Η ιστορία του Kevin May συγκλονίζει, και συγκλονίζει ακόμα περισσότερο το πού επέλεξε να την αφηγηθεί...
Γράφει ο: Νίκος Γιαμπολδάκης
Το απόγευμα της Κυριακής, η Liverpool υποδέχτηκε στο Anfield την Plymouth Argyle για το FA Cup, μαζί και 8,500 περίπου φιλάθλους της μικρής (σε κατηγορία και όχι φυσικά σε ιστορία) ομάδας. Ήταν σπουδαία αγωνιστική ημέρα για την Plymouth, που στα εντός έδρας παιχνίδια της δεν έχει πια τόσους φιλάθλους του αποκαλούμενου "Green & White Army", από τα χρώματα της ομάδας.
Την ώρα που ο κόσμος περνούσε τις θύρες του γηπέδου, ένας άνδρας θα είχε ένα δυσάρεστο τηλεφώνημα. Την ώρα που οι άλλοι έβλεπαν τον αγώνα, εκείνος αγωνιούσε σε ένα μικρό γραφείο μακριά από τις κερκίδες, μαζί με δύο απρόσμενους συμπαραστάτες. Την ώρα που όλοι τραγουδούσαν το ομορφότερο τραγούδι πριν τη λήξη, ο Kevin May αισθανόταν ότι το τραγουδούσαν στον ίδιο...
Φίλαθλος της Plymouth Argyle, ο Kevin έκανε το ταξίδι με τους υπόλοιπους για τη σπουδαία αναμέτρηση στο Liverpool. Δεν θα επέστρεφε, όμως, το ίδιο χαρούμενος. Επέλεξε να αφηγηθεί την ιστορία του στο Facebook, στέλνοντας τη στην επίσημη σελίδα της Liverpool, απλώς για να ζητήσει..."ευχαριστώ", με ιδιαίτερη ταπεινότητα, σε δύο ανθρώπους της ασφάλειας.
"Είμαι φίλαθλος της Argyle και ήμουν στον κυριακάτικο αγώνα. Γύρω στις 12:00 (σ.σ ο αγώνας ξεκινούσε στις 13:30), την ώρα που έμπαινα στο Anfield από τα τουρνικέ, έλαβα ένα τηλεφώνημα από τον μεγάλο μου γιο, τον Terry. Μου είπε πως ο άλλος μου γιος, ο Daniel, που βρισκόταν στην εντατική, δεν ανταποκρινόταν και ήταν έτοιμος να πεθάνει.
Προφανώς ταράχτηκα, και μάλιστα δεν μπορούσα να τον ακούσω καλά μες στο πλήθος. Γύρισα να κοιτάξω το γήπεδο για να κρύψω τα δάκρυα μου, όταν παρατήρησα πίσω μου έναν ψηλό αστυνομικό, που τώρα ξέρω πως λεγόταν Graham. Προσπάθησα να του πω ότι ο γιος μου επρόκειτο να πεθάνει, όμως οι λέξεις δεν έβγαιναν από το στόμα μου. Είδε πόσο αναστατωμένος ήμουν και είδε και στο κινητό μου την εικόνα του γιου μου στην εντατική. Αμέσως με οδήγησε στα γραφεία του συλλόγου και στο εποπτικό γραφείο της αστυνομίας - έτσι λέγεται νομίζω. Με έβαλε να καθίσω και μου μίλησε, όσο ο Terry συνέχιζε να με κρατά ενήμερο για ό,τι συνέβαινε στο νοσοκομείο του Guildford στο Surrey. Έχασα τη σύνδεση μερικές φορές, αλλά κατάφερα να αποσπώ πληροφορίες για το τι συνέβαινε στον Daniel, τους παλμούς του, την πίεση κλπ.
