Διαβάστε πώς η Liverpool κατάφερε να κερδίσει την Hoffenheim, γιατί μπορούσε να φύγει με 1-4 και γιατί μπορούσε να χάσει με 3-0.
Γράφει ο Νίκος Γιαμπολδάκης
Η Liverpool ξεκίνησε με σοβαρό τρόπο - τουλάχιστον όσον αφορά στο αποτέλεσμα - τις ευρωπαϊκές της υποχρεώσεις, ωστόσο προβλημάτισε η ευκολία με την οποία απειλείται. Πάμε να αναλύσουμε την τακτική προσέγγιση του Klopp στο παιχνίδι και τις πιθανές τροπές που αυτό μπορούσε τελικά να πάρει...
Ο Jurgen Klopp επέλεξε, αρχικά, αμυντικογενή άξονα, εν ανάγκη της απουσίας Coutinho και Lallana. Με μια 11άδα ίδια όπως και στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος, γνωρίζαμε εκ των προτέρων πως τα γκολ θα έρθουν είτε από αντεπίθεση, είτε από ατομική ενέργεια (πιο δύσκολα), είτε, τέλος, από κάτι σπάνιο, όπως η βαθιά μπαλιά του Lovren στον Firmino, πριν το 2-3 με τη Watford. Κι αυτά γιατί το κέντρο διαμορφωμένο με Henderson, Can και Wijnaldum είναι ο πιο αντιπαραγωγικός συνδυασμός, με 3 παίκτες που μπορούν να πασάρουν αλλά όχι και να δημιουργήσουν. Τα πράγματα, λοιπόν, στον παραγωγικό τομέα είναι δύσκολα, και θα παραμείνουν έτσι μέχρις ότου αποβιβαστεί στο "John Lennon" ένα παραγωγικό 8άρι ή, έστω, μέχρι να αποφασίσει ο Klopp να παίξει τον Milner βασικό.
Από το ξεκίνημα του αγώνα απέναντι στην Hoffenheim, πάντως, η ομάδα του Jurgen πίεσε ψηλά, χωρίς να αποκοπούν οι γραμμές της. Δηλαδή, μπορεί η τριάδα Mane-Firmino-Salah να πίεζε ψηλά, αλλά η απόσταση από τα stopper της ομάδας δεν ήταν διόλου μεγάλη. Έτσι ο Klopp κράτησε συμπαγή την ενεργή 10άδα του, διατηρώντας τις γραμμές κοντά και πιέζοντας σε όλο το γήπεδο.
Όταν δεν πίεζε ψηλά, η ομάδα ξεκινούσε την άμυνα της λίγο πιο μπροστά από το ημικύκλιο του κέντρου, και η γραμμή των αμυντικών βρισκόταν 25-30 μέτρα πιο πίσω, λίγο πιο κάτω από το δεύτερο ημικύκλιο του κέντρου δηλαδή. Με συγκέντρωση στον άξονα (χαρακτηριστικές οι τοποθετήσεις του Mane που έκλεινε τις μέσα πάσες, αφήνοντας ελεύθερη την επιλογή πάσας στον ακραίο μπακ), η Liverpool προσπάθησε να οδηγήσει την Hoffenheim στα πλάγια. Η Γερμανική ομάδα, ωστόσο, φάνηκε πως είναι πολύ καλά δουλεμένη στο να παίζει στις τρύπες, και πέρασε την μπάλα αρκετές φορές στην πλάτη της κεντρικής τριάδας των Reds. Όμως, η έλλειψη ποιότητας εμπόδισε τους Γερμανούς να εκμεταλλευτούν τέτοιου είδους καταστάσεις.
