Δηλαδή, επειδή έχουμε κάνει κάποιες καλές εμφανίσεις (ειδικά σε ντέρμπυ - αλλά ΚΥΠΕΛΛΟΥ!), σημαίνει ότι θα πηγαίναμε στο Ολντ Τράφορντ και θα νικούσαμε (και μάλιστα... "χαλαρά"!) την Γιουνάιτεντ;
Ειλικρινά, προσπαθώ να αντιληφθώ ΠΩΣ κάποιοι έχουν τέτοια γιγαντιαία παρερμηνευμένη άποψη για την ομάδα μας... Επειδή νικήσαμε την Σίτυ στο Carling Cup και μετά την αποκλείσαμε στον δρόμο για τον τελικό... και επειδή νικήσαμε την Γιουνάιτεντ (σε νοκ-άουτ αγώνα στο FA Cup), από που κι ως που η Γιουνάιτεντ η οποία κοντράρει στα ίσια την Σίτυ για τον τίτλο του πρωταθλητή, θα καθόταν να χάσει από μια ομάδα (σαν την δική μας) φανερά χαμηλότερης ποιότητας, με προπονητή και ρόστερ υποδεέστερο;
Κάποιοι (δικοί μας οπαδοί) θα θυμώσουν μαζί μου, θα φωνάξουν, θα μου ρίξουν και διάφορους "χαρακτηρισμούς" (που πλέον έχω συνηθίσει να αποδέχομαι), αλλά εάν είμαστε ΡΕΑΛΙΣΤΕΣ και όχι φανατισμένοι... ε, τι να κάνουμε, ΔΕΝ διαθέτουμε καλύτερη ομάδα από την Γιουνάιτεντ! Τα "θαύματα" (να τους νικούμε) δεν γίνονται κάθε μέρα.
Στο ματς του FA Cup, το οποίο ήταν επαναλαμβάνω ΝΟΚ-ΑΟΥΤ, εκεί βρεθήκαμε σε καλύτερη μέρα εμείς, εκείνη σε κακή, ΠΑΙΖΑΜΕ ΕΝΤΟΣ ΕΔΡΑΣ στο Άνφιλντ, οπότε τους νικήσαμε... Στο πρωτάθλημα όμως, δεν υπήρχε περίπτωση να μη "μάτωνε" η Γιουνάιτεντ για να μη χάσει ΠΟΝΤΟΥΣ από την "συμπολίτισσά" της Σίτυ.
Έπρεπε να παίξουμε εμείς ΦΟΒΕΡΑ, εκείνοι να βρεθούν σε κακή μέρα, να ξεπεράσουμε και τον παράγοντα "έδρα" (που ήταν "καυτός" και λόγο της αντιπαράθεσης Σουάρεζ με τον Εβρά), οπότε ΙΣΩΣ ΕΤΣΙ να νικούσαμε...
Ε, δεν έγινε έτσι...
Καταρχάς, μόλις είδα τα ρόστερ των ομάδων και ποιοί ξεκινούν τον αγώνα (και σε ποιές θέσεις), αμέσως είπα μέσα μου "χαλαρά 2-0 θα χάσουμε"! Δεν είμαι ο... Νοστράδαμος. Απλός άνθρωπος είμαι, που κατανοεί το ποδόσφαιρο.
Όταν βλέπω ΠΑΛΙ να ΜΗ ξεκινά ο Μπέλλαμυ, να παίζει αναλστατικό χαφ ο Στήβεν Τζερράρντ (άρα ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΑΙΖΕ ΕΠΙΘΕΤΙΚΑ!) και στο κέντρο Σπέαρινγκ και... Χέντερσον, είπα μέσα μου "καλά κρασιά"! ΠΑΕΙ η ανάπτυξη! Και αυτό ακριβώς είδαμε! Δηλαδή;... ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ, απ' την μεριά της Λίβερπουλ!
Όταν στα πρώτα 25 λεπτά, Η ΜΟΝΗ απειλή που είχε να επιδείξει η Λίβερπουλ ήταν οι... επιθετικές ενέργειες ενός... ΑΜΥΝΤΙΚΟΥ (Τζόνσον!), τότε ΠΟΥ στην οργή ήταν η επιθετική ανάπτυξη της ομάδας; Πήγε "περίπατο", προκειμένου ο Νταλγκλίς να 'χει "συμμαζεμένο" το κέντρο. Ξανά, έβαλε τον Σουάρεζ ΟΛΟΜΟΝΑΧΟ μπροστά, ανάμεσα στα "θηρία" της άμυνας της Γιουάιτεντ (που ΟΥΤΩΣ 'Η ΑΛΛΩΣ θα τον "ξεπάτωναν" στο ξύλο, λόγο επεισοδίου του με τον Εβρά).