Ένας άλλος άνδρας ήρθε τότε σε μένα - και ντρέπομαι που δεν θυμάμαι το όνομα του - που μου είπε πως ήταν πρώην αστυνομικός αλλά πλέον δούλευε ως επικεφαλής του τμήματος καταπολέμησης παραβάσεων στα εισιτήρια στο Anfield. Ήταν - μαζί με τον Graham - οπωσδήποτε τιμή για το σύλλογο της Liverpool. Δεν μπορούσαν να κάνουν πολλά για μένα και λειτούργησαν ανακουφιστικά σε εκείνες τις ανησυχητικές και τρομακτικές στιγμές. Μου έφτιαξαν ζεστό τσάι για το σοκ, με άφησαν να μιλώ συνεχώς για το γιο μου και απλώς με άκουγαν. Τότε, οι αισθήσεις το Daniel επανήλθαν σταδιακά και εγώ ηρέμησα με τη βοήθεια αυτών των δύο σπουδαίων Scousers. Τους ήξερα μόνο για μισή ώρα, όμως ήταν υπέροχοι.
Ύστερα με οδήγησαν στη θέση μου στην κερκίδα των φιλοξενουμένων, τέταρτη σειρά πίσω από την εστία, με ευγενικά λόγια και βεβαιώσεις πως αν χρειαζόταν να επιστρέψω στο γραφείο, ακόμα και για λίγο, μπορούσα απλά να το ζητήσω από έναν security. Δυστυχώς,ήμουν στη θέση μου μόνο για λίγα λεπτά, ίσως 10, δεν ξέρω, όταν και έλαβα ένα μήνυμα από την κόρη μου Stacey που έγραφε: "Έφυγε".
Ο πανέμορφος 25χρονος γιος μου Daniel είχε πεθάνει από καρδιακή προσβολή. Έπρεπε να φύγω μακριά, απλώς να βγω από εκεί, μακριά από το πλήθος. Έψαξα για τον Graham αλλά μίλησα σε έναν άλλο αστυνομικό που με οδήγησε στο γραφείο και με έφερε ξανά σε επαφή με τους δύο φίλους μου από πριν. Με το που μπήκα στο γραφείο "έπεσα" σε ένα τραπέζι με το κεφάλι στα χέρια μου και κατέρρευσα πλήρως. Έκλαιγα με λυγμούς σαν μωρό για το θάνατο του γιου μου, με αίσθημα απόγνωσης. Ο Graham και ο άλλος υπάλληλος του Anfield με αγκάλιασαν και οι δύο, έναν φίλαθλο της Argyle, σε μια ένδειξη ατόφιας ανθρώπινης καλοσύνης, μια ιδιαίτερη τιμή για τους Scousers και το σύλλογο της Liverpool, όπως και για την αστυνομία της πόλης.
Μόλις ηρέμησα, συμβιβάστηκα με την ιδέα πως δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να φέρω πίσω το αγόρι μου, είχε φύγει. Δεν μπορούσα να φύγω, επειδή είχα ταξιδέψει στο Liverpool με αυτοκίνητο και συνεπιβάτες. Και πάλι, με οδήγησαν στη θέση μου, αλλά αυτή τη φορά μπροστά στις κερκίδες, μπροστά από τους φιλάθλους.
Σε εκείνο το σημείο ένιωσα μόνος, και χωρίς την οικογένεια μου λιγάκι απομονωμένος. Όμως οι φίλαθλοι της Liverpool ξεκίνησαν να τραγουδούν τον διάσημο ύμνο τους, το "You 'll Never Walk Alone". Ήταν σαν να ήξεραν για τα σοκαριστικά νέα μου και - στο μυαλό μου βέβαια - τραγουδούσαν προσωπικά σε μένα, κάτι που μου ανέβασε φοβερά τη ψυχολογία.
Σας παρακαλώ, αν κάποιος γνωρίζει τους ανθρώπους για τους οποίους μιλάω (τον επικεφαλής του τμήματος καταπολέμησης παραβάσεων στα εισιτήρια και τον Graham τον αστυνομικό), μπορείτε να μεταφέρετε και στους δύο το αληθινό μου "ευχαριστώ" για την φροντίδα και τις ευγενικές κουβέντες που μου έδωσαν στη στιγμή ανάγκης;
Σας ευχαριστώ παιδιά, σ' ευχαριστώ Anfield"
Ο εναλλακτικός τίτλος ήταν "Το απόγευμα που το Anfield συμπαραστάθηκε σε έναν άτυχο πατέρα", αλλά ντράπηκα να εστιάσω στη Liverpool. Όχι τώρα. Kevin May, καλό κουράγιο μάκγα!
