτό. Που τα δίνει όλα σε κάθε ματς, πριν και μετά. Μια οικογένεια που έχει να δει πρωτάθλημα 29 χρόνια αλλά παραμένει ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ και περισσότερο από ποτέ δυνατότερη. Όσο περνάνε τα χρόνια, η αγάπη μεγαλώνει συνεχώς. Σε άλλους συλλόγους, οι περισσότεροι θα είχαν εγκαταλείψει.
Εδώ δεν είναι έτσι όμως. Άρρωστοι με αυτή την ομάδα. Ερωτευμένοι με αυτό το σήμα και ότι πρεσβεύει. Αυτή η αγάπη δεν συγκρίνεται με κανένα τίτλο και λάφυρο. Είναι παντοτινή, αιώνια, είναι αγάπη καρδιάς και μυαλού. Σαν ένας παιδικός έρωτας, αυτός ο πρώτος έρωτας, ο οποίος μένει πάντοτε ανεξίτηλος στο στήθος σου.
Πολλοί περίμεναν ότι το 2014, μετά το χαμένο πρωτάθλημα, θα εγκαταλείπαμε, θα αφήναμε την αγάπη μας γιατί, όπως για εκείνους "Ο τίτλος είναι πάνω από την ομάδα". Η επιτυχία από την αποτυχία και το αντίστροφο, δεν απέχουν πολύ, αρκεί ένα δευτερόλεπτο για να έρθουν όλα τούμπα και το είδαμε ξεκάθαρα μέσα στα μάτια μας. Ζήσαμε πολλές δυσκολίες, μεταβατικές περιόδους όπου η Liverpool ήταν συνεχώς στα χαμηλά στρώματα της βαθμολογίας και το επίπεδο ποδοσφαίρου είχε πιάσει πάτο. Πιστεύαμε όμως. Πιστεύαμε ότι αυτός ο σύλλογος θα σηκωθεί και θα σταθεί στα πόδια του. Ο Jurgen Klopp ήταν η σπίθα για την αναγέννηση.
Ο Γερμανός τεχνικός αυτό που έχει καταφέρει είναι απλά απίστευτο. Μέσα σε τρία χρόνια έχει καθιερώσει την ομάδα μέσα στην πρώτη τριάδα, να διεκδικεί τον τίτλο και συνεχώς στην ελίτ της Ευρώπης, χωρίς ήττα μάλιστα σε νοκ άουτ φάση. Και αυτά είναι ελάχιστα, ο Jurgen έχει καταφέρει τόσα πολλά. Και ας θεωρείται "loser" από μερικούς για τους χαμένους τελικούς. Ίσως έχουν δίκιο, γιατί εδώ πάντοτε μιλάμε αντικειμενικά. Ο Klopp μετράει σερί ηττών σε τελικούς. Όμως είναι ο άνθρωπος που σε πάει σε αυτούς με ονειρικές πορείες. Τι να κάνει όμως ο άνθρωπος;
League Cup με τη Manchester City, ήττα στα πέναλτι. Europa League με την Sevilla, ήττα στο δεύτερο ημίχρονο με αμυντικό black out, ιδιαίτερα του Alberto Moreno. Champions League με την Real Madrid, ήττα με παιδαριώδη λάθη του Loris Karius. Τι μπορεί να κάνει για όλα αυτά ο Γερμανός; Αυτό που έκανε, είναι να δώσει όλη του την στήριξη και την αγάπη στους παίκτες του. Να τους κάνει μια μεγάλη οικογένεια, μια δυνατή γροθιά, η οποία διεκδικεί περήφανα και τις δύο μεγάλες διοργανώσεις τέλη Απριλίου.
Το ρολόϊ δείχνει 04:00. Ξημερώματα. Ακόμα μια βραδιά που η σκέψη του πρωταθλήματος με βασανίζει με αποτέλεσμα να μην κλείνει το μάτι. Σκόρπιες σκέψεις, το μυαλό γυρνάει. "Θα το χάσουμε" ακούω από τη μία, "Είναι δικό μας" από την άλλη. Ποια σκέψη θα κερδίσει; Δεν είναι στο χέρι μας. Κάποτε ήταν. Αλλά πως γίνεται μια ομάδα να πάει τρένο σε ένα τόσο απαιτητικό πρωτάθλημα; Και οι δύο έκαναν γκέλες, η ομάδα μας μια περισσότερη και για τον Θεό, θα φτάσουμε 97 πόντους και όλα είναι στον αέρα. Είναι αδιανόητο και θα είναι ανυπόφορο. Γιατί το αξίζεις ρε Liverpool. Το αξίζεις πιο πολύ από ποτέ και στο τέλος θα τα καταφέρεις. Στο χρωστάει η τύχη. Σου χρωστάει ένα χαμόγελο μετά από τόσες στεναχώριες, από τόσες λύπες. Ελπίζω. Ελπίζω και θα ελπίζω μέχρι τέλους. Μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο του πρωταθλήματος. Και αν στο τέλος στραβώσει το πράγμα, όρθιοι μπροστά από τις τηλεοράσεις, μαζεμένοι σε σπίτια, συνδέσμους, καφετέριες, παντού, θα τραγουδάμε το YOU'LL NEVER WALK ALONE. Γιατί η αγάπη θα είναι εκεί να μας κρατήσει και πάλι. Να μας δώσει τη δύναμη να σταθούμε στα πόδια μας και να κοιτάξουμε τη συνέχεια.
Είναι δύσκολο. Όλοι το γνωρίζουμε, ασχέτως που πιστεύουμε και ελπίζουμε στο θαύμα. Το σίγουρο είναι ότι στο τέλος αξίζει ένα μεγάλο μπράβο κι ένα τεράστιο χειροκρότημα στους παίκτες και τον δάσκαλο τους, τον Jurgen Klopp γι'αυτό που κατάφεραν. Δεν θα το συνειδητοποιήσουμε σύντομα, γιατί θα έχουμε (και έχουνε) πολλές σκέψεις, όμως μέσα στο καλοκαίρι, με καθαρό μυαλό, όπου θα δούμε ένα βίντεο με όλη την πορεία ή ένα άρθρο με στατιστικές, θα καταλάβουμε τι προσπάθεια έκαναν και τι κατάφεραν. Χίλια μπράβο σε όλους ότι κι αν συμβεί. Και όπως έγραψε και ο Χρήστος Τσακαλέρης, κάποτε ήμασταν doubters, ξανά και ξανά. Ο Jurgen μας έκανε believers και ονειρευόμαστε. Ξανά και ξανά.
Τρεις εβδομάδες λοιπόν. Περίπου είκοσι μέρες για να τελειώσει μια συναρπαστική σεζόν, μέσα στο άγχος, την ένταση, την πίεση και όλα τα συναφή. Και τη νέα σεζόν, πάλι εδώ θα είμαστε, από την προετοιμασία μέχρι το τελευταίο ματς. Είναι μικρόβιο που κυλάει μέσα μας η Liverpool. Όπως και να το κάνουμε. Αιώνια ερωτευμένος μαζί σου. YNWA.