Συμπληρώνεται σήμερα ο χρόνος που χάσαμε από τις ζωές μας μέχρι να μπει εκείνο το γκολ του Dejan Lovren.
Μένουν 2' ακόμα. Η Dortmund παίρνει φάουλ έξω από την περιοχή. Τελευταία φάση. Κάνε μας τη χάρη αγαπητέ Gundogan. Δεν υπάρχει περίπτωση να βάλεις γκολ τώρα. Ούτε κι εσύ δεν το θέλεις. Δεν το χαλάς όλο αυτό που έχει συμβεί. Κάνε πως βαράς, να πάει άουτ να το λήξει. Ο βάρβαρος, το έστειλε δίπλα από το δοκάρι. Τσίμπημα στην καρδιά. Ακόμα κι έτσι, σ' ευχαριστούμε, να είσαι καλά, και καλή επιστροφή. Επίτρεψε μας να το χαρούμε τώρα. Να δούμε πώς θα το πούμε στα εγγόνια μας.
Να το πάλι το "You 'll Never Walk Alone". Πιο γλυκό από το προηγούμενο. Στην κερκίδα, Kenny Dalglish και Ian Rush το τραγουδούν επίσης δακρυσμένοι. Έχουν γράψει στο παρελθόν κι αυτοί τους δικούς τους θρύλους με την κόκκινη φανέλα.
Γράφει ο Νίκος Γιαμπολδάκης
Ποιες πανελλήνιες, ποιο φροντιστήριο, ποιο διάβασμα. Άστα αυτά τώρα ρε φίλε. Μια εβδομάδα πριν έφερες απρόσμενη ισοπαλία 1-1 στη Γερμανία, χάρη στην γκολάρα του Divock Origi και εκείνο το block του μεγάλου "Mama" Sakho. Σήμερα παίζεις στον προημιτελικό του Europa League, παίζεις στο Anfield, έχεις τις πιθανότητες υπέρ σου κι ας είναι η Dortmund απέναντι, είσαι στην top φόρμα της σεζόν. Δεν χάνεις απόψε.
Είναι η 14η Απρίλη. Ενός ακόμα Απρίλη, του 27ου από το 1989. Την επομένη θα γίνει στο γήπεδο το τελευταίο μνημόσυνο για τις 96 αδικοχαμένες ψυχές, που σκοτώθηκαν τότε στο Hillsborough, σε εκείνο το καταραμένο στάδιο, εκείνη την καταραμένη, μαύρη ημέρα. 27 μνημόσυνα και τα δικαστήρια ακόμα δεν έχουν αποφανθεί περί της ευθύνης. Οι ψυχές δεν ηρεμούν. [...] Η μεγαλύτερη σε διάρκεια υπόθεση που ακούστηκε ποτέ στα αγγλικά δικαστήρια έμελλε να ολοκληρωθεί 12 ημέρες μετά: 26 Απριλίου του 2016, οι 96 νεκροί αθωώθηκαν και η ευθύνη βαραίνει επίσημα την αστυνομία. Η κατάρα σβήνει.
Είναι 14 Απρίλη και οι παίκτες φορούν παραδοσιακά στο μπράτσο τους μαύρα περιβραχιόνια. Λίγο πριν τη σέντρα ακούγεται στο Anfield το πιο γλυκό "You 'll Never Walk Alone". Μνημονεύει τους νεκρούς συγγενείς-φιλάθλους, πορώνει τους παίκτες για τη νίκη και την πρόκριση. Τι ωραία νύχτα για μπάλα, για να δοξαστείς.
Τι ωραία νύχτα για μπάλα.
0-2 στο 9' για την Dormtund. "Παφ", το σύννεφο σκάει απότομα και πρέπει να προσγειωθείς στην πραγματικότητα γρήγορα, πριν σου βάλουν και τρίτο...Οι Γερμανοί, όμως, συνεχίζουν να χάνουν τα άχαστα και οι δικές σου, λιγοστές, επιθετικές προσπάθειες βρίσκουν όλες πάνω στον Σωκράτη Παπασταθόπουλο [τι αμυντικός ρε γαμώτο, λες, τι παιχταράς. Προσθέτεις και ένα "τι παίκτες βγάζεις ρε Ελλαδάρα", αλλά με το ματς τι γίνεται;]. Ευτυχώς το πρώτο ημίχρονο λήγει με το 0-2 να παραμένει. Ευτυχώς υπάρχει ημίχρονο. Ευτυχώς υπάρχει ο Klopp.
Οι συζητήσεις που ακολουθούν έγιναν γνωστές στο κοινό μετά τη λήξη του ματς. Κάποιοι παίκτες τις αποκάλυψαν σε κάμερα ακριβώς μετά το τέλος, βλέπεις δεν άντεχαν, άλλα τα αποκάλυψε ο Klopp στη συνέντευξη Τύπου. Αν και αυτή η συνέντευξη ήταν περισσότερο συνέντευξη αυτού του τύπου, αυτής της τυπάρας. "Υπάρχουν δύο δρόμοι", τους είπε. "Ο ένας, ο εύκολος, είναι να τα παρατήσουμε. Μπορούμε να πάρουμε αυτόν και να φύγουμε. Ο άλλος, ο δύσκολος, είναι να βγούμε έξω και να το γυρίσουμε". Οι παίκτες ομόφωνα διάλεξαν τον δεύτερο, είτε επειδή τον πίστευαν, είτε γιατί κανείς δεν θα τολμούσε να προτείνει τον πρώτο από ντροπή. "Κάποτε", πρόσθεσε ο πρώην προπονητής της Dortmund, "κάποιοι έχαναν 3-0 και πήραν το Champions League. Βγείτε, λοιπόν, έξω και φτιάξτε μια ιστορία που θα διηγείστε στα παιδιά και στα εγγόνια σας".
