Η Daily Mail συνεχίζει να δημοσιεύει αποσπάσματα από την αυτοβιογραφία του Steven Gerrard, και αυτήν τη φορά το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στο περυσινό ντέρμπι με τη Manchester στο Anfield, την προετοιμασία, τα συναισθήματα και την κόκκινη κάρτα του αρχηγού. Διαβάστε την εσωτερική του εξομολόγηση.
"Το πρωί του αγώνα ένιωθα σαν ζώο σε κλουβί. Καθώς έκανα ζέσταμα εκείνο το απόγευμα του Μάρτη, οι οπαδοί της United άνοιξαν το στόμα τους.
Μου "επιτέθηκαν" βίαια - και το αγαπημένο τους τραγούδι ακουγόταν στο πέταλο των φιλοξενούμενων: 'Steve Gerrard, Gerrard...γλίστρησε στον γ******ο κ*λο του, την έδωσε στον Demba Ba...Steve Gerrard, Gerrard...' ('Steve Gerrard, Gerrard...he slipped on his f****** arse, he gave it to Demba Ba...Steve Gerrard, Gerrard...').
Μετά από λίγο, όταν βαρέθηκαν, άλλαξαν σε ένα άλλο αγαπημένο τους: 'Κόντεψες να κερδίσεις το πρωτάθλημα, κόντεψες να κερδίσεις το πρωτάθλημα...και τώρα καλύτερα να το καταλάβεις, καλύτερα να το καταλάβεις, καλύτερα να το καταλάβεις, κόντεψες να κερδίσεις το πρωτάθλημα' ('You nearly won the league, you nearly won the league... and now you better believe it, now you better believe it, now you better believe it, you nearly won the league.'). Ο θυμός στο εγκλωβισμένο ζώο όλο και μεγάλωνε. Οι της United θριαμβολογούσαν, το Anfield ήταν ήσυχο. Ήταν προφανές ότι θα έμπαινα στο ημίχρονο.
Μετά από λίγο, όταν βαρέθηκαν, άλλαξαν σε ένα άλλο αγαπημένο τους: 'Κόντεψες να κερδίσεις το πρωτάθλημα, κόντεψες να κερδίσεις το πρωτάθλημα...και τώρα καλύτερα να το καταλάβεις, καλύτερα να το καταλάβεις, καλύτερα να το καταλάβεις, κόντεψες να κερδίσεις το πρωτάθλημα' ('You nearly won the league, you nearly won the league... and now you better believe it, now you better believe it, now you better believe it, you nearly won the league.'). Ο θυμός στο εγκλωβισμένο ζώο όλο και μεγάλωνε. Οι της United θριαμβολογούσαν, το Anfield ήταν ήσυχο. Ήταν προφανές ότι θα έμπαινα στο ημίχρονο.
Κρατούσαμε αποστάσεις από τους αντιπάλους στο πρώτο ημίχρονο, και κάναμε πολύ λίγα τάκλιν. Ήταν όλα αντίθετα σε σχέση με αυτό που είχα στο DNA μου. Τα τάκλιν και οι συγκρούσεις μετρούσαν πάντα κόντρα στη United. Όσο περιμέναμε να αρχίσει το δεύτερο ημίχρονο, κοίταξα γύρω μου το Anfield, το πεδίο όπου μαχόμουν από παλιά, και έκανα λίγα ακόμα πράγματα για ζέσταμα, κουνούσα τα πόδια μου, ταίριαζα το σορτσάκι μου, ανυπόμονος για να ξεκινήσει το παιχνίδι.
Το παιχνίδι άρχισε, μπήκα δυνατά με ένα καθαρό, μα δυνατό μαρκάρισμα στον Juan Mata. Τον "καθάρισα", ο Mata πετάχτηκε πάνω, κι εγώ κέρδισα την μπάλα. Και πάλι μπήκα αμέσως σε φάση, καθώς ο Ander Herrera ερχόταν με ορμή κατά πάνω μου, για να μου κλείσει το χώρο. Ήμουν πολύ γρήγορος γι αυτόν. Έκανα μια απλή πάσα την ώρα που ο Herrera ερχόταν δυνατά με ένα τάκλιν. Το δεξί του πόδι τεντώθηκε εφαπτόμενο με το χόρτο του Anfield. Δεν μπορούσα να σταματήσω τον εαυτό μου. Δίχως να το σκεφτώ, έφερα το αριστερό μου πόδι πάνω στον Herrera. Ένιωσα τις τάπες μου να μπαίνουν στο δέρμα του λίγο πάνω από τον αστράγαλο. Έπρεπε να τον πονέσει.