Το γεγονός πως η αμυντική γραμμή της Liverpool έπαιζε αρκετά ψηλά είχε και τα αρνητικά του, αφού άφηνε πολύ χώρο για βαθιές μπαλιές και τρέξιμο. Μια αποτυχημένη διεκδίκηση στον αέρα δηλαδή, θα σήμαινε ότι η Hoffenheim μπορούσε να πιάσει τους Reds στον ύπνο. Ακριβώς αυτό συνέβη στη φάση του πέναλτι (που ξεκίνησε από χαμένη κεφαλιά του Henderson - άρα η Hoffenheim είχε ήδη προσπελάσει την ζώνη των κεντρικών της Liverpool), παραβλέποντας βέβαια πως ο παίκτης που έφυγε στο χώρο ξεκίνησε από θέση offside.
Κι αν, στη φάση του δοκαριού, δεχτούμε πως η άμυνα της Liverpool (πλην του Moreno) "κοιμήθηκε" επειδή η ο διαιτητής είδε foul σε καθαρή φάση, και οι Γερμανοί έπαιξαν γρήγορα τη μπάλα, αυτό δεν σημαίνει πως η μόνη περίπτωση που η Liverpool "πλήρωσε" την τοποθέτηση της ψηλά στο γήπεδο ήταν η φάση του πέναλτι. Αντίθετα, πολλάκις είδαμε Lovren και Matip να τρέχουν προς τα πίσω, και λίγο η ανακρίβεια στις μεταβιβάσεις των Γερμανών, λίγο οι κόντρες, λίγο η τύχη, λίγο ο Mignolet, η εστία των Reds έμεινε ανέπαφη για πάρα πολλά λεπτά.
Μάλιστα, ψηλά στήθηκε η άμυνα και στα αντίπαλα στημένα, με τοποθέτηση τουλάχιστον 5-8 μέτρων εκτός της μεγάλης περιοχής, γεγονός που προκαλεί απορία, αφού σε τέτοιες περιπτώσεις δεν υπάρχει περίπτωση να προλάβει κάποιος τη σέντρα στο πρώτο δοκάρι, οπότε αναπόφευκτα η μπάλα φτάνει πανεύκολα στην καρδιά της περιοχής, την ώρα μάλιστα που όλοι τρέχουν με μέτωπο προς την εστία, πράγμα πολύ επικίνδυνο ακόμα και για αυτογκόλ. Σε τέτοια φάση ήταν, θυμίζω, που ο Lovren παραλίγο να κάνει το τσαφ, όταν στο τάκλιν για απομάκρυνση η μπάλα βρήκε στο χέρι και στο κεφάλι του.
Περνώντας και στην επίθεση, όσα ειπώθηκαν στην αρχή επιβεβαιώθηκαν και με το παραπάνω: Can και Wijnaldum δεν συμμετείχαν σε καμία σοβαρή επίθεση της Liverpool. Οι μόνες περιπτώσεις απειλής ήταν οι ενέργειες του φοβερού Sadio Mane, που δημιουργούσε φάσεις από το πουθενά και, λιγότερο, ορισμένες συνεργασίες Firmino-Salah. Ο ρόλος του Αιγυπτίου (όπως σας τον είχαμε αναλύσει ΕΔΩ), να συγκλίνει στον άξονα ούτως ώστε να ξεχύνεται ταχύτατα στην αντεπίθεση όταν κλαπεί η μπάλα, παραλίγο να αποβεί αποτελεσματικός, στη φάση που ο Salah πήρε πάσα πίσω από το κέντρο και έτρεξε το μισό γήπεδο αστοχώντας με το δεξί στο τέλος.
Όπως είπαμε και παραπάνω, οι μόνοι πιθανοί τρόποι για γκολ θα ήταν ατομική ενέργεια/αντεπίθεση/κάτι σπάνιο αλλά σίγουρα χωρίς οργάνωση. Έτσι κι έγινε, με το 0-1 να προέρχεται από απευθείας εκτέλεση foul, που κέρδισε ο Mane ντριπλάροντας 3 αντιπάλους, και το 0-2 με αντεπίθεση, όταν ο Wijnaldum έπαιξε γρήγορα foul που κέρδισε η Liverpool στον χώρο του κέντρου.