Κάποιοι είχαν ήδη παιδιά. Κάποιοι μάλλον θέλησαν να κάνουν μετά το τέλος του αγώνα. Να έχουν κάπου να τα πουν όλα αυτά. Την παραπάνω τελευταία κουβέντα του Klopp αφηγούταν μπροστά σε μια κάμερα δακρυσμένος ο Divock Origi, ο παίκτης που έβαλε το πρώτο γκολ και μείωσε σε 1-2. Κάθε πάσα άψογη σε δύναμη και τεχνική, σωστή κίνηση, σωστό τελείωμα και η Liverpool μειώνει νωρίς σε 1-2. Το έχει ξανακάνει πολλάκις, το Anfield το ξέρει και παίρνει φωτιά!
Η πίεση κορυφώνεται! 10 λεπτά μετά, ο Reus κάνει το 1-3 για την Dortmund, τρέχει να πανηγυρίσει με τους χιλιάδες Γερμανούς φιλάθλους στη γωνία του γηπέδου, και μας λέει αντίο. [Hold on, Marco Reus. Ξαναδές τον τίτλο.]
Πρέπει πάλι να βάλεις 3 γκολ. Ο χρόνος όμως λιγόστεψε. Πρέπει να τα βάλεις όμως. Πρέπει να το αφηγηθείς στα εγγόνια σου. Δυο μπαμπάδες, Milner και Coutinho, θα συνεργαστούν τότε για να στείλει ο τελευταίος τη μπάλα στα δίχτυα με έξοχο σουτ. Γυρίζει στην κερκίδα και φωνάζει "VAMOS" κουνώντας τα χέρια του. Βρε τι θυμίζει...; Έτσι ξεκίνησαν την ανατροπή τους κι εκείνοι που έχαναν 3-0 αλλά πήραν το Champions League. Το ίδιο νεύμα και το αγγλικό "COME ON" έλεγε τότε ο Steven Gerrard στους χιλιάδες φιλάθλους.
Και, πλέον, η πίεση ξεπέρασε το στάδιο της κορύφωσης. Αυτό το παιχνίδι θα γυρίσει. Αυτά τα παιχνίδια πάντα (φαίνεται ότι) θα γυρίζουν. Όποτε και να γίνει το 3-3, είτε στο 77' είτε στο 90', πάντα θα είναι το ίδιο εύκολο να μπει και το 4ο! Θα είναι σίγουρο ρε φίλε! Τέλος. Οι άλλοι δεν θα μπορούν να περπατήσουν από το άγχος, μπροστά στο φάσμα της τεράστιας αποτυχίας τους. Θα σου επιτρέψουν να βάλεις και 4ο, θα σε σεβαστούν, ξέρουν πως το αξίζεις πιο πολύ. Εξάλλου, ο Θεός είναι Liverpool. Δεν τα βάζουν με τον Θεό. Όλα αυτά αρκεί να γίνει πρώτα το 3-3.
Στο 77', o Mamadou Sakho καρφώνει την μπάλα με την ψυχή το κεφάλι του στα δίχτυα του Weidenfeller. 3-3!
Δεν γίνεται να μην μπει τέταρτο! Τι άγχος θεέ μου. Ο χρόνος κυλάει, ώσπου φτάνουμε στις καθυστερήσεις. Οι Γερμανοί αρνούνται να χάσουν, οι δικοί μας δεν αντέχουν τόση υπερένταση. Είναι θαύμα που τρέχουν. Ο Θεός είναι Liverpool...Φάουλ στο κέντρο. Αν κάνεις γέμισμα θα προλάβει να την πιάσει ο τερματοφύλακας, αν παίξεις πάσα θα πρέπει να δημιουργήσουμε από την αρχή μια ευκαιρία. Ωφ...Βρείτε κάτι ρε παιδιά. Milner πάσα στον Sturridge, Sturridge την κρατάει, περιμένει να ξαναέρθει ο Milner, Sturridge παίζει πάσα στον Milner, που πρέπει να σεντράρει. Καλή. Να είναι καλή ρε James. Ωπ! Καλή ήταν! Κοίτα να δεις που....
4-3! Ο Dejan Lovren καρφώνει τη μπάλα με το κεφάλι την ψυχή του στα δίχτυα της Dortmund! Τρέχει να πανηγυρίσει, δεν ξέρει πώς, πηδάει στον αέρα, είναι σοβαρός, είναι χαρούμενος, δεν ξέρει τι να κάνει. Πανηγυρισμοί τέλος.
Πριν τον αγώνα, ο Jurgen Klopp είχε πει "Δεν μπορείς να κερδίσεις χωρίς τακτική, αλλά το πάθος κάνει τη διαφορά".
Όταν προσλήφθηκε, τον Οκτώβρη, είχε πει "We have to change, from doubters to believers..."