Επιμέλεια: Δημήτρης Κουντούρης
Η αλλαγή συστήματος από τον Μπρένταν Ρότζερς σε 3-4-3 έχει βοηθήσει την Λίβερπουλ να πάρει τα... πάνω της, να αναπληρώνει σιγά-σιγά το χαμένο έδαφος από το κάκιστο ξεκίνημα της σεζόν και το πιο σημαντικό: να σκοράρει. Όχι κατά ριπάς, αλλά να σκοράρει.
Πάντως, αυτό που μου έχει κάνει εντύπωση στα τελευταία ματς, είναι οι εμφανίσεις του Λάζαρ Μάρκοβιτς. Ο Σέρβος έχει ανεβάσει την απόδοσή του και συμβάλει τόσο στην επίθεση, όσο και στην άμυνα όταν χρειάζεται. Δεν είμαι προπονητής, αλλά το τελευταίο με έβαλε σε σκέψεις. Δηλαδή από την στιγμή που ένας παίκτης με επιθετικές αρετές δεν παραλείπει να γυρίσει και να βοηθήσει στα μετόπισθεν με τα τρεξίματά του, δίνει μια παραπάνω λύση στον προπονητή του.
Που θέλω να καταλήξω; Θέλω να καταλήξω στο ότι ο Ρότζερς μπορεί να χρησιμοποιήσει τον Μάρκοβιτς στην θέση του Χέντερσον, δηλαδή ως μπακ-χαφ, από την στιγμή που ο νεαρός έχει αντοχές και δεν είναι από τα εξτρέμ που δεν νοιάζονται για τα αμυντικά τους καθήκοντα. Το καλύτερο παράδειγμα μπορούμε να το πάρουμε από το χθεσινό (20/1) παιχνίδι με την Τσέλσι, όπου παρά την κούραση και την ένταση ενός ντέρμπι και παρόλο που οι φιλοξενούμενοι βγήκαν ελάχιστα από το... καβούκι τους, ο Μάρκοβιτς έκανε άψογη δουλειά όταν γύριζε πίσω για να μαρκάρει.
Φυσικά, ίσως μια τέτοια αλλαγή στην 11άδα να είναι περιττή, αλλά θεωρώ ότι αξίζει να γίνει μια δοκιμή. Και αυτή η αλλαγή θα μπορούσε να συνδυαστεί με κάποιες άλλες, όπως την μεταφορά του Στέρλινγκ στο δεξί άκρο της επίθεσης και την χρησιμοποίηση ενός πιο κλασικού φορ, όπως ο Μπορίνι ή ο Λάμπερτ αρχικά και στη συνέχεια ο Στάριτζ, ο πιο ικανός στράικερ που διαθέτει η Λίβερπουλ και θα τον έχει σύντομα και πάλι στην διάθεσή της.