Όλα τα γκολ της ομάδας σου, από οποιονδήποτε ποδοσφαιριστή, συνήθως έχουν την ίδια σημασία, όμως σε αυτή την περίπτωση έχεις έναν λόγο για να χαμογελάσεις λίγο περισσότερο. Ο Μάνος Χαχλιούτης γράφει για το μεγαλείο του Danny Ings, που κέρδισε το μεγαλύτερο κύπελλο στην ιστορία.
Πέρασαν κάτι περισσότερο από 900 ημέρες από την τελευταία φορά που ο Danny Ings έβρισκε δίχτυα κόντρα στην Everton, για τελευταία φορά με τη φανέλα της Liverpool, μέχρι την χθεσινή μέρα.
Ο Danny Ings έζησε με τον χειρότερο τρόπο τον πόνο και το "γκρέμισμα" των ονείρων του, με τους συνεχείς σοβαρούς τραυματισμούς στα γόνατα του, να τον ρίχνουν συνεχώς στο πάτωμα. Όπως σωστά είχε γράψει και ο Νίκος Γιαμπολδάκης πριν ενάμιση χρόνο περίπου: "Δύο γαμημένα γόνατα".
Δεν το έβαλε ποτέ κάτω, τρεις φορές έπεσε, δεκατρείς σηκώθηκε. Έδειξε ότι το θέλει πολύ και ότι τα όνειρα του είναι πολύ μεγαλύτερα από τον πόνο και την ατυχία. Έπεσε, σηκώθηκε, έπεσε, σηκώθηκε, ξανά και ξανά σηκωνόταν και έδειχνε σε όλους το μεγαλείο που έχει μέσα του. Γιατί σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για ένα πραγματικό ΜΕΓΑΛΕΙΟ.
Από πριν έρθει στην Liverpool, οι ατυχίες και οι τραυματισμοί του χτύπησαν την πόρτα στην Burnley, από την αρχή όμως έβγαινε νικητής, ώσπου έκανε το όνειρο του πραγματικότητα και πήρε τη μεγάλη μεταγραφή για τους Reds. Δυστυχώς τα γόνατα του είχαν διαφορετική γνώμη κι έριχναν συνεχώς τον Danny. Οι ειδήσεις που έβγαιναν για τον παίκτη ήταν πλέον συνηθισμένες "Σοβαρός τραυματισμός για τον Danny Ings / Χάνει το υπόλοιπο της σεζόν", ξανά και ξανά αυτές οι ειδήσεις γύρω από το όνομα του.
Όμως, όπως προείπαμε, έδειξε το μεγαλείο του και βγήκε νικητής σε όλες τις μάχες που είχε να δώσει. Και κάπου εδώ φτάνουμε στο σήμερα, ή μάλλον στο χθες. Η Liverpool φιλοξενείται στην έδρα της West Bromwich, o Danny για δεύτερη μόλις φορά φέτος παίρνει φανέλα βασικού, δίνοντας ανάσες στον Bobby Firmino. Προσωπικά, όποτε έβλεπα τον Danny στον αγωνιστικό χώρο, παρακαλούσα και ευχόμουν να πετύχει γκολ. Ένα γκολ που θα ήταν η μεγαλύτερη δικαίωση, η μεγαλύτερη λύτρωση για τον ίδιο. Ένα γκολ που όλοι το θέλαμε σαν εκείνον, γιατί δεν νοείται να είσαι ποδοσφαιρόφιλος, ανεξάρτητου ομάδας και να μην χαμογέλασες με αυτό που πέτυχε.
Δεν είχε συμπληρωθεί καλά καλά το πρώτο πεντάλεπτο, η μπάλα μέσα στην περιοχή κατέληξε στον Ingsy και με ένα ξερό σουτ νίκησε τον αντίπαλο τερματοφύλακα και πέτυχε αυτό το γκολ που έψαχνε σχεδόν 1000 ημέρες! Αυτό το γκολ, ήταν εντελώς διαφορετικό από τα υπόλοιπα, ήταν ακόμα καλύτερο και από τέρμα νίκης στο τελευταίο λεπτό, έτσι τουλάχιστον το ένιωσα και το πανηγύρισα, και ας μην κατάφερα να δω το παιχνίδι.
Ο πανηγυρισμός του Άγγλου επιθετικού, τα είπε όλα. Όλο το πάθος, όλη η ένταση, η στεναχώρια, η πικρά, η απογοήτευση αλλά και η πίστη όλων αυτών των χρόνων, βγήκε μέσα σε μια στιγμή, που ήταν από τις δυνατότερες. Το ήθελε, το θέλαμε - Το πέτυχε, το πανηγυρίσαμε λίγο περισσότερο από τα υπόλοιπα.
Εύσημα αξίζουν και στον Jurgen Klopp, ποτέ δεν έφυγε από το πλευρό του Danny, πάντα ήταν δίπλα του να τον στηρίζει, λέγοντας του συνεχώς ότι τον περιμένει πίσω, έχοντας τον στα πλάνα του. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι ψυχολογική ένεση ήταν αυτή για τον παίκτη, να γνωρίζει ότι όλοι τον περιμένουν πίσω και τον στηρίζουν. Γι'αυτό η Liverpool είναι μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ οικογένεια, όλοι είναι για όλους, ο ένας για τον άλλο.
Κάτι τελευταίο για κλείσιμο. Πολλές φορές στη ζωή μας, λέμε πολύ εύκολα την λέξη "Εγκαταλείπω". Δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος από αυτό και το λέω από προσωπικό βίωμα. Αν τα παρατήσεις, χωρίς να πολεμήσεις, έχεις ήδη χάσει. Αν πολεμήσεις μέχρι τέλους, μπορεί να κερδίσεις μπορεί και να χάσεις, όμως ένα θα είναι σίγουρο: Ότι ανεξάρτητου αποτελέσματος, εσύ και ο εαυτός σου θα είστε νικητές, γιατί δεν φοβηθήκατε να δώσετε τη μεγαλύτερη μάχη στη ζωή σας.
Εύχομαι στον Danny να έχει μόνο υγεία και να καθιερωθεί στην ομάδα, το αξίζει γιατί είναι ένας άνθρωπος που έδειξε σε όλους το μεγαλείο της ψυχής του.