Απλά, είχε μια μικρή βοήθεια από τα άκρα (Ντάουνιγκ, που φάνηκε πολύ λίγος των περιστάσεων - όπως έχω ξαναπεί), ενώ ο Κάουτ είχε κακή μέρα (δεν μου άρεσε πολύ). Ο Στήβυ Τζι προσπαθούσε να... "θυμηθεί" (!) την θέση του φίλου του... Αλόνσο, οπότε όσο αφορά την επίθεση ζήτημα ήταν να βγήκε 2-3 φορές μέσα στα 90'. Ο δε Τζόνσον, που ένα σορό άνθρωποι τον μακαρίζουν, σήμερα έκανε επιθετικά ό,τι οι άλλοι δεν έκαναν αλλά... "ως συνήθως" ΞΕΧΑΣΕ τα αμυντικά του καθήκοντα!
Το ματς γενικά, ήταν ψιλο-"φάβα". Κλασσικό ντέρμπυ με δύναμη, πάθος, κάμποσες ευκαιρίες (κυρίως στο τέλος), αλλά έχουμε δει παλιότερα ΕΠΙΚΕΣ ΜΑΧΕΣ, σε σχέση με το σημερινό ματς. Τώρα, κατά πόσο... "ντέρμπυ", προσωπικά αναρωτιέμαι. Εμείς, παίξαμε κάκιστα στο σύνολο του αγώνα, εκτός των 20 πρώτων και τελευταίων λεπτών του αγώνα. Στον υπόλοιπο (από το 20'-70') αγώνα, η Γιουνάιτεντ κυριαρχούσε παντού.
Ο Φέργκιουσον έστησε την ομάδα του όπως πάντα, για παίξει το παιχνίδι του.Εμείς, είχαμε τον Κέννυ που πάλι έκανε τις... "αλχημίες" του. ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΑΤΣ, σκέφτηκε να ξεκινήσει στο ΚΕΝΤΡΟ (!) τον... "ένα πενήντα με τα χέρια ανάταση" και αδύνατο (αγαπημένο μου) Σπέαρινγκ και τον... Χέντερσον, που έχει τα κιλά που είχα εγώ προσωπικά στα... 15 μου, ως πρόσκοπος, ενώ έβαλε τον... κοντορεβυθούλη Σουάρεζ να ανταπεξέλθει στα σκληρά μαρκαρίσματα των σέντερ-μπακ, με τον άπειρο Ντάουνιγκ στο ένα άκρο και τον κακό σήμερα Κάουτ...
ΑΝΤΕ ΤΩΡΑ ΝΑ ΠΕΙΣΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΑΙΣΙΟΔΟΞΑ, ότι θα φέρουμε με αυτή τη διάταξη καλό αποτέλεσμα στο Ολντ Τράφορντ! Ούτε ο... Αλέφαντος δεν θα έστηνε έτσι την ομάδα μας!!!
(Και όταν έκανε ΤΕΛΙΚΑ ΤΙΣ ΑΛΛΑΓΕΣ - Κάρολ, Άνταμ, Μπέλλαμυ - ..."ως δια μαγείας" πήραμε μπρος και δείξαμε κάποια πράγματα στο τέλος, αλλά "ολίγον"... χάναμε ήδη 2-0!)
Θα μου πείτε (όσοι με παρακολουθείτε στις αναλύσεις μου): "Μα καλά, εσύ δεν τα έχεις σούρει για τους Άνταμ, Κάρολ; Πως τους ήθελες τώρα μέσα στο ματς;"... Γιατί ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΥΣ ΕΧΟΥΜΕ ΣΚΛΗΡΟΥΣ, για να κοντράρουν στα μαρκαρίσματα! Δεν είπα ότι θα 'ταν καλύτερη η ανάπτυξη/επίθεση της ομάδας, αλλά τουλάχιστον ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΕΙΧΑΝ "σβήσει απ' τον χάρτη" στις μεταξύ τους μονομαχίες, όπως "έσβησαν" τους Χέντερσον/Σουάρεζ/Σπέαρινγκ!...
Για εμένα, το παιχνίδι χάθηκε πριν καν αρχίσει, από τις κάκιστες επιλογές (και "εμπνεύσεις") του Νταλγκλίς, όσο αφορά τους παίκτες που θα ξεκινούσαν το ματς. Έπρεπε να έπαιζε με ένα 5-4-1, με Αγγέρ/Σκρτελ/Κάρραγκερ τρία σέντερ-μπακ, τους Τζόνσον/Ενρίκε στα άκρα (αλλά προφανώς με τον Τζόνσον ΠΙΣΩ στα ΑΜΥΝΤΙΚΑ του καθήκοντα), κέντρο τους Τζερράρντ/Άνταμ, στα άκρα τον Μπέλλαμυ και ΔΕΞΙΑ τον ΣΟΥΑΡΕΖ, με τον Κάρολ μπροστά - όπου οι Μπέλλαμυ και Σουάρεζ στην επίθεση, θα ξεχύνονταν σαν "βέλη" και θα γύριζε το σύστημα σε 5-2-3 ή 3-4-3 (εφόσον οι Τζόνσο/Ενρίκε θα ανέβαιναν στο κέντρο)...
