Αρχικά, να πω πως η δεύτερη σερί νίκη σε ντέρμπι του Merseyside ήρθε σε ένα χρονικό σημείο που απαιτούνταν νίκη με μεγάλο σκορ και καλή εμφάνιση. Τόσο για τον εγωισμό, όσο και για την βαθμολογική συγκομιδή. Μετά από τρεις σερί ήττες στο πρωτάθλημα που μας έφεραν μακριά από την τετράδα, ήρθε η νίκη στο ντέρμπι. Τι κρίμα όμως που η νίκη αυτή από μόνη της δεν λέει απολύτως τίποτα...
Αγωνιστικά η ομάδα προσέγγισε πάρα πολύ καλά το παιχνίδι. Ο Dalglish είδε τους σημαντικότερους παίκτες της ομάδας να βρίσκονται σε εξαιρετική μέρα, πράγμα το οποίο έκανε τη νίκη της ομάδας πολύ άνετη. Πέρα από άνετη ήταν και δίκαιη καθώς απ' το πρώτο λεπτό και με εξαίρεση ένα δεκάλεπτο από το 20-30 όπου η Everton είχε ισορροπήσει, δεν απειλήθηκε ουσιαστικά σε κανένα άλλο διάστημα του παιχνιδιού. Έτσι, οδηγήθηκε σε έναν ακόμα υγιεινό περίπατο το βράδυ της Τρίτης!
Από τον θρίαμβο της ομάδας εστίασα σε τρεις ποδοσφαιριστές(παρ' ότι τουλάχιστον πέντε ήταν σε εξαιρετική βραδιά). Τους Martin Kelly, Jay Spearing και φυσικά στον μεγάλο αρχηγό, Steven Gerrard. Ο πρώτος έκανε με διαφορά το καλύτερο παιχνίδι του με την κόκκινη φανέλα. Ο Anichebe βαρέθηκε να κοιτάει την πλάτη του καθ' όλη την διάρκεια του παιχνιδιού καθώς τα ξεπετάγματα του Άγγλου μπακ ήταν εκπληκτικά. Πολλές καλές κούρσες, πολύ δουλειά από δεξιά, ήταν ένας από τους λόγους που η ομάδα δεν απειλήθηκε σχεδόν καθόλου. Ο δεύτερος ήταν πραγματική σκούπα. Κατάπιε ατελείωτα χιλιόμετρα στον χώρο του κέντρου, έπαιρνε τις περισσότερες φορές την πρώτη πάσα από την άμυνα για να δημιουργηθεί επίθεση από πλευράς Liverpool και ανέκοψε πολλές επιθετικές προσπάθειες των ζαχαρωτών. Για πρώτη φορά φέτος δεν μου έλειψε ο Lucas στα χαφ(για την ακρίβεια, ο Jay δεν άφησε να φανεί το κενό του). Τέλος, ότι κι αν πει κανείς για την μαγική εμφάνιση του Stevie θα είναι λίγο. Απλά θα πω πως η ομάδα είναι πάρα πολύ τυχερή που έχει στις τάξεις της έναν φυσικό ηγέτη σαν αυτόν. Ανεβάζει το επίπεδο κατά πολύ και επιπλέον κάνει καλύτερους και τους συμπαίκτες του. Το χατ-τρικ είναι το κερασάκι στην τούρτα μιας και συμπλήρωσε 400 συμμετοχές με την κόκκινη φανέλα.
Καλά και άγια όμως τα πανηγύρια, αλλά έχουμε μείνει πολύ πίσω στο πρωτάθλημα. Όπως έγραψα και πιο πάνω, απαιτείται συνέχεια στην σημερινή νίκη, η οποία από μόνη της δεν λέει τίποτα. Πρέπει να γίνει αφετηρία για ένα καλό ντεμαράζ νικών που θα φέρουν την ομάδα ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ στην πρώτη πεντάδα όσο δύσκολο κι αν είναι. Ότι έχουμε βγει Ευρώπη από το Carling Cup είναι παρηγοριά στον άρρωστο.
Επόμενο παιχνίδι κόντρα στην Stoke για το F.A. Cup. Τον μεγάλο στόχο της χρονιάς δηλαδή. Τους έχουμε αποκλείσει άλλη μία φορά(για το Carling Cup και μάλιστα μέσα στο Brittania και με ανατροπή) μπορούμε και τώρα. Δεν βλέπω τον λόγο να μην το επαναλάβουμε άλλωστε. Αν θέλουμε την κούπα ΠΡΕΠΕΙ να αποκλείσουμε την Stoke.
Υ.Γ. Πρώτη εντός έδρας νίκη στο πρωτάθλημα για το 2012. Τελευταία εντός έδρας νίκη με 3-1 κόντρα στη Newcastle.
Υ.Γ.1 Η εμμονή με τον Maxi Rodriguez συνεχίζεται. Μάλλον το καλοκαίρι θα κουνήσει μαντήλι ο Αργεντινός δυστυχώς...
Υ.Γ.2 Σέβομαι, αγαπάω και εκτιμάω τον Jamie Carragher όμως πλέον περισσότερο με παλαίμαχο ποδοσφαιριστή μοιάζει παρά με ενεργό. Δεν ήταν λίγες οι φορές που έχασε τον Stracqualursi. Δηλαδή, τι χειρότερο έχει ο Coates και δεν μπορεί να παίζει;