Γράφει ο: Νίκος Γιαμπολδάκης
Το απόγευμα της Κυριακής, η Liverpool υποδέχτηκε στο Anfield την Plymouth Argyle για το FA Cup, μαζί και 8,500 περίπου φιλάθλους της μικρής (σε κατηγορία και όχι φυσικά σε ιστορία) ομάδας. Ήταν σπουδαία αγωνιστική ημέρα για την Plymouth, που στα εντός έδρας παιχνίδια της δεν έχει πια τόσους φιλάθλους του αποκαλούμενου "Green & White Army", από τα χρώματα της ομάδας.
Την ώρα που ο κόσμος περνούσε τις θύρες του γηπέδου, ένας άνδρας θα είχε ένα δυσάρεστο τηλεφώνημα. Την ώρα που οι άλλοι έβλεπαν τον αγώνα, εκείνος αγωνιούσε σε ένα μικρό γραφείο μακριά από τις κερκίδες, μαζί με δύο απρόσμενους συμπαραστάτες. Την ώρα που όλοι τραγουδούσαν το ομορφότερο τραγούδι πριν τη λήξη, ο Kevin May αισθανόταν ότι το τραγουδούσαν στον ίδιο...
Φίλαθλος της Plymouth Argyle, ο Kevin έκανε το ταξίδι με τους υπόλοιπους για τη σπουδαία αναμέτρηση στο Liverpool. Δεν θα επέστρεφε, όμως, το ίδιο χαρούμενος. Επέλεξε να αφηγηθεί την ιστορία του στο Facebook, στέλνοντας τη στην επίσημη σελίδα της Liverpool, απλώς για να ζητήσει..."ευχαριστώ", με ιδιαίτερη ταπεινότητα, σε δύο ανθρώπους της ασφάλειας.
"Είμαι φίλαθλος της Argyle και ήμουν στον κυριακάτικο αγώνα. Γύρω στις 12:00 (σ.σ ο αγώνας ξεκινούσε στις 13:30), την ώρα που έμπαινα στο Anfield από τα τουρνικέ, έλαβα ένα τηλεφώνημα από τον μεγάλο μου γιο, τον Terry. Μου είπε πως ο άλλος μου γιος, ο Daniel, που βρισκόταν στην εντατική, δεν ανταποκρινόταν και ήταν έτοιμος να πεθάνει.
Προφανώς ταράχτηκα, και μάλιστα δεν μπορούσα να τον ακούσω καλά μες στο πλήθος. Γύρισα να κοιτάξω το γήπεδο για να κρύψω τα δάκρυα μου, όταν παρατήρησα πίσω μου έναν ψηλό αστυνομικό, που τώρα ξέρω πως λεγόταν Graham. Προσπάθησα να του πω ότι ο γιος μου επρόκειτο να πεθάνει, όμως οι λέξεις δεν έβγαιναν από το στόμα μου. Είδε πόσο αναστατωμένος ήμουν και είδε και στο κινητό μου την εικόνα του γιου μου στην εντατική. Αμέσως με οδήγησε στα γραφεία του συλλόγου και στο εποπτικό γραφείο της αστυνομίας - έτσι λέγεται νομίζω. Με έβαλε να καθίσω και μου μίλησε, όσο ο Terry συνέχιζε να με κρατά ενήμερο για ό,τι συνέβαινε στο νοσοκομείο του Guildford στο Surrey. Έχασα τη σύνδεση μερικές φορές, αλλά κατάφερα να αποσπώ πληροφορίες για το τι συνέβαινε στον Daniel, τους παλμούς του, την πίεση κλπ.
