Γεννήθηκε τη χρονιά του υποβιβασμού. Οι μνήμες του, όμως, ξεκινούν από τα πρωταθλήματα. Έζησε κάθε ξεχωριστή μεγάλη Liverpool του 20ου αιώνα. Θυμάται απ' έξω ημερομηνίες, πρόσωπα και φάσεις, ταξίδεψε την Ευρώπη για τελικούς και διαβάζει τα πάντα εκτός από Sun. Έφυγε από το Liverpool, ζει στη Μηχανιώνα της Θεσσαλονίκης και ανακάλυψε τυχαία τον σύνδεσμο των Reds της συμπρωτεύουσας. Τον χαρακτήρισα 3 φορές "ευλογημένο" μέσα σε 2 ώρες. Γνωρίστε τον Chris Flynn!
Ο λαλίστατος Chris μάς (πάντοτε στην παρέα μας ο Γιάννης Νταής, ταμίας του συνδέσμου και φίλος) έχει καθηλώσει με τις περιγραφές και την αφήγηση του. Η πόλη του Liverpool, οι συνήθειες, οι αντιλήψεις του κόσμου γύρω από την ομάδα και η ίδια η αρμάδα του Bill Shankly ζωντανεύουν μέσα από τις εμπειρίες που μας εξιστορεί. Το σαββατιάτικο απόγευμα δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Απολαμβάνοντας την κρύα μπύρα μου θα τον ακούσω στη συνέχεια να περιγράφει την επιτυχημένη εποχή Paisley, τον χουλιγκανισμό, τις τραγωδίες της δεκαετίας του '80. Θα απαντήσει σε διλήμματα και θα θυμηθεί πώς ανακάλυψε το Thessaloniki Branch.
"Success, after success, after success..."
Μας είχε περιγράψει τον Shankly ως θεό, που κανείς δεν περίμενε να φύγει από την ομάδα. Την απογοήτευση για το γεγονός αυτό φρόντισε να καλύψει ο Bob Paisley, που σε 8 χρόνια κατέκτησε 6 πρωταθλήματα, 3 κύπελλα και 4 κύπελλα Ευρώπης! Η ερώτηση "ήσουν περήφανος;", μοιάζει ηλίθια. "Ήταν φανταστικά! Ως αληθινός φίλαθλος της ομάδας, για μένα αυτά ήταν τα καλύτερα χρόνια. Ακριβώς επειδή ήταν επιτυχία στην επιτυχία. Κάθε χρόνο και περισσότερη επιτυχία και ήταν εκπληκτικό που όλα κυλούσαν τόσο ομαλά μετά τον Shankly. Φυσικά, η κατάκτηση του πρώτου μας κυπέλλου Ευρώπης ήταν η καλύτερη στιγμή! Ήμουν πολύ πολύ περήφανος για την ομάδα. Ήταν εκπληκτικό να υποστηρίζεις Liverpool εκείνη την εποχή...τόσες υπέροχες αναμνήσεις".
 |
| Ο Bob Paisley ξεκουράζεται δίπλα στα...μισά τρόπαια που κατέκτησε |
Τέσσερις ευρωπαϊκοί τελικοί σε διάστημα 5 ετών είναι το τεκμήριο πως η Liverpool ήταν - επί Paisley - η κορυφαία ομάδα στην Ευρώπη. Το ετήσιο πρόγραμμα περιλάμβανε, λοιπόν, ταξίδια σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες κάθε Μάιο, σπουδαία παιχνίδια στο Anfield, καθώς και σπουδαίους παίκτες: το 1977 ο Kenny Dalglish υπογράφει συμβόλαιο για τους Reds. "Αν μιλάμε για μετάβαση από την εποχή του Shankly σε εκείνη του Paisely, το ίδιο συνέβη με τον Keegan και τον Dalglsih", υποστηρίζει ο Chris. "Μεταξύ '74 και '77, ο Keegan ήταν ο ήρωας μας. Δεν ήταν ο πιο ταλαντούχος παίκτης που είδα ποτέ, αλλά η επιθυμία, το πάθος του...ήταν εργάτης, αλλά είχε και ικανότητα. Μέσα στη σεζόν του 1977 ανακοίνωσε πως θα αποχωρούσε, οπότε δεν ήταν έκπληξη για εμάς μετά. Η κίνηση αυτή, βέβαια, δίχασε τους φιλάθλους απέναντι του. Άλλοι δεν δέχονταν και άλλοι σεβάστηκαν την απόφαση του. Ύστερα, όμως, το ότι έφυγε και ο Paisely έφερε στη θέση του τον Dalglish, ήταν...μαεστρία. Όλοι είχαμε ακούσει για τον Dalglish, αφού έπαιζε στη Celtic και στην εθνική Σκωτίας. Όμως δεν βλέπαμε σκοτσέζικο πρωτάθλημα, οπότε κανείς δεν ήξερε πραγματικά πόσο καλός ήταν. Εμπιστευτήκαμε όμως τον Paisley και αποδείχθηκε σπουδαία κίνηση".
