Δεν αντέχουμε άλλη υπομονή. Δεν θέλουμε να περιμένουμε. Δικαιούμαστε να μην περιμένουμε. Δουλέψτε, αλλά μην μας υποτιμάτε.
Ένας χρόνος και μισό φθινόπωρο μιζέριας σφραγίστηκε φέτος στο μπαούλο των κακών αναμνήσεων. Πολλά γκρίζα και κιτρινισμένα χαρτιά, ολίγιστα...ροζ φύλλα, όλα κλειδώθηκαν, επτασφραγίστηκαν, ώστε κανείς ποτέ να μην ανοίξει αυτό το καταραμένο "κουτί της Πανδώρας". Ο Ρότζερς "πλήρωσε" το τίμημα, αφού προηγουμένως "πούλησε" τους συνεργάτες του, λίγο πριν ξεκινήσει την καλοκαιρινή προετοιμασία.
Το παραμύθι των δημοσιογράφων, αυτή η γλυκιά ιστορία που μας διηγούνταν πριν κοιμηθούμε, πήρε, ανέλπιστα, σάρκα και οστά. Ο Jurgen Klopp δέχθηκε την πρόκληση και ανέλαβε, χωρίς δεύτερη σκέψη, τα ηνία του εκτροχιασμένου κάρου, το τιμόνι ενός πλοίου με τρυπημένα πανιά, που έπλεε ακυβέρνητο στη φουρτούνα της Premierleague. Τα λόγια του ακούστηκαν σαν το μελωδικότερο "You'll Never Walk Alone", σαν αυτό που τραγούδησαν οι δακρυσμένοι οπαδοί εκείνο το βράδυ στην Πόλη, μασώντας το κασκόλ τους από τη θλίψη. Οι ελπίδες μας και πάλι εδώ! Αυτό θέλαμε. Αυτό. Αυτό. Έναν άνθρωπο σαν κι εμάς. Που να νιώθει τη σημασία που έχει για εμάς ακόμα και το σημαιάκι του κόρνερ. Να νιώθει την περηφάνια του συλλόγου, του μεγαλύτερου συλλόγου στον πλανήτη. Αυτό.
Δεν περιμέναμε να τα αλλάξει όλα. Ούτε τα μισά. Εξάλλου για πολλούς, το ρόστερ είναι καταδικασμένο να μην πετύχει. Τα πρώτα στοιχεία ήταν, όμως, ιδανικά. ΠΑΘΟΣ. Το γούσταρα. Το γούσταρες. Το γουστάραμε όλοι μας. Επιτέλους. Συνεχίζουμε χωρίς ταυτότητα, αλλά ξεχειλίζουμε από πάθος. Δεν μας περίμεναν, δεν ήταν συνηθισμένοι. 11 παλικάρια που τρέχουν ακατάπαυστα, τρέχουν ο εις για τον άλλο. Καταλαβαίνουν γιατί τρέχουν. Κι ένας φλογερός τύπος δίπλα στην πλάγια γραμμή, να φωνάζει και να χειροκροτεί το κάθε μέτρο, την κάθε πάσα, ένας αληθινός πατέρας.
Τα αποτελέσματα; Το χειρότερο ντουζ στη Σκωτία. Το Σάββατο μια κάψα, μια φωτιά που ανάβει μέσα σου. Οι τρεις γκολάρες στην Chelsea, οι τέσσερις γκολάρες στη City. Κι ας μπήκαν με κόντρα. Η κατάληξη -άρα στο "γκολ", δίνεται από το συναίσθημα του φιλάθλου την ώρα που θα δει την μπάλα στα δίχτυα. Κι εμείς νιώσαμε καταπληκτικά, απερίγραπτα καταπληκτικά. 7 ημέρες μετά, η Palace φεύγει χαμογελαστή και κατά τρεις πόντους κερδισμένη από το Anfield. Η Swansea δεν τρώει γκολ με τίποτα, λες και είναι η Chelsea του 2005 και ήρθε να μας αποκλείσει για να πάει εκείνη στον τελικό. Θα νικήσουμε με πέναλτι, αλλά μέσα μας κάτι μας τρώει. Κάτι μας "καίει" τα σωθικά. Η ομάδα ζορίζεται. Κάθε εβδομάδα, σαν να τρίβαμε ένα φανταστικό λυχνάρι, μας δίνεται η ευκαιρία να πλησιάσουμε τους στόχους μας, την 4άδα. Δεν είμαστε καλοί, αλλά θα πλησιάσουμε, και θα γίνουμε καλοί όταν πρέπει. Η ήττα από τη Newcastle ήταν η χειρότερη σφυριά στο ντουβάρι που ξεκινήσαμε να χτίζουμε. Και το χτίζαμε με κύριο συστατικό το πάθος. Ό,τι όμως δημιουργείται από την ψυχή, όταν γκρεμίζεται, χτυπάει πρώτα στην ψυχή...Μαύρο. Είμαστε πάλι ίδιοι, όπως πριν.