O Herrera κρατούσε το πόδι του και σπαρταρούσε στο έδαφος. Σήκωσα τα χέρια ψηλά και αντέδρασα με θυμό. Προσπαθούσα να απομακρύνω την προσοχή από πάνω μου. Ήξερα ότι είχα πρόβλημα τώρα. Αλλά είμαι ποδοσφαιριστής και όπως όλοι έδειξα τον εαυτό μου, σαν σε αυτο-άμυνα, όπως θα έλεγα:
-Τι; εγώ;
-Ναι, εσύ, έλεγαν τα βήματα του διαιτητή Martin Atkinson. Δεν μου άρεσε ο τρόπος που περπατούσε. Δεν μου άρεσε το βλέμμα του.
Ο Wayne Rooney ήταν κοντά. Με κοίταξε, ήξερε ότι θα έφευγα.
Καθώς αποχωρούσα από το γήπεδο ρωτούσα τον εαυτό μου: 'Τι έκανες μόλις; Είσαι ηλίθιος γαμώτο;'
Μου πήρε 38 δευτερόλεπτα για να αποβληθώ κόντρα στη Manchester United. 38 δευτερόλεπτα στα οποία ήμουν μέσα σε κάθε μικρή στιγμή δράσης και επίδειξης οργής. Ήταν, τελικά, 38 δευτερόλεπτα που ορίστηκαν από θυμό και ένα είδος τρέλας.
Πριν από τον αγώνα με την Manchester στο Anfield, στις 22 Μαρτίου, πίστευα ότι θα ξεκινούσα στο τελευταίο παιχνίδι μου εναντίον τους.
Νωρίτερα μέσα στη σεζόν, ο Brendan Rodgers μου είχε δώσει ένα ξεκάθαρο μήνυμα: 'Παρόλο που εγώ διαχειρίζομαι τα παιχνίδια σου, είναι σημαντικό να ξέρεις ότι προσπαθώ να σε βοηθήσω να παραμείνεις φρέσκος. Δεν μπορώ να σε ρίχνω σε κάθε παιχνίδι επειδή δεν θα πάρω το καλύτερο από σένα. Μερικές φορές θα σου δίνω ένα διάλειμμα για να επιστρέφεις φρέσκος και τότε θα τα πηγαίνεις καλά'.
Στη συνέχεια, ενώ ετοιμαζόμουν να φύγω, ο Brendan είπε: 'Κοίτα, θέλω επίσης να ξέρεις ακόμα ένα πράγμα. Αν έχουμε κάποιο πολύ σημαντικό παιχνίδι, ένα καθοριστικό ματς σε πρωτάθλημα ή κύπελλο, τότε είναι προφανές. Θα είσαι η νούμερο 1 επιλογή μου. Σε βάζω μέσα και είσαι ο αρχηγός μου. Όσα μου έδωσες από τη στιγμή που πέρασα αυτήν την πόρτα με έχουν οδηγήσει σε αυτήν την απόφαση. Όταν θα έχουμε μεγάλο παιχνίδι, θα είσαι μέσα...'.
Ήμασταν εκτός Champions League και ο τίτλος ήταν από νωρίς μακριά. Αλλά πλησιάζαμε στην τέταρτη θέση, και το παιχνίδι με την Manchester εντός έδρας έμοιαζε με το παιχνίδι της χρονιάς. Έτσι, ήμουν σίγουρος ότι θα με επέλεγε.
Προπονήθηκα πολύ καλά την Τετάρτη και ένιωθα σε φόρμα και πιο ορεξάτος από κάθε άλλο στην ομάδα. Εκείνη τη νύχτα έλαβα ένα μήνυμα από τον προπονητή: 'Προπονήθηκες αρκετά καλά το τελευταίο διήμερο, θα ήθελα να κάνουμε μια κουβέντα. Μπορείς να έρθεις στο γραφείο μου το πρωί πριν την προπόνηση;'. Ήμουν ήδη στο κρεβάτι αλλά απάντησα αμέσως: 'Ναι, κανένα πρόβλημα, ευχαριστώ'.