 |
| O Kenny Dalglsih φλερτάρει με χάδια την κούπα με τα μεγάλα αυτιά... |
"Πήγα και στους δύο τελικούς για το κύπελλο Ευρώπης το '70. Και το 1977 στη Ρώμη και τον επόμενο χρόνο στο Wembley με την Club Brugge. 1-0 τότε, ένα γκολ του Dalglish, φτιαγμένο από τον Souness..."
 |
| Ο Dalglish αξιοποιεί την κάθετη πάσα του Souness. 1-0 για τη Liverpool |
"Αν επιστρέψεις στο 1977, θα δεις ίσως τις πιο ιδιαίτερες αναμνήσεις μου", συνεχίζει ο Chris και παίρνει μια μεγάλη ανάσα, λες και θα τον βοηθήσει να τις περιγράψει καλύτερα. "Δεν είναι μόνο ο τελικός στη Ρώμη. Υπήρξαν πολλά αξιομνημόνευτα παιχνίδια που οδήγησαν στον τελικό: αυτό με την Saint Etienne είναι από τα διασημότερα παιχνίδια που έγιναν ποτέ στο Anfield! Κανείς από όσους ήμασταν τότε εκεί δεν θα το ξεχάσει ποτέ. Η Saint Etienne είχε καλή ομάδα τότε, πολύ δυνατή. Είχαμε χάσει το πρώτο ματς στη Γαλλία, με 1-0. Στον επαναληπτικό, το σκορ ήταν 1-1 και ήμασταν κάπως "όχι πάλι, θα είναι πολύ άσχημο". Χρειαζόμασταν 2 γκολ και τελικά προκριθήκαμε! Ο David Fairclough, τότε, δεν έπαιζε ποτέ βασικός. Όμως τον φωνάζαμε "Subersub" (σούπερ-αλλαγή), επειδή είχε τη συνήθεια να έρχεται ως αλλαγή και να σκοράρει σημαντικά γκολ. 10, ίσως 15 λεπτά πριν τη λήξη μπήκε στο ματς, και έβαλε το καθοριστικό τρίτο γκολ!"
 |
| O David Fairclough δίνει αφορμή για ξέφρενους πανηγυρισμούς στο Anfield |
 |
| Ο Chris (δεξιά) με τους φίλους του στο Κολοσσαίο |
"Ο ημιτελικός, ύστερα, ήταν κάτι τελείως αντίθετο. Παίξαμε με τη Ζυρίχη και κερδίσαμε πολύ άνετα και στα δύο ματς. Όταν μάθαμε πως ο τελικός θα γινόταν στο Ολυμπιακό στάδιο της Ρώμης, όλοι από το Liverpool θέλαμε να πάμε! Εγώ με τους φίλους μου πήγαμε με τρένο. Αλησμόνητο ταξίδι. Δεν ήταν πάντοτε όμορφο, βέβαια, δεν κοιμόμασταν αρκετά, και διήρκεσε πάρα πολύ,γιατί είχαμε προβλήματα στο δρόμο καθώς περνούσαμε από τη Γερμανία. Για να καταλάβεις, ξεκινήσαμε από το Liverpool το απόγευμα της Δευτέρας και φτάσαμε στη Ρώμη πρωί Τετάρτης! Άυπνοι αλλά ευτυχισμένοι. Και το παιχνίδι φυσικά ήταν απίστευτο, θα ζει για πάντα στη μνήμη όλων των φιλάθλων της ομάδας..."