Δεν σου ζητώ να πάρεις το πρωτάθλημα, Γερμανέ αγαπητέ (πράγματι σε αγαπώ Jurgen) φίλε μου. Σε στηρίζω ως το τέλος. Σε στηρίζω σε κάθε βήμα σου, σε κάθε βλέμμα, σε κάθε κουβέντα, σε κάθε χαμόγελο σου. Είμαι σίγουρος ότι από την ερχόμενη 1η Ιουλίου, η ομάδα θα γυρίσει στην ελίτ του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Αλλά σε παρακαλώ να μην υποτιμάς τη νοημοσύνη μου.
ΟΧΙ, δεν θέλω να κάνετε "ola" για το Χ με την West Brom. Σέβομαι την προσπάθεια. Χαίρομαι για την προσπάθεια. Αλλά συγγνώμη, δεν έχω μάθει έτσι. Έχω μάθει να χαίρομαι αλλιώς. Και γι αυτό φταίνε ο Shaknly, ο Fagan, o Paisley, o King Kenny, o Rush, o Barnes, o Steven Gerrard, o Dudek, και εκατοντάδες άλλα πρόσωπα, και όχι νούμερα. Έχω μάθει να χαίρομαι όταν υπογράφει στην ομάδα μου ένας σαν κι εσένα, ικανός να αλλάξει άρδην την πορεία της Liverpool. Αλλά ΟΧΙ, δεν θα πρέπει να θεωρείς επιτυχία το Χ με την West Brom στο Anfield. Δεν θα πρέπει να το θεωρώ κι εγώ επιτυχία.
Είμαι Liverpool. Δεν αντέχω άλλη υπομονή. Κι αν δεν μπορείς να την θεραπεύσεις άμεσα, πράγμα ανθρώπινο και λογικό, τουλάχιστον μην μας "ανακατεύεις" τις φιλοδοξίες. Δεν χαίρομαι για την ισοπαλία με τη West Brom. Με πονάει. Με στεναχωρεί. Με στεναχωρεί που ακόμα δεν παίζω καλά. Με στεναχωρεί που δεν με φοβούνται. Δεν είσαι θαυματουργός, αλλά μην παίζεις με τον πόνο μου, μέχρι να κάνεις το θαύμα.
Φτιάξε τα όλα ένα-ένα, δημιούργησε τη Liverpool ΜΑΣ και τότε θα πανηγυρίσουμε όλοι μαζί, θα κάνουμε όλες τις "oles" μας, και θα τραγουδάμε ασταμάτητα.
Σημείωση - Παράπονο: Μια μέρα πριν τον κυριακάτικο αγώνα, ο Jurgen Klopp κάνει έκκληση στους οπαδούς να παρουσιαστούν πιο "θερμοί" από κάθε άλλη φορά στο Anfield. Δεν μου αρκούν τα δύο τελευταία λεπτά. Όχι, δεν μου αρκούν. Θα 'θελα να ήμουν σε μια γωνιά του Anfield, και να γυρίσω στην Ελλάδα χωρίς φωνή. Τι σημασία έχει που κερδίζουμε; Τι σημασία έχει που χάνουμε; Φωνάξτε για την ομάδα! Τραγουδήστε! Βοηθήστε τα παλικάρια. Δεν χρειάζεται να το ζητάει ο προπονητής. Η ομάδα το έχει ανάγκη...
Επιμέλεια: Νίκος Γιαμπολδάκης