Ίσως να φαινόμουν ήρεμος στο μήνυμα αλλά ήμουν πολύ πιο χαρούμενος στο κρεβάτι μου. Διάβασα το μήνυμα του Brendan ξανά. 'Πρόκειται να ξαναμπώ στην ομάδα', σκέφτηκα. 'Θεωρεί το παιχνίδι με τη Manchester σημαντικό. Με χρειάζεται για αυτό'.
Ξάπλωσα στο σκοτάδι για την επόμενη ώρα, σκεφτόμουν τα πάντα.
Ο Brendan ήταν στο γραφείο του όταν έφτασα στην προπόνηση. Άρχισε να χαμογελά με το που μπήκα, και του έδωσα το χέρι μου, λέγοντας "καλημέρα". Ο Brendan ακόμα χαμογελούσε καθώς έγερνε πίσω στην καρέκλα του και είπε, "Πως αισθάνεσαι;".
'Είμαι καλά', είπα. 'Κανένα πρόβλημα'.
Υπήρχε μια μικρή παύση, τότε ο Brendan είπε: 'Κοίτα, είμαι απελπισμένος να σε ξαναφέρω στην 11άδα. Αλλά η ομάδα τα έχει πάει τόσο καλά και θα πορευθώ με τους ίδιους που ξεκίνησαν την προηγούμενη εβδομάδα'.
Ένιωσα έναν κόμπο στο λαιμό μου. Κοίταξα τον Brendan και, εκείνη τη στιγμή, έπρεπε να πάρω μια διπλή, στιγμιαία απόφαση. Να του απαντήσω;
Πήρα τον άλλο δρόμο. Το σωστό δρόμο. Αποφάσισα να παραμείνω επαγγελματίας. 'Κανένα πρόβλημα, ωραία', είπα.
-ΟΚ;, είπε ο Brendan.
-ΟΚ, ψιθύρισα, σέβομαι την απόφαση σου.
Το αφήσαμε εκεί. Βγήκα έξω και ετοιμάστηκα για την προπόνηση. Το μυαλό μου είχε τρελαθεί. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ένιωσα, τότε, να λυγίζω.
Η σχέση μου με τον Brendan ήταν πολύ καλή για να χρειαστεί να μου εξηγήσει κάτι παραπάνω. Ήταν κάποιος που σεβόμουν και συμπαθούσα: οι προπονήσεις του ήταν από τις καλύτερες που έχω κάνει ποτέ, την ώρα που ο τρόπος διαχείρισης κάθε παίκτη ήταν εξαιρετικός, γενναιόδωρος και εφευρετικός.
Αλλά αναρωτιόμουν αν αυτός ήταν ο τρόπος του να δείχνει στα μίντια ότι ήταν αρκετά δυνατός, ώστε να πάρει μια δύσκολη απόφαση. Όλο αυτό έμοιαζε σαν ευκαιρία για τον Brendan να δείξει την αυτονομία του και να στείλει ένα ξεκάθαρο μήνυμα πως αυτή ήταν η ομάδα του.
Μπορώ να σεβαστώ την απόφαση του Brendan τώρα, ακόμα κι αν, προφανώς, θεωρώ πως ήταν λανθασμένη, επειδή ήθελε να δείξει εμπιστοσύνη σε όποιον τα πήγαινε καλά.
Αλλά με πλήγωσε, ειδικότερα λόγω των προηγούμενων συζητήσεων μας και για το γεγονός πως, το μήνυμα του το βράδυ της Τετάρτης, το οποίο ήταν γεμάτο παράκληση, με είχε παραπλανήσει. Είμαι σίγουρος πως δεν σκόπευε να μου δώσει λάθος εντύπωση, αλλά το μήνυμα του επιβεβαίωσε στο μυαλό μου ότι θα με επέλεγε.
Είχα διδαχθεί να σιχαίνομαι την Manchester United. Μας το είχαν περάσει στο μυαλό, στην καρδιά και την ψυχή μας ως φιλάθλους της Liverpool. Ήταν σαν τατουάζ στο κεφάλι κάθε οπαδού της Liverpool. Ποτέ δεν είχαμε συμπάθεια μεταξύ μας, σαν σύλλογοι ή σαν πόλεις, όμως η έχθρα είχε γίνει βαθύτερη. Η Liverpool ήταν κυρίαρχος για τόσο καιρό; και τότε, τελικά, ο Sir Alex Ferguson ανέλαβε τη United.