Λίγο πριν το 0-2, ο Klopp πέρασε στον αγώνα τον James Milner, θέλοντας να αυξήσει την πίεση στο κέντρο και τα τρεξίματα, σε μια προσπάθεια να κλείσει τους χώρους. Κατέβασε, λοιπόν, τον Can στο 6 και άφησε τον Milner να πάρει επιθετικές πρωτοβουλίες.
Ακόμα και μετά το δεύτερο γκολ, πάντως, ο Jurgen Klopp συνέχισε να ζητά πίεση ψηλά ανά διαστήματα και κατάφερε να "κλειδώσει" την Hoffenheim. Η άμυνα της Liverpool έδειχνε περισσότερο ασφαλής στο δεύτερο ημίχρονο και ταυτόχρονα οι Reds έμοιαζαν περισσότερο απειλητικοί στις αντεπιθέσεις. Η Hoffenheim ζοριζόταν να βρει λύσεις όπως στο πρώτο ημίχρονο, και αυτό φάνηκε από τη φάση του 1-2, μιας και το γκολ προήλθε από βαθιά μπαλιά του τρίτου stopper. Με λίγη παραπάνω συγκέντρωση στη φάση από Lovren, που δεν κράτησε τη γραμμή offside, και Matip-Arnold που δεν μάρκαραν εγκαίρως, η Liverpool θα μπορούσε να αποδράσει με clean sheet και καθαρό αποτέλεσμα ενόψει του επαναληπτικού της Τετάρτης στο Anfield.
Συμπερασματικά, λοιπόν, το στήσιμο της Liverpool - επιθετικά - ήταν άρτιο, για να εκμεταλλευτή τα ατού της, δεδομένης και της απουσίας Lallana-Coutinho. Αμυντικά, ωστόσο, κυριάρχησε η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια, τα πολλά ρίσκα, που θα μπορούσαν να έχουν διαμορφώσει ένα τελείως διαφορετικό σκορ.
Γράφει ο Νίκος Γιαμπολδάκης
Η Liverpool ξεκίνησε με σοβαρό τρόπο - τουλάχιστον όσον αφορά στο αποτέλεσμα - τις ευρωπαϊκές της υποχρεώσεις, ωστόσο προβλημάτισε η ευκολία με την οποία απειλείται. Πάμε να αναλύσουμε την τακτική προσέγγιση του Klopp στο παιχνίδι και τις πιθανές τροπές που αυτό μπορούσε τελικά να πάρει...
Ο Jurgen Klopp επέλεξε, αρχικά, αμυντικογενή άξονα, εν ανάγκη της απουσίας Coutinho και Lallana. Με μια 11άδα ίδια όπως και στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος, γνωρίζαμε εκ των προτέρων πως τα γκολ θα έρθουν είτε από αντεπίθεση, είτε από ατομική ενέργεια (πιο δύσκολα), είτε, τέλος, από κάτι σπάνιο, όπως η βαθιά μπαλιά του Lovren στον Firmino, πριν το 2-3 με τη Watford. Κι αυτά γιατί το κέντρο διαμορφωμένο με Henderson, Can και Wijnaldum είναι ο πιο αντιπαραγωγικός συνδυασμός, με 3 παίκτες που μπορούν να πασάρουν αλλά όχι και να δημιουργήσουν. Τα πράγματα, λοιπόν, στον παραγωγικό τομέα είναι δύσκολα, και θα παραμείνουν έτσι μέχρις ότου αποβιβαστεί στο "John Lennon" ένα παραγωγικό 8άρι ή, έστω, μέχρι να αποφασίσει ο Klopp να παίξει τον Milner βασικό.
