Το περασμένο Σάββατο, στον ημιτελικό με την Έβερτον, επιβεβαιώθηκε για μία ακόμη φορά το ‘’You’ll Never Walk Alone’’ πνεύμα που με διακατέχει. Από την είσοδο των ομάδων στον αγωνιστικό χώρο για προθέρμανση, το κλίμα ήταν βαρύ και κάπως ‘’μουντό’’. Ο λόγος? Justice For The 96…
Στις 15 Απριλίου του 1989, η Λίβερπουλ αντιμετωπίζει την Νόττινχαμ Φόρεστ στο Χίλσμπορο. Ο καιρός ήταν ηλιόλουστος και υπήρχε διάθεση για έναν όμορφο αγώνα ανάμεσα στις 2 κορυφαίες ομάδες του πρωταθλήματος, καθώς η Λίβερπουλ ήταν πρωταθλήτρια και η Φόρεστ κάτοχος Λιγκ Καπ.
Μία ώρα πριν τον αγώνα η κίνηση έξω από το γήπεδο είχε αυξηθεί υπερβολικά, αφού πάνω από 10.000 φίλοι της Λίβερπουλ είχαν συγκεντρωθεί με σκοπό να μπουν στο γήπεδο, μέσα από τρεις (!!), μόνο, θύρες. Μία λάθος απόφαση των υπευθύνων για την τοποθέτηση των φίλων της Λίβερπουλ στην κερκίδα ‘’Leppings Lane’’, η οποία ήταν ασφυκτικά γεμάτη, έφερε την καταστροφή.
Μία ώρα πριν τον αγώνα η κίνηση έξω από το γήπεδο είχε αυξηθεί υπερβολικά, αφού πάνω από 10.000 φίλοι της Λίβερπουλ είχαν συγκεντρωθεί με σκοπό να μπουν στο γήπεδο, μέσα από τρεις (!!), μόνο, θύρες. Μία λάθος απόφαση των υπευθύνων για την τοποθέτηση των φίλων της Λίβερπουλ στην κερκίδα ‘’Leppings Lane’’, η οποία ήταν ασφυκτικά γεμάτη, έφερε την καταστροφή.
Τα πρώτα θύματα ήταν αυτοί που βρίσκονταν στις πρώτες σειρές. Λίγα λεπτά μετά την έναρξη του αγώνα, ο τερματοφύλακας της Λίβερπουλ Μπρους Γκρόμπελαρ υποδεικνύει το πρόβλημα στον διαιτητή που αναγκάζεται, φυσικά, να διακόψει το ματς. Ο απολογισμός είναι τραγικός. 96 νεκροί και δεκάδες τραυματίες στιγματίζουν την ιστορία της ομάδας από τότε.
Μετά το τραγικό αυτό συμβάν, πολλοί βιάστηκαν να βγάλουν συμπεράσματα, όπως η εφημερίδα ‘’Sun’’, που πλέον είναι μισητή στο λιμάνι, ο τότε πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ, Ζακ Ζορζ, που χαρακτήρισε αυτούς τους ανθρώπους ‘’ζώα’’ αλλά και άλλοι.
Η αστυνομία κρατάει κλειστούς τους φακέλους από τότε χωρίς να έχει δώσει κάποια εξήγηση για το γεγονός. Η ενός λεπτού σιγή που κρατήθηκε είναι το λιγότερο που μπορεί να γίνει για αυτούς που έχασαν τη ζωή τους εκείνη την ημέρα, αφού το μόνο που ήθελαν να κάνουν ήταν να δουν την αγαπημένη τους ομάδα.
Ερχόμαστε τώρα στις 14 Απριλίου του 2012, 23 χρόνια αργότερα. Η Λίβερπουλ αντιμετωπίζει την Έβερτον στον ημιτελικό του F.A. Cup. Το ματς δεν ξεκίνησε καλά για την ομάδα μου που βρέθηκε πίσω στο σκορ, μετά την γκάφα των Άγκερ και Κάραγκερ. Κι όμως μέσα μου πίστευα ότι στον τελικό θα είναι η Λίβερπουλ.
Με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου όλα άλλαξαν. Ο Ντάουνινγκ ανέβασε στροφές, ο Σουάρεζ το ίδιο και ένας Κάρολ που άρχισε να κάνει απόσβεση των χρημάτων του. Ο Σουάρεζ ισοφάρισε και ο Κάρολ στην εκπνοή δίνει στην Λίβερπουλ το δικαίωμα να διεκδικεί το 60ο τρόπαιο στην ιστορία της.
Όσο για τον Νταλγκλίς δεν θα πω τίποτα. Πλέον τον έχουμε συνηθήσει. Η εντεκάδα για μία ακόμη ξεκίνησε από τον Σπίαρινγκ και η πρώτη αλλαγή ήταν στο 76΄. Αλλά δεν θα πω τίποτα άλλο. Χαρές έχουμε. Περάσαμε σε έναν ακόμη τελικό.
Στις 5 Μαΐου, λοιπόν, θα έχουμε την δυνατότητα να σηκώσουμε το 60ο μέσα στο κατάμεστο Γουέμπλει. Στον τελικό συναντάμε την Τσέλσι που οι φίλαθλοί της δεν είναι ότι καλύτερο. Κράτησαν με το ζόρι ενός λεπτού σιγή για το Χίλσμπορο και ένα ντροπιαστικό πανό για τον Πετρόφ έκανε την εμφάνισή του στον αγώνα. Γι αυτό λοιπόν χρέος μας είναι να σηκώσουμε το τρόπαιο και να σώσουμε την χρονιά που πλέον πέρασε…
Παναγιώτης Δήμος
