Η ομάδα του Klopp δεν άλλαξε τίποτα αλλά τα πάντα στο δεύτερο ημίχρονο του αγώνα με τη Leicester. Σε ποια σημεία έγκειται η ξαφνική βελτίωση της Liverpool, που τελικά απεδείχθη και καθοριστική για την κατάκτηση του τριπόντου;
Την προηγούμενη εβδομάδα, η Watford σκόραρε στο 3ο λεπτό, ξαφνιάζοντας τον Jurgen Klopp και καταστρέφοντας τα σχέδια του για τον αγώνα. Σήμερα, ο τραυματισμός του Origi και η επακόλουθη αναγκαστική αλλαγή του, εξανέμισαν τα πλάνα του Γερμανού, που έπρεπε να προσαρμόσει το παιχνίδι του γύρω από τον νεοεισελθόντα Christian Benteke.
Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως το σύστημα είχε εξαρχής πρόβλημα. Από τη μία, ο Divock Origi αποτέλεσε την όαση που αναζητούσαμε, ως εν τη ερήμω περπατητές, στην επιθετική γραμμή της ομάδας. Ο νεαρός striker ανέδειξε πολλά από τα στοιχεία που προφανώς συνέβαλαν στη μεταγραφή του στη Liverpool. Δυνατός, κινητικός, θρασύς, με αντίληψη, τεχνική και σωστή χρήση του σώματος του. Από την άλλη, όμως, το 4-2-3-1 που χρησιμοποιεί ο Klopp "υποφέρει" από την απουσία εξτρέμ, θέση που καλούνται να καλύψουν Lallana και Coutinho. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την προφανή εντολή για μειωμένες προωθήσεις των μπακ, ώστε να εξαλειφθεί ο κίνδυνος των αντεπιθέσεων της Leicester, εγκλώβισε τη Liverpool σε περιορισμένες επιλογές. Την καταδίκασε σε συνεχείς και ατυχείς εφορμήσεις από τον άξονα. Την ίδια ώρα, Can και Henderson έμοιαζαν αδύνατοι να συμβάλλουν τα δέοντα στην παραγωγή φάσεων. Το γεγονός, τέλος, πως ο Coutinho χρησιμοποιείται ως εξτρέμ, δίνει απάντηση σε όσους αναζητούν τα αίτια της κατακόρυφης πτώσης στην απόδοση του Βραζιλιάνου.
Σε κάθε περίπτωση, η ομάδα έβγαζε πάθος. Έντονο πάθος. Και αυτό σε έκανε να πιστεύεις στη νίκη, με κάθε τρόπο. Η είσοδος Benteke θεωρήθηκε ένα βήμα πίσω στο κυνήγι της νίκης. Βέβαια δεν υπήρχε άλλη επιλογή. O Klopp το ήξερε. Ήξερε, όμως, ευτυχώς, και πώς θα άλλαζε προς το καλύτερο τα πράγματα, χωρίς να αλλάξει επιπλέον κανένα πρόσωπο.
Όσο κι αν κάποιοι δεν θέλουν να το ακούσουν, τη συνταγή της επιτυχίας την είχε γράψει ο Rodgers σε αρκετά παιχνίδια όπου η ομάδα κολλούσε. Εκείνος βέβαια χρησιμοποιούσε 4-3-3 και αξιοποιούσε τον Coutinho όπως έπρεπε. Αυτό έκανε και ο Klopp. Γύρισε το 10άρι του, τον Firmino λίγο πιο πίσω, ώστε να συμμετέχει στην παραγωγή. Το κόλπο λειτούργησε ακριβώς μέχρι τη στιγμή του γκολ, αφού μετά μάλλον δεν χρειάζονταν τα ρίσκα. Ο Βραζιλιάνος, δηλαδή, ζητούσε μπάλα χαμηλά, "τραβώντας" τα αμυντικά χαφ της Leicester μακριά από την περιοχή. Είχε περισσότερες επαφές με την μπάλα, καταφέρνοντας να αξιοποιήσει την τεχνική και την ταχύτητα του. Και στο 63ο λεπτό το σχέδιο του Klopp έφτασε στο απόγειο του! Αφού αντάλλαξε την μπάλα με τον Moreno στο πλάγιο άουτ, ο Firmino συνεργάστηκε άψογα και με τον Can και γύρισε την μπάλα στην περιοχή, όπου παραμόνευε ο Christian Benteke για να κάνει επιτέλους το 1-0. Αυτήν την ατομική πρωτοβουλία και την ταυτόχρονη ομαδική συνεργασία είχε κατά νου ο Jurgen Klopp. Θεωρώ πως ήταν θέμα χρόνου να έρθει το γκολ. Η ουσιώδης, πλέον, κίνηση του Firmino στο χώρο, αποδιοργάνωσε την άμυνα της Leicester και άλλαξε τις ισορροπίες. Στις ίδιες απαιτήσεις, όπως προανέφερα, είχε ανταποκριθεί πολλές φορές και ο Coutinho, και εύκολα συνειδητοποιεί κανείς πόσο θα απελευθερωθούν οι δύο Βραζιλιάνοι με την έλευση καθαρών εξτρέμ.
Η δεύτερη κίνηση του Klopp, η οποία παρέμεινε ως εντολή μέχρι το τέλος του αγώνα, ήταν η φόρτωση της δεξιάς πλευράς με τον Henderson, προς την πλήρη και μερική απασχόληση ενός αντίπαλου αμυντικού χαφ και στόπερ αντίστοιχα. Η ομάδα μπορεί να ήταν ακόμη καταδικασμένη να επιτίθεται εκ του άξονα, όμως είχε πλέον περισσότερο χώρο να το κάνει. Στο σημείο αυτό έγκειται και η έντονη, ουσιαστική και σταθερή, απειλητική διάθεση που απέπνεε η ομάδα στο δεύτερο ημίχρονο. Διάθεση βασισμένη σε πλάνο και όχι στις επιθετικές αναλαμπές του αρκετά θετικού Divock Origi.
"Το ποδόσφαιρο είναι απλό, όμως είναι δύσκολο να παίξεις απλά", είχε πει ο Johan Cruyff. Και είχε δίκιο.
ΥΓ: Από την αρχή της σεζόν, όλοι μας αναμέναμε το "σκάσιμο" της φούσκας, που λέγεται Leicester. Πόσο ωραίο και ηδονικό είναι τελικά, που οι ίδιοι μας ευθυνόμαστε για την αρχή του τέλους των "Αλεπούδων"...
Επιμέλεια: Νίκος Γιαμπολδάκης