Από το ξεκίνημα του αγώνα απέναντι στην Hoffenheim, πάντως, η ομάδα του Jurgen πίεσε ψηλά, χωρίς να αποκοπούν οι γραμμές της. Δηλαδή, μπορεί η τριάδα Mane-Firmino-Salah να πίεζε ψηλά, αλλά η απόσταση από τα stopper της ομάδας δεν ήταν διόλου μεγάλη. Έτσι ο Klopp κράτησε συμπαγή την ενεργή 10άδα του, διατηρώντας τις γραμμές κοντά και πιέζοντας σε όλο το γήπεδο.
Όταν δεν πίεζε ψηλά, η ομάδα ξεκινούσε την άμυνα της λίγο πιο μπροστά από το ημικύκλιο του κέντρου, και η γραμμή των αμυντικών βρισκόταν 25-30 μέτρα πιο πίσω, λίγο πιο κάτω από το δεύτερο ημικύκλιο του κέντρου δηλαδή. Με συγκέντρωση στον άξονα (χαρακτηριστικές οι τοποθετήσεις του Mane που έκλεινε τις μέσα πάσες, αφήνοντας ελεύθερη την επιλογή πάσας στον ακραίο μπακ), η Liverpool προσπάθησε να οδηγήσει την Hoffenheim στα πλάγια. Η Γερμανική ομάδα, ωστόσο, φάνηκε πως είναι πολύ καλά δουλεμένη στο να παίζει στις τρύπες, και πέρασε την μπάλα αρκετές φορές στην πλάτη της κεντρικής τριάδας των Reds. Όμως, η έλλειψη ποιότητας εμπόδισε τους Γερμανούς να εκμεταλλευτούν τέτοιου είδους καταστάσεις.
Το γεγονός πως η αμυντική γραμμή της Liverpool έπαιζε αρκετά ψηλά είχε και τα αρνητικά του, αφού άφηνε πολύ χώρο για βαθιές μπαλιές και τρέξιμο. Μια αποτυχημένη διεκδίκηση στον αέρα δηλαδή, θα σήμαινε ότι η Hoffenheim μπορούσε να πιάσει τους Reds στον ύπνο. Ακριβώς αυτό συνέβη στη φάση του πέναλτι (που ξεκίνησε από χαμένη κεφαλιά του Henderson - άρα η Hoffenheim είχε ήδη προσπελάσει την ζώνη των κεντρικών της Liverpool), παραβλέποντας βέβαια πως ο παίκτης που έφυγε στο χώρο ξεκίνησε από θέση offside.
Κι αν, στη φάση του δοκαριού, δεχτούμε πως η άμυνα της Liverpool (πλην του Moreno) "κοιμήθηκε" επειδή η ο διαιτητής είδε foul σε καθαρή φάση, και οι Γερμανοί έπαιξαν γρήγορα τη μπάλα, αυτό δεν σημαίνει πως η μόνη περίπτωση που η Liverpool "πλήρωσε" την τοποθέτηση της ψηλά στο γήπεδο ήταν η φάση του πέναλτι. Αντίθετα, πολλάκις είδαμε Lovren και Matip να τρέχουν προς τα πίσω, και λίγο η ανακρίβεια στις μεταβιβάσεις των Γερμανών, λίγο οι κόντρες, λίγο η τύχη, λίγο ο Mignolet, η εστία των Reds έμεινε ανέπαφη για πάρα πολλά λεπτά.
Μάλιστα, ψηλά στήθηκε η άμυνα και στα αντίπαλα στημένα, με τοποθέτηση τουλάχιστον 5-8 μέτρων εκτός της μεγάλης περιοχής, γεγονός που προκαλεί απορία, αφού σε τέτοιες περιπτώσεις δεν υπάρχει περίπτωση να προλάβει κάποιος τη σέντρα στο πρώτο δοκάρι, οπότε αναπόφευκτα η μπάλα φτάνει πανεύκολα στην καρδιά της περιοχής, την ώρα μάλιστα που όλοι τρέχουν με μέτωπο προς την εστία, πράγμα πολύ επικίνδυνο ακόμα και για αυτογκόλ. Σε τέτοια φάση ήταν, θυμίζω, που ο Lovren παραλίγο να κάνει το τσαφ, όταν στο τάκλιν για απομάκρυνση η μπάλα βρήκε στο χέρι και στο κεφάλι του.