 |
| Οι 3 Scousers στη Fontana di Trevi πριν τον μεγάλο τελικό του '77 |
"Με κυνήγησαν και με κλότσησαν"
Επιμένω πως είναι ευλογημένος και, πλέον, δεν μπορεί παρά να το παραδεχτεί. Ωστόσο, όπως μου εξηγεί στη συνέχεια, αντικειμενικές συνθήκες τον κράτησαν μακριά από το Anfield για ολόκληρη τη δεκαετία του 1980. "Δεν έχασα ποτέ το ενδιαφέρον μου για την ομάδα. Παντρεύτηκα στα '70s, και το 1979 έκανα τον γιο μου. Το 1981 μετακόμισα με τη δουλειά έξω από το Liverpool, όχι μακριά, ανάμεσα στο Liverpool και το Manchester. Οπότε, βλέπεις, είχα μετακομίσει, είχα την οικογένεια μου, και εκείνη την περίοδο υπήρχαν πολλά προβλήματα στο αγγλικό ποδόσφαιρο με τον χουλιγκανισμό." Ξαφνικά το πρόσωπο του Chris συνοφρυώνεται και τα μάτια του σκοτεινιάζουν. "Πήγα σε έναν επαναληπτικό τελικού League Cup με τη West Ham, το 1981. Είχαμε βγει ισόπαλοι στο Wembley και παίζαμε επαναληπτικό στο Villa Park, στο Birmingham, τον οποίο κερδίσαμε. Μετά το παιχνίδι, όμως, δέχτηκα επίθεση από οπαδούς της West Ham. Με κυνήγησαν και με κλότσησαν. Όλο αυτό "έσβησε" αρκετή από την όρεξη μου, την αγάπη μου για το ποδόσφαιρο. Οπότε πήρα μια απόφαση στις αρχές του '80. Συνήθιζα να έχω εισιτήριο διαρκείας στο Kop, και αποφάσισα να μην ξαναβγάλω, να σταματήσω να πηγαίνω στο γήπεδο. Φυσικά παρακολουθούσα την ομάδα, όμως δεν έζησα από κοντά τις επιτυχίες της εποχής και δεν πήγα στους τελικούς".
"Δεν διάβαζα ούτε το εξώφυλλο"
Επέστρεψε στα γήπεδα τη δεκαετία του '90, για να μυήσει τον γιο του στην οικογένεια της Liverpool. Ήταν κάτι που μας αφηγήθηκε με περήφανη χροιά και πλατύ χαμόγελο. Τα στοιχεία αυτά χάθηκαν, όμως, ξαφνικά, αμέσως μόλις τον ρωτήσαμε αν βρέθηκε στο Heysel ή στο Hillsborough. "Ο φίλος μου ο Ed ήταν και στα δύο παιχνίδια. Εγώ παρακολουθούσα απ' έξω, από την τηλεόραση. Δεν έδειχναν, βέβαια, τα παιχνίδια του FA Cup, και εκείνο στο Hillsborough δεν το έδειχναν live. Αλλά έκαναν ρεπορτάζ στο studio και θυμάμαι πόσο σοκαρισμένος ήμουν που τα άκουγα στο σπίτι...Τότε ο Ed μου έστειλε μήνυμα ότι είναι ασφαλής. Φυσικά μετά, το πράγμα γινόταν όλο και χειρότερο...Ήταν τρομακτικές στιγμές..."
 |
| Ο Kenny Dalglish, σε ρόλο παίκτη-προπονητή, παρακολουθεί με τρόμο τις προσπάθειες των οπαδών της Liverpool να απεγκλωβιστούν. Hillsborough, 1989 |
-Συμμετείχες στον αγώνα για δικαιοσύνη έπειτα;
-Όχι με ενεργό τρόπο. Προφανώς τον υποστήριζα, τον παρακολουθούσα, έστελνα μηνύματα, μιλούσα με ανθρώπους. Είχα στην δουλειά κάποιον, που ο ανιψιός του ήταν ένας από τους 96. Άκουσα πολλά από αυτόν για το τι γινόταν στο γήπεδο. Φυσικά ήμασταν όλοι τρομοκρατημένοι από τις αναφορές που έρχονταν από δεξιά και αριστερά. Οκ, η The Sun ήταν η χειρότερη, αλλά δεν ήταν μόνο αυτή. Ήταν οι άνθρωποι, τα μέσα ενημέρωσης που ανέφεραν το ίδιο πράγμα: ότι έφταιγαν οι οπαδοί της Liverpool που ήταν μεθυσμένοι και άρχισαν να παλεύουν, επιτέθηκαν στην είσοδο της θύρας και την έριξαν κάτω.
Βέβαια, η υπόθεση Heysel που είχε προηγηθεί, συνέβαλε στο να επιρριφθεί η ευθύνη στον χουλιγκανισμό, αν και τότε υπήρχαν πολλά προβλήματα με το γήπεδο, την αστυνόμευση, και τον τρόπο που χωρίστηκαν οι φίλαθλοι στις κερκίδες. Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς και να πούμε ότι μερίδιο ευθύνης έχουν και οι οπαδοί της Liverpool. Οπότε, τη στιγμή που αυτό ήταν ακόμη φρέσκο στη μνήμη πολλών, όταν άκουσαν για το Hillsborough έβγαλαν το συμπέρασμα πως πρόκειται για ίδια περίπτωση: χούλιγκανς της Liverpool. Και αυτό ήταν λυπηρό, τρομακτικό, απαίσιο..."