Με τα χρόνια, και ειδικότερα όταν ήμουν στην εθνική δίπλα σε σπουδαίους παίκτες της Μάντσεστερ, όπως οι Paul Scholes, David Beckham, Gary Neville, Rio Ferdinand και Wayne Rooney, τα συναισθήματα μου καταπραΐνθηκαν, αλλά ποτέ δεν εξαφανίστηκαν.
Σεβόμουν τον Ferguson και τον Roy Keane και τον Giggs.
Αλλά αναρωτιόμουν αν αυτός ήταν ο τρόπος του να δείχνει στα μίντια ότι ήταν αρκετά δυνατός, ώστε να πάρει μια δύσκολη απόφαση. Όλο αυτό έμοιαζε σαν ευκαιρία για τον Brendan να δείξει την αυτονομία του και να στείλει ένα ξεκάθαρο μήνυμα πως αυτή ήταν η ομάδα του.
Μπορώ να σεβαστώ την απόφαση του Brendan τώρα, ακόμα κι αν, προφανώς, θεωρώ πως ήταν λανθασμένη, επειδή ήθελε να δείξει εμπιστοσύνη σε όποιον τα πήγαινε καλά.
Αλλά με πλήγωσε, ειδικότερα λόγω των προηγούμενων συζητήσεων μας και για το γεγονός πως, το μήνυμα του το βράδυ της Τετάρτης, το οποίο ήταν γεμάτο παράκληση, με είχε παραπλανήσει. Είμαι σίγουρος πως δεν σκόπευε να μου δώσει λάθος εντύπωση, αλλά το μήνυμα του επιβεβαίωσε στο μυαλό μου ότι θα με επέλεγε.
Είχα διδαχθεί να σιχαίνομαι την Manchester United. Μας το είχαν περάσει στο μυαλό, στην καρδιά και την ψυχή μας ως φιλάθλους της Liverpool. Ήταν σαν τατουάζ στο κεφάλι κάθε οπαδού της Liverpool. Ποτέ δεν είχαμε συμπάθεια μεταξύ μας, σαν σύλλογοι ή σαν πόλεις, όμως η έχθρα είχε γίνει βαθύτερη. Η Liverpool ήταν κυρίαρχος για τόσο καιρό; και τότε, τελικά, ο Sir Alex Ferguson ανέλαβε τη United.
Με τα χρόνια, και ειδικότερα όταν ήμουν στην εθνική δίπλα σε σπουδαίους παίκτες της Μάντσεστερ, όπως οι Paul Scholes, David Beckham, Gary Neville, Rio Ferdinand και Wayne Rooney, τα συναισθήματα μου καταπραΐνθηκαν, αλλά ποτέ δεν εξαφανίστηκαν.
Σεβόμουν τον Ferguson και τον Roy Keane και τον Giggs.
Σεβόμουν ακόμη και όσα είχαν πετύχει με τους συλλόγους τους. Αλλά ποτέ δεν αδιαφορούσες κόντρα στη United. Αν σου έβαζαν ένα (σ.σ.γκολ), πάλευες. Έμπαινες πιο δυνατά, με λίγο περισσότερη ορμή, απλώς για να τους δείξεις ότι ήταν πράγματι κάτι προσωπικό.
Για περισσότερα από 26 χρόνια, ένιωθα πάντα υποχρεωμένος να προτάσσω φωτιά εναντίον τους. Αυτοί ήταν οι εχθροί. Η μπλούζα τους ήταν η μόνη που δεν θα επέτρεπα μέσα στο σπίτι μου. Έχω μεγάλη συλλογή από φανέλες που αντάλλαξα με παίκτες από άλλες ομάδες - αλλά καμία από την United.
Θυμάμαι, το 2000, μετά από μια νίκη μας με 1-0 και γκολ του Danny Murphy, οι οπαδοί της United σφυροκοπούσαν το λεωφορείο μας έξω από το Old Trafford. Φώναζαν: 'Άντε γ*******ου σίχαμα, θα σε σκοτώσουμε στο βρωμο-Λίβερπουλ!' ('F*** off, scum, we'll f****** kill you in your Liverpool slum.').
Ο ατζέντης μου, ο Struan Marshall, μου είπε ότι, υπό τον Ferguson, η United έκανε μια αξιοπρεπή κρούση για να με υπογράψει. Ο Garry Neville, αργότερα, θα μου μιλούσε σε κάποια συνάντηση της εθνικής ομάδας. Ήρθε για μια συζήτηση και μου είπε πόσο πολύ θα άρεζε στη United να παίξω γι αυτούς. O Gary μου είπε πως τον είχε στείλει ο Fergie.