Μόνο έτσι μπορούσαμε να παίξουμε και ίσως να καταφέρναμε κάτι... Όπως τους κατέβασε ο Κέννυ, ήταν με ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΚΡΙΒΕΙΑ σίγουρο, ότι κάποια στιγμή θα ξεκινούσε το... "πάρτυ", από μεριάς Γιουνάιτεντ.
Όταν στο 1ο ημίχρονο είχαμε ΤΡΕΙΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ... οι οποίες ΟΛΕΣ ήταν από... αμυντικούς (!) - δύο προσωπικές ενέργειες του Τζόνσον και ένα βολέ του Σκρτελ από κόρνερ, τί περιμέναμε καλύτερο να δούμε;;; ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ η επίθεσή μας, στο 1ο ημίχρονο. Και φυσικά, στο 1ο ημίχρονο ΚΑΙ η Γιουάιτεντ είχε καλές ευκαιρίες και μάλιστα ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ από τις δικές μας, με την σέντρα "φαρμάκι" μέσα στην μικρή μας περιοχή που δεν μπόρεσε να μπει "σφήνα" ο Γουέλμπεκ... και φυσικά την φοβερή "καρφωτή" κεφαλιά του γερο-Σκόουλς που ενστικτωδώς απέκρουσε ο Ρέινα.
Στο 2ο ημίχρονο, βλέποντας τα πολλά προβλήματα του κέντρου μας, ξεκίνησε με ορμή η Γιουνάιτεντ το παιχνίδι και μετά από ΤΡΑΓΙΚΟΤΑΤΑ λάθη μας (στο κέντρο και την άμυνα), αρχικά σκόραρε ο Ρούνευ όταν ξέφυγε ΤΕΛΕΙΩΣ από το μαρκάρισμα του Τζόνσον και στο δεύτερο εκμεταλεύτηκε το απίστευτο λάθος του Σπέαρινγκ και μπήκε ολομόναχος στα καρέ μας και πλάσαρε τον Ρέινα...
(Για να μη πούμε για το φοβερό βολέ απ' τα 40 μέτρα, που ο Ρούνευ "κάρφωσε" στο γάμα της εστίας μας, που ο διατητής ΕΥΤΥΧΩΣ... "ανακάλυψε" φάουλ στην πάσα προς τον Ρούνευ, αλλιώς θα είχε κάνει "χατ-τρικ" μέσα σε 10 λεπτά!)
Και όταν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ (!) ο Νταλγκλίς είδε ότι τίποτα δεν του 'χει βγει (και χάναμε ήδη 2-0), του ήρθε η... επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος και έβαλε με αλλαγή ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΕΠΡΕΠΕ να ξεκινούσαν εξ' αρχής το ντέρμπυ (Μπέλλαμυ, Κάρολ, Άνταμ)! Και φυσικά, εξισοροπήσαμε το ματς, άρχισαν οι μάχες στο κέντρο να κερδίζονται, ο τραχύς και αργός (αλλά δυνατός) Κάρολ μάχονταν με τα σέντερ-μπακ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΟΝΤΑΣ τον Σουάρεζ πια, οπότε και ήρθε το γκολ μας (αν και λίγο τυχαία η πάσα που βγήκε στον Λούις)...
Όμως, όταν χάνεις στο Ολντ Τράφορντ 2-0 από την Γιουνάιτεντ και το ρολόι δείχνει 70, είναι "λίγο" ΑΡΓΑ για να γυρίσεις το ματς... με ΑΥΤΗΝ την Λίβερπουλ. (Αν ομιλούσαμε για την Λίβερπουλ του 2005-2009, τότε θα ήμουν σίγουρος ότι θα καταφέρναμε να γυρίσουμε "τούμπα" το ματς. Αλλά με ΑΥΤΟΥΣ τους παίκτες που διαθέτουμε, τέτοιες ανατροπές είναι... ουτοπίες, πια).
Αυτά, πάνω-κάτω.
Δεν απογοητεύτηκα από τους παίκτες μας, διότι έχω δεχτεί πια πως ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ και ό,τι μπορούν κάνουν.
Απογοητεύτηκα (ξανά) από τον ΠΟΛΥ "ΛΙΓΟ" (προπονητικά) Νταλγκλίς...
Ακόμα και ο... Φερέιρα του ΠΑΟ, καλύτερα θα 'χε παίξει το ματς αυτό.
Καλός και άγιος και λατρεμένος ο Νταλγκλίς, αλλά αντιμέτωπος με έναν μεγάλο προπονητή σαν τον Φέργκιουσον και με μια Γιουνάιτεντ σε καλή μέρα, είναι απλά... "όνειρο θερινής νυκτός" μια επικράτησή του.
του Ρωμήλου Φρονιμίδη
Κάνοντας ένα απλό κλικ στις διαφημίσεις ενισχύετε την δύναμη και τις δυνατότητες του LiverpoolFans.gr ----->