Μετάνιωσα που τον ρώτησα αν διάβασε ποτέ τη Sun, μετά τα ρεπορτάζ της για το Hillsborough. Η κοφτή και αυστηρή φωνή του μου έδειξε πως ίσως προσβλήθηκε. Υπερβολικό; Καθόλου, για έναν Scouser. "Ποτέ! Δεν έχω διαβάσει τη Sun ποτέ! Ούτε καν κοιτούσα την εφημερίδα. Στη δουλειά, δεν μπορείς να σταματήσεις τους ανθρώπους από το να την αγοράζουν. Όμως πάντοτε την παραμέριζα, ή την πετούσα στα σκουπίδια. Δεν διάβαζα ούτε το εξώφυλλο. Ποτέ. Ακόμα και τους ανθρώπους που "έτρεχαν" τότε την Sun, όταν τους δω στην τηλεόραση, την σβήνω".
 |
| Ίσως το τελευταίο πρωτοσέλιδο της The Sun που διάβασε ο Chris |
Η 26η Απριλίου του 2016, έμελλε να είναι η ημέρα που το δικαστήριο θα απέδιδε τη δικαιοσύνη. Η απόφαση των ενόρκων αθώωσε του φιλάθλους από κάθε υποψία κατηγορίας που τους βάρυνε για 27 ολόκληρα χρόνια. Οι 96 ψυχές ανακουφίστηκαν, όπως και ολόκληρη η πόλη. Έξω από το μέγαρο στην πλατεία του St George's Hall, δεν ήταν πια ο Shankly που σήκωνε πανηγυρικά τα χέρια, αλλά χιλιάδες κάτοικοι του Liverpool. "Ναι, είναι μεγάλη ανακούφιση", παραδέχεται ο Chris. "Ξέρεις, όταν ανακοινώθηκε η απόφαση, είδα πολλά μηνύματα του τύπου "Είμαστε τόσο χαρούμενοι με το αποτέλεσμα, τόσο χαρούμενοι που...". Ποτέ δεν μπορώ να νιώσω χαρά, επειδή δεν παύει να είναι ένα τραγικό γεγονός. Οπωσδήποτε όμως ήμουν ανακουφισμένος, που έστω και τώρα οι άνθρωποι γνώρισαν την αλήθεια".
"Δεν είχαμε ποτέ ποιοτικό προπονητή από τότε"
Ο Fagan αποσύρθηκε από την τεχνική ηγεσία της Liverpool, στιγματισμένος από τα γεγονότα στο Heysel, για να αναλάβει ως παίκτης-προπονητής ο Kenny Dalglish. Επί εποχής του τελευταίου, η Liverpool κατέκτησε το τελευταίο της πρωτάθλημα. Από το 1990 και μετά επικράτησε μια ανεξήγητη αδυναμία για το κάτι παραπάνω, και ο Chris αποπειράται να βρει τις αιτίες. "Είναι δύσκολο να το εξηγήσω. Νομίζω υπάρχουν πολλές αιτίες. Η Liverpool έχασε τον δρόμο της, επειδή φυσικά ο Dalglish έφυγε μετά το Hillsborough και ήταν δύσκολο να τον αντικαταστήσουμε. Έφεραν τον Souness, και όλοι πιστέψαμε πως ήταν πολύ καλή κίνηση αυτή, επειδή υπήρξε ως παίκτης εξαιρετικός για εμάς, άρα πιστεύαμε πως απλά συνεχιζόταν η παράδοση. Όμως ο Souness δεν είχε την ίδια σχέση με τους παίκτες, ίσως επειδή ήρθε από το εξωτερικό, ήταν στην Ιταλία και αργότερα προπονητής στους Rangers, οπότε η περίοδος μακριά από τον σύλλογο ήταν αρκετά μεγάλη γι' αυτόν. Δεν υπήρχε συνέχεια, όπως υπήρξε με τους προηγούμενους προπονητές. Αυτός, λοιπόν, ήταν ένας παράγοντας. Νομίζω πως οι παίκτες δεν ανταποκρίνονταν στον Souness και επιπλέον το ρόστερ μεγάλωνε σε ηλικία".