Το 2004, ο Ferguson με αποκάλεσε 'καλύτερο παίκτη στην Αγγλία, μηδενός εξαιρουμένου' και πρόσθεσε πως 'όλοι θα ήθελαν τον Gerrard στην ομάδα τους'.
Γι' αυτό, πληγώθηκα λίγο και ξαφνιάστηκα όταν, 13 χρόνια μετά, ο Ferguson, μέσα από την αυτοβιογραφία του, επέμενε πως ήταν από τους λίγους που δεν πίστεψαν ότι ήμουν 'κορυφαίος παίκτης'. Δεν θα έχανα και τον ύπνο μου αλλά κατά κάποιο τρόπο αιφνιδιάστηκα, ενώ είχαν προηγηθεί τόσα παρακάλια.
Το μοναδικό σημείο που είχε σημασία ήταν πως σέβομαι πραγματικά τον Ferguson, αλλά αναρωτιόμουν πόσα πρωταθλήματα νόμιζε πως θα έπαιρναν ο Scholes ή ο Keane αν έπαιζαν για τη Liverpool.
Εγώ θα τα πήγαινα ΚΑΛΑ σε μια United δίπλα στους Keane στο κέντρο, τον Devid Beckham στα δεξιά, Ryan Giggs στα αριστερά και τον Ruud van Nistelrooy μπροστά. Θα τα πήγαινα αρκετά καλά σε μια τέτοια ομάδα".
Επιμέλεια: Νίκος Γιαμπολδάκης
Για περισσότερα από 26 χρόνια, ένιωθα πάντα υποχρεωμένος να προτάσσω φωτιά εναντίον τους. Αυτοί ήταν οι εχθροί. Η μπλούζα τους ήταν η μόνη που δεν θα επέτρεπα μέσα στο σπίτι μου. Έχω μεγάλη συλλογή από φανέλες που αντάλλαξα με παίκτες από άλλες ομάδες - αλλά καμία από την United.
Θυμάμαι, το 2000, μετά από μια νίκη μας με 1-0 και γκολ του Danny Murphy, οι οπαδοί της United σφυροκοπούσαν το λεωφορείο μας έξω από το Old Trafford. Φώναζαν: 'Άντε γ*******ου σίχαμα, θα σε σκοτώσουμε στο βρωμο-Λίβερπουλ!' ('F*** off, scum, we'll f****** kill you in your Liverpool slum.').
Ο ατζέντης μου, ο Struan Marshall, μου είπε ότι, υπό τον Ferguson, η United έκανε μια αξιοπρεπή κρούση για να με υπογράψει. Ο Garry Neville, αργότερα, θα μου μιλούσε σε κάποια συνάντηση της εθνικής ομάδας. Ήρθε για μια συζήτηση και μου είπε πόσο πολύ θα άρεζε στη United να παίξω γι αυτούς. O Gary μου είπε πως τον είχε στείλει ο Fergie.
Το 2004, ο Ferguson με αποκάλεσε 'καλύτερο παίκτη στην Αγγλία, μηδενός εξαιρουμένου' και πρόσθεσε πως 'όλοι θα ήθελαν τον Gerrard στην ομάδα τους'.
Γι' αυτό, πληγώθηκα λίγο και ξαφνιάστηκα όταν, 13 χρόνια μετά, ο Ferguson, μέσα από την αυτοβιογραφία του, επέμενε πως ήταν από τους λίγους που δεν πίστεψαν ότι ήμουν 'κορυφαίος παίκτης'. Δεν θα έχανα και τον ύπνο μου αλλά κατά κάποιο τρόπο αιφνιδιάστηκα, ενώ είχαν προηγηθεί τόσα παρακάλια.
Το μοναδικό σημείο που είχε σημασία ήταν πως σέβομαι πραγματικά τον Ferguson, αλλά αναρωτιόμουν πόσα πρωταθλήματα νόμιζε πως θα έπαιρναν ο Scholes ή ο Keane αν έπαιζαν για τη Liverpool.
Εγώ θα τα πήγαινα ΚΑΛΑ σε μια United δίπλα στους Keane στο κέντρο, τον Devid Beckham στα δεξιά, Ryan Giggs στα αριστερά και τον Ruud van Nistelrooy μπροστά. Θα τα πήγαινα αρκετά καλά σε μια τέτοια ομάδα".
Επιμέλεια: Νίκος Γιαμπολδάκης