Ένας άλλος άνδρας ήρθε τότε σε μένα - και ντρέπομαι που δεν θυμάμαι το όνομα του - που μου είπε πως ήταν πρώην αστυνομικός αλλά πλέον δούλευε ως επικεφαλής του τμήματος καταπολέμησης παραβάσεων στα εισιτήρια στο Anfield. Ήταν - μαζί με τον Graham - οπωσδήποτε τιμή για το σύλλογο της Liverpool. Δεν μπορούσαν να κάνουν πολλά για μένα και λειτούργησαν ανακουφιστικά σε εκείνες τις ανησυχητικές και τρομακτικές στιγμές. Μου έφτιαξαν ζεστό τσάι για το σοκ, με άφησαν να μιλώ συνεχώς για το γιο μου και απλώς με άκουγαν. Τότε, οι αισθήσεις το Daniel επανήλθαν σταδιακά και εγώ ηρέμησα με τη βοήθεια αυτών των δύο σπουδαίων Scousers. Τους ήξερα μόνο για μισή ώρα, όμως ήταν υπέροχοι.
Ύστερα με οδήγησαν στη θέση μου στην κερκίδα των φιλοξενουμένων, τέταρτη σειρά πίσω από την εστία, με ευγενικά λόγια και βεβαιώσεις πως αν χρειαζόταν να επιστρέψω στο γραφείο, ακόμα και για λίγο, μπορούσα απλά να το ζητήσω από έναν security. Δυστυχώς,ήμουν στη θέση μου μόνο για λίγα λεπτά, ίσως 10, δεν ξέρω, όταν και έλαβα ένα μήνυμα από την κόρη μου Stacey που έγραφε: "Έφυγε".
Ο πανέμορφος 25χρονος γιος μου Daniel είχε πεθάνει από καρδιακή προσβολή. Έπρεπε να φύγω μακριά, απλώς να βγω από εκεί, μακριά από το πλήθος. Έψαξα για τον Graham αλλά μίλησα σε έναν άλλο αστυνομικό που με οδήγησε στο γραφείο και με έφερε ξανά σε επαφή με τους δύο φίλους μου από πριν. Με το που μπήκα στο γραφείο "έπεσα" σε ένα τραπέζι με το κεφάλι στα χέρια μου και κατέρρευσα πλήρως. Έκλαιγα με λυγμούς σαν μωρό για το θάνατο του γιου μου, με αίσθημα απόγνωσης. Ο Graham και ο άλλος υπάλληλος του Anfield με αγκάλιασαν και οι δύο, έναν φίλαθλο της Argyle, σε μια ένδειξη ατόφιας ανθρώπινης καλοσύνης, μια ιδιαίτερη τιμή για τους Scousers και το σύλλογο της Liverpool, όπως και για την αστυνομία της πόλης.
Μόλις ηρέμησα, συμβιβάστηκα με την ιδέα πως δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να φέρω πίσω το αγόρι μου, είχε φύγει. Δεν μπορούσα να φύγω, επειδή είχα ταξιδέψει στο Liverpool με αυτοκίνητο και συνεπιβάτες. Και πάλι, με οδήγησαν στη θέση μου, αλλά αυτή τη φορά μπροστά στις κερκίδες, μπροστά από τους φιλάθλους.
Σε εκείνο το σημείο ένιωσα μόνος, και χωρίς την οικογένεια μου λιγάκι απομονωμένος. Όμως οι φίλαθλοι της Liverpool ξεκίνησαν να τραγουδούν τον διάσημο ύμνο τους, το "You 'll Never Walk Alone". Ήταν σαν να ήξεραν για τα σοκαριστικά νέα μου και - στο μυαλό μου βέβαια - τραγουδούσαν προσωπικά σε μένα, κάτι που μου ανέβασε φοβερά τη ψυχολογία.
Σας παρακαλώ, αν κάποιος γνωρίζει τους ανθρώπους για τους οποίους μιλάω (τον επικεφαλής του τμήματος καταπολέμησης παραβάσεων στα εισιτήρια και τον Graham τον αστυνομικό), μπορείτε να μεταφέρετε και στους δύο το αληθινό μου "ευχαριστώ" για την φροντίδα και τις ευγενικές κουβέντες που μου έδωσαν στη στιγμή ανάγκης;
Σας ευχαριστώ παιδιά, σ' ευχαριστώ Anfield"
Ο εναλλακτικός τίτλος ήταν "Το απόγευμα που το Anfield συμπαραστάθηκε σε έναν άτυχο πατέρα", αλλά ντράπηκα να εστιάσω στη Liverpool. Όχι τώρα. Kevin May, καλό κουράγιο μάκγα!