 |
| O Graeme Souness παρηγορεί τον Rob Jones, μόλις αποβλήθηκε με κόκκινη κάρτα |
"Επίσης, άρχισε η Premier League (σ.σ το 1992), κάτι που έφερε πολλά χρήματα, με αποτέλεσμα άλλες ομάδες να μεγαλώνουν. Φυσικά, η Manchester United είχε τον Ferguson, ο οποίος έφτιαχνε μια ομάδα από νέους και ταλαντούχους που έφερε από την ακαδημία. Νομίζω πως όλα αυτά συνέβαλαν στο να μην έχουμε εμείς ανάλογη επιτυχία με το παρελθόν. Φτάσαμε κοντά, βέβαια, είχαμε στιγμές, αλλά τίποτα σε σταθερή βάση. Καθώς ο χρόνος προχωρούσε και η Premier League συνεχώς μεγάλωνε και είχαμε την εμφάνιση των ξένων ιδιοκτητών, με Άραβες και Ρώσους να βάζουν λεφτά, αυτό βοήθησε μόνο στο να μεγαλώνουν οι άλλες ομάδες και εμείς να μικραίνουμε, καθώς δεν είχαμε ανάλογη οικονομική δύναμη".
"Επομένως, είναι μια μίξη παραγόντων. Νομίζω πως ο προπονητής είναι ο σημαντικότερος. Δεν είχαμε ποτέ ποιοτικό προπονητή, όπως το '70 και το '80. Μετά τον Souness, που ήταν διαδοχή μιας σειράς προπονητών, δεν καταφέραμε να βρούμε κάποιον που θα ήταν μαζί μας, και θα πετύχαινε περισσότερα. Ίσως τον έχουμε τώρα...Ας το ελπίσουμε..."
 |
| Ίσως...; |
Φυσικά, η Liverpool παρέμεινε στο προσκήνιο, κατακτώντας το κύπελλο UEFA το 2001, το Champions League Τη νύχτα του Μαΐου του 2005, και παράγοντας αξέχαστες αναμετρήσεις, όπως οι δύο τελικοί του FA Cup με Arsenal και West Ham. Ο Chris μιλά με δέος για τις εμφανίσεις και το πάθος του Gerrard και του Carragher και θυμάται τα δύο γκολ του Michael Owen - για τον οποίο στάζει μέλι - που έστειλαν στο καναβάτσο τους κανονιέρηδες του Arsene Wenger.
Διαχρονικά διλήμματα
"Ποια ομάδα μισείς περισσότερο", ήταν η ερώτηση, για να χαλαρώσει η ατμόσφαιρα. Του δώσαμε δύο επιλογές. Τρία δευτερόλεπτα σιωπής για να σκεφτεί αρκούσαν..."Την Manchester United. Νομίζω υπάρχει μεγαλύτερη αντιπαλότητα με αυτούς. Με την Everton πρόκειται για το μίσος της πόλης. Την μέρα που παίζουμε μαζί τους, φυσικά, τους μισείς, αλλά η αντιπαλότητα με την Manchester είναι μεγαλύτερη. Δεν κρατά μόνο μια μέρα. Και φυσικά, η Everton δεν είχε επιτυχίες εδώ και πολλά χρόνια, οπότε όταν ο άλλος δεν είναι επιτυχημένος δεν τον βλέπεις ως αντίπαλο. Δεν διεκδικούν τα ίδια τρόπαια, την ώρα που η Manchester το κάνει συνεχώς. Επομένως, για μένα η Manchester United είναι η μεγαλύτερη αντίπαλος. Η ομάδα που μισώ περισσότερο".
 |
| Ο Steven Gerrard υπενθυμίζει στους φιλάθλους της Manchester πόσα Champions League έχει κατακτήσει η Liverpool |
Ακολούθησε το πιο σημαντικό δίλημμα. Κρίνεται ένας από τους κατάλληλους να το απαντήσει, μιας και έχει πια πλήρη εικόνα: Dalglish ή Gerrard; "....(ο ήλιος κατεβαίνει ακόμα λίγο)....(ο Chris ξεφυσάει)...Αυτή είναι μια πολύ δύσκολη ερώτηση", συμπληρώνει τελικά γελώντας. "Θα έλεγα Gerrard. Παρόλο, φυσικά, που είχε λιγότερα τρόπαια, τουλάχιστον τα σημαντικά, νομίζω πως το γεγονός ότι μεγάλωσε στο Liverpool, είναι από την πόλη, και από παιδί κατέληξε αρχηγός της ομάδας, το ότι δεν έφυγε ποτέ ενώ θα μπορούσε...όλα αυτά. Είναι πολύ δύσκολο βέβαια. Επειδή η συνεισφορά του Dalglish είναι τεράστια. Αμέτρητη. Και αυτός ήταν σπουδαίος παίκτης. Αλλά αν με αναγκάσεις να απαντήσω, θα σου πω Gerrard. Αυτός έπρεπε να σηκώσει την ομάδα στις πλάτες του, ενώ ο Kenny είχε πάντοτε κορυφαίους παίκτες δίπλα του".