Περνώντας και στην επίθεση, όσα ειπώθηκαν στην αρχή επιβεβαιώθηκαν και με το παραπάνω: Can και Wijnaldum δεν συμμετείχαν σε καμία σοβαρή επίθεση της Liverpool. Οι μόνες περιπτώσεις απειλής ήταν οι ενέργειες του φοβερού Sadio Mane, που δημιουργούσε φάσεις από το πουθενά και, λιγότερο, ορισμένες συνεργασίες Firmino-Salah. Ο ρόλος του Αιγυπτίου (όπως σας τον είχαμε αναλύσει ΕΔΩ), να συγκλίνει στον άξονα ούτως ώστε να ξεχύνεται ταχύτατα στην αντεπίθεση όταν κλαπεί η μπάλα, παραλίγο να αποβεί αποτελεσματικός, στη φάση που ο Salah πήρε πάσα πίσω από το κέντρο και έτρεξε το μισό γήπεδο αστοχώντας με το δεξί στο τέλος.
Όπως είπαμε και παραπάνω, οι μόνοι πιθανοί τρόποι για γκολ θα ήταν ατομική ενέργεια/αντεπίθεση/κάτι σπάνιο αλλά σίγουρα χωρίς οργάνωση. Έτσι κι έγινε, με το 0-1 να προέρχεται από απευθείας εκτέλεση foul, που κέρδισε ο Mane ντριπλάροντας 3 αντιπάλους, και το 0-2 με αντεπίθεση, όταν ο Wijnaldum έπαιξε γρήγορα foul που κέρδισε η Liverpool στον χώρο του κέντρου.
Λίγο πριν το 0-2, ο Klopp πέρασε στον αγώνα τον James Milner, θέλοντας να αυξήσει την πίεση στο κέντρο και τα τρεξίματα, σε μια προσπάθεια να κλείσει τους χώρους. Κατέβασε, λοιπόν, τον Can στο 6 και άφησε τον Milner να πάρει επιθετικές πρωτοβουλίες.
Ακόμα και μετά το δεύτερο γκολ, πάντως, ο Jurgen Klopp συνέχισε να ζητά πίεση ψηλά ανά διαστήματα και κατάφερε να "κλειδώσει" την Hoffenheim. Η άμυνα της Liverpool έδειχνε περισσότερο ασφαλής στο δεύτερο ημίχρονο και ταυτόχρονα οι Reds έμοιαζαν περισσότερο απειλητικοί στις αντεπιθέσεις. Η Hoffenheim ζοριζόταν να βρει λύσεις όπως στο πρώτο ημίχρονο, και αυτό φάνηκε από τη φάση του 1-2, μιας και το γκολ προήλθε από βαθιά μπαλιά του τρίτου stopper. Με λίγη παραπάνω συγκέντρωση στη φάση από Lovren, που δεν κράτησε τη γραμμή offside, και Matip-Arnold που δεν μάρκαραν εγκαίρως, η Liverpool θα μπορούσε να αποδράσει με clean sheet και καθαρό αποτέλεσμα ενόψει του επαναληπτικού της Τετάρτης στο Anfield.
Συμπερασματικά, λοιπόν, το στήσιμο της Liverpool - επιθετικά - ήταν άρτιο, για να εκμεταλλευτή τα ατού της, δεδομένης και της απουσίας Lallana-Coutinho. Αμυντικά, ωστόσο, κυριάρχησε η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια, τα πολλά ρίσκα, που θα μπορούσαν να έχουν διαμορφώσει ένα τελείως διαφορετικό σκορ.