 |
| Κάποιος έδωσε κάποτε διαφορετική απάντηση... |
"Έχει την ικανότητα να μας απογειώσει"
Την ημέρα της συνέντευξης πραγματοποιήθηκε και η πρώτη προπόνηση της Liverpool, στα πλαίσια της καλοκαιρινής προετοιμασίας. Το γεγονός αυτό μου έδωσε την αφορμή να τον ρωτήσω, κλείνοντας το κεφάλαιο "Ομάδα", τις σκέψεις του για το μέλλον υπό τον νέο προπονητή, Jurgen Klopp. "Είμαι αισιόδοξος", διάλεξε να πει. "Νομίζω πως ο Klopp είναι καλός προπονητής, σπουδαίος χαρακτήρας. Πιστεύω θα μπορούσε να κάτσει στη Liverpool για χρόνια. Αναρωτιέμαι, βέβαια, αν έχουμε τους οικονομικούς πόρους όπως η Chelsea , η Manchester United και η City. Εντάξει, φέραμε έναν ή δύο παίκτες (σ.σ τέσσερις ρε συ Chris). Δεν πείθομαι πως η απόκτηση του Mane για τόσα πολλά χρήματα ήταν καλή κίνηση. Είναι καλός παίκτης, αλλά τους έχουμε ξαναδεί αυτούς τους παίκτες στο παρελθόν, που είχαν μια-δυο καλές σεζόν σε μικρότερη ομάδα", υπογραμμίζει με σκληρό τόνο.
"Νομίζω πως σαν προπονητής, ο Klopp έχει την ικανότητα να μας απογειώσει, δεν είμαι σίγουρος όμως αν θα είναι αρκετός για να μας φτάσει στην κορυφή. Σίγουρα η σχέση που έχει ήδη χτίσει με την πόλη πρώτα απ' όλα, και με τους φιλάθλους επίσης, είναι φανταστική. Πιστεύω πως αν καταφέρουμε να χτίσουμε πάνω σε αυτό, και αν η ομάδα του παρέχει την οικονομική στήριξη που θέλει, τότε ίσως και να...Προβληματίζομαι ακόμα με την τακτική στις μεταγραφές, βέβαια, επειδή αναρωτιέσαι πόση επιρροή έχει ο Klopp όσον αφορά τους παίκτες που παίρνουμε. Θέλεις να σκέφτεσαι πως είναι δικές του επιλογές, αλλά ακόμα υπάρχει η επιτροπή μεταγραφών, που αποφασίζει ποιους πρέπει να πάρουμε. Δεν είμαι σίγουρος ότι μου αρέσει αυτό".
Όταν στην κουβέντα μας θα αναφερθεί το πολιτικό Brexit, ο Chris θα θυμηθεί την υπόθεση Mamadou Sakho και θα αναρωτηθεί έντονα τι συμβαίνει με την περίπτωση του Γάλλου και γιατί η UEFA καθυστερεί τόσο πολύ την απόφαση της. Τελικά, πέντε μέρες μετά, ο υψηλόσωμος αμυντικός θα απαλλασσόταν από κάθε κατηγορία για χρήση απαγορευμένης ουσίας.
Ο σύνδεσμος
Καθώς η συνέντευξη προχωρά προς το τέλος της, έρχεται η ώρα να λυθεί η βασική μας απορία: Πότε και γιατί ήρθε ο Chris Flynn στην Ελλάδα, αφήνοντας το Liverpool; Και η απάντηση εκτενής: "Λοιπόν, μετακόμισα εδώ τον Φεβρουάριο του 2015. Πήρα σύνταξη από τη δουλειά μου δύο χρόνια νωρίτερα. Έκανα διακοπές στην Ελλάδα για πολλά χρόνια, και τα πρώτα δύο χρόνια που σταμάτησα να δουλεύω, πέρασα ολόκληρα τα καλοκαίρια στη Σκιάθο. Επομένως, ανέπτυξα μια μεγάλη αγάπη για την Ελλάδα, για τους Έλληνες, κάθε τι ελληνικό: τον καιρό φυσικά, το σημαντικότερο, και το φαγητό, τις γυναίκες (γέλια)."
"Ήθελα, λοιπόν, μια πρόκληση στη ζωή μου. Έτσι, αποφάσισα να μετακομίσω, και πρώτη μου επιλογή ήταν η Ελλάδα. Αρχικά σκέφτηκα να μείνω σε νησί, αλλά συνειδητοποίησα πως είναι δύσκολο να μείνεις για ολόκληρο χρόνο σε νησί. Τότε, έκανα έναν φίλο στη Σκιάθο, ο οποίος είχε ένα σπίτι στη Μηχανιώνα προς πώληση. Με προσκάλεσε, λέγοντας "έλα να το δεις. Αν σου αρέσει θα μιλήσουμε, ειδάλλως μπορείς απλά να μείνεις για λίγο για διακοπές". Ήρθα, λοιπόν, τον Οκτώβριο του 2014, έμεινα για 2-3 εβδομάδες, κοίταξα γύρω μου, γνώρισα κάποιους ανθρώπους, είδα και το διαμέρισμα και μου άρεσε. Σκέφτηκα πως αυτό ήταν το ιδανικό μέρος για να ζήσω". Ενημέρωσε την οικογένεια του πως κατέληξε στην τοποθεσία, πούλησε το σπίτι του στην Αγγλία και πλέον απολαμβάνει την ηρεμία του λιμανιού της Μηχανιώνας.
Θύμα της ανυπομονησίας, γρήγορα γρήγορα τον ρώτησα πώς ανακάλυψε το σύνδεσμο της Liverpool, που μέχρι πρότινος στεγαζόταν στη Σταυρούπολη. Βρέθηκα, λοιπόν, μπροστά σε μια όμορφη ιστορία. "Ψώνιζα, μια μέρα στο κέντρο, σεντόνια και μαξιλαροθήκες. Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού μου μίλησε και με ρώτησε από που είμαι. Όταν του απάντησα πως είμαι από το Liverpool και πλέον μένω εδώ, μου είπε: "υπάρχει, ξέρεις, ένας σύνδεσμος για τη Liverpool εδώ. Αν ενδιαφέρεσαι, πάρε τηλέφωνο αυτόν τον τύπο", και μου έδωσε το τηλέφωνο του Μιχάλη (σ.σ του Μιχάλη Φωτιάδη, πρώην πρόεδρου του συνδέσμου). Βέβαια, όταν στην αρχή σου λέει ο άλλος "Α, κι εγώ υποστηρίζω Liverpool", σκέφτεσαι "Ώπα, μήπως απλά θέλει να αγοράσω περισσότερα (γέλια);". Αλλά αυτός ο άνθρωπος ήξερε πάρα πολλά για την ομάδα, κατάλαβα ότι ήταν αυθεντικός. Κάλεσα, λοιπόν, τον Μιχάλη κι εκείνος μου έδωσε τον δικό σου αριθμό (σ.σ απευθύνεται στον Γιάννη Νταή, που κάθεται δίπλα του). Και ήταν ένα από τα καλύτερα πράγματα που μου συνέβη! Όταν γνώρισα τον Γιάννη και με πήγε στον σύνδεσμο, με σύστησε, κατάλαβα πως εκεί ήθελα να είμαι. Κατάλαβα πως αυτό θα ήταν στο εξής ένα πολύ σημαντικό μέρος της ζωής μου εδώ στη Θεσσαλονίκη!".
Θυμάται τις πρώτες εντυπώσεις από τον χώρο και τους ανθρώπους; "Σαν να ήταν χθες. Που πήγα και το είδα, το πώς είναι διακοσμημένο, σαν μουσείο, οι κορνίζες, ο Shankly στην είσοδο...Και στη συνέχεια, όταν άρχισα σιγά σιγά να μιλώ στα παιδιά, εξεπλάγην όταν αντιλήφθηκα το πάθος, την αγάπη τους και τις γνώσεις τους για την ομάδα. Φυσικά, η αγάπη και το πάθος είναι δύο πράγματα. Όμως, η γνώση που έχουν τα παιδιά στο σύνδεσμο για την ομάδα και την ιστορία και την πόλη...αυτό με εντυπωσίασε! Ήταν απόλυτα σοβαροί υποστηρίζοντας την ομάδα που αγαπώ για 50 χρόνια. Βλέποντας, λοιπόν, όλους αυτούς τους ανθρώπους, παθιασμένους και γνώστες σε τέτοια επίπεδα, συνειδητοποίησα πως ήθελα να είμαι μέρος αυτού του κλαμπ".
 |
| Στιγμιότυπο από αγώνα στον σύνδεσμο, με τον Chris να έχει λάβει τη συνηθισμένη του θέση |
Λίγο πριν το τέλος, του ζητήσαμε να μας περιγράψει πώς ζουν οι Έλληνες Reds τα ενενηντάλεπτα. Κόλλησε για λίγο, προσπαθώντας να βρει τις κατάλληλες λέξεις. "Είναι δύσκολο να το εξηγήσω. Είναι...Το πάθος, ο ενθουσιασμός, τα συναισθήματα που δείχνουν τα παιδιά...Κάθε παιχνίδι είναι...είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο. Και πάντοτε φροντίζω όσοι φίλοι με επισκέπτονται - οι άνδρες τέλος πάντων, αφού οι γυναίκες δεν ενδιαφέρονται και τόσο (γέλια) - να περνούν και από το σύνδεσμο. Είναι από τα πράγματα που θέλω να δουν όσο βρίσκονται εδώ, είτε υποστηρίζουν Liverpool είτε όχι. Θέλω να δούν τον χώρο, το πάθος που όλα τα μέλη δείχνουν, όχι μόνο στους σημαντικούς αγώνες, αλλά σε κάθε παιχνίδι. Παθιάζονται τόσο πολύ, ενθουσιάζονται, απογοητεύονται με τα άσχημα αποτελέσματα...Είναι επίσης πολύ ομιλητικοί. Δεν θα κρύψουν τα συναισθήματα τους, και αυτό είναι πολύ καλό, μου αρέσει να το βλέπω. Δείχνει πως έχουν πραγματική αγάπη για την ομάδα. Χαίρομαι που το μοιράζομαι αυτό με τους αναγνώστες του site".
Στο παρακάτω βίντεο, παρακολουθείστε τον Chris (και όχι μόνο) να τρέμει, ένα λεπτό πριν τη λήξη του Liverpool-Dortmund, όταν ο Lucas Leiva έκανε φάουλ έξω από την περιοχή των Κόκκινων. Το σφύριγμα της λήξης θα σβήσει το άγχος οριστικά...
-Σου θυμίζουν οι Έλληνες τους Scousers;
-Ναι, πάρα πολύ. Οπωσδήποτε. Είναι τόσο παθιασμένοι και ενημερωμένοι. Πάρα πολύ, ναι. Νιώθω περισσότερο σαν στο σπίτι μου όταν βρίσκομαι μαζί τους".
Η ηχογράφηση έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο. Επειδή, όμως, ο Chris μιλούσε περίπου δύο ώρες για όλους τους άλλους, θεώρησα πρέπον να μιλήσουν και κάποιοι άλλοι για τον Chris. Ρώτησα τον Αντώνη και τον Ηρακλή, τους οποίους "off the record" μου υπέδειξε ο Chris ως τους πιο κοντινούς του μέσα στον σύνδεσμο.
Α: "Είναι πολύ ευχάριστος. Κάθε φορά που τον βλέπω στο σύνδεσμο το χαίρομαι απίστευτα που κάνει όλο αυτό το ταξίδι από Μηχανιώνα για να έρθει. Γουστάρω απίστευτα τις συζητήσεις μαζί του, μαθαίνουμε πολλά για τη ζωή επάνω (σ.σ στο Liverpool) από αυτόν".
Η: Μου έκανε από την αρχή εντύπωση, λόγω της (πιο αγγλική δεν γίνεται) εμφάνισης του και ήμουν περίεργος πώς βρέθηκε στον σύνδεσμο. Από την πρώτη φορά πιάσαμε την κουβέντα και μετά πήγαμε και για καφεδάκι, για να πούμε και μερικά πράγματα εκτός συνδέσμου. Μου φάνηκε μεγάλη μαγκιά ότι στα 60 του πήρε την απόφαση ν' αφήσει την πατρίδα και να έρθει να ζήσει εδώ. Τον θεώρησα θεότρελο, με την καλή έννοια του όρου! Είναι ένα τρομερά ευχάριστο άτομο, ευγενικότατος και φιλικός με όλους και υπάρχει αμοιβαία εκτίμηση. Επίσης, έχει γίνει λίγο πολύ Έλληνας στις συνήθειες του, καθότι λατρεύει τσιπουράκια και φραπέ!".
Αυτός είναι, λοιπόν, ο Chris Flynn, ο μπαμπάς και παππούς του συνδέσμου της Θεσσαλονίκης...
*Χρωστάω ένα μεγάλο "Ευχαριστώ" στον Γιάννη Νταή, για τη μεταφορά στη Μηχανιώνα και τις αρχικές πληροφορίες, στον Αντώνη και τον Ηρακλή, και στον Παναγιώτη Τουλουπάκη για το video.
Επιμέλεια: Νίκος Γιαμπολδάκης