Την πρώτη της νίκη στο International Champions Cup πέτυχε τα χαράματα της Πέμπτης η Liverpool και ο Νίκος Γιαμπολδάκης αποτυπώνει τον τρόπο που αυτή ήρθε.
Σε ένα κατάμεστο (πάνω από 50.000 κόσμου) Met Life Stadium, στο New Jersey, η Manchester City των πολλών απουσιών - ελέω Mundial - και του Mahrez και του Bernardo Silva έπαιζε κόντρα στη Liverpool, η οποία είχε για πρώτη φορά στη διάθεση της τους Wijnaldum, Salah, Mane και Grujic. Το ισορροπημένο πρώτο ημίχρονο θα ξεχαστεί γρήγορα, αφού το δεύτερο ήταν εκείνο που τράβηξε τα φώτα, εκείνο όπου γράφτηκε η ιστορία της αναμέτρησης και φυσικά εκείνο που προκάλεσε...μισάωρο εφιάλτη στους παίκτες του Guardiola.
Για άλλη μια φορά, ο Klopp κοίταξε να παρατάξει μαζί όλους τους βασικούς του αμυντικούς, κατεβάζοντας πλέον μια 11άδα αποτελούμενη κατά 8/11 (συμπεριλαμβανομένου και του Karius) από starters. Αναλυτικά:
Karius - Clyne, Gomez, Van Dijk, Robertson - Fabinho, Wijnaldum, Milner - Lallana, Jones, Sturridge.
Τι είδαμε στο πρώτο ημίχρονο; Μια City που έκλεινε αρκετά καλά τον άξονα της, χτυπώντας με ταχύτητα στην κόντρα και μια Liverpool να προσπαθεί να βρει λύσεις κυκλοφορώντας τη μπάλα, αλλά να αδυνατεί λόγω των ετερόκλητων προσώπων και του στησίματος του Pep. Είδαμε, μάλιστα, και πολύ...ξύλο, ιδιαίτερα από Milner, Fabinho και Gomez. Πιο προσωπικά τώρα, όπως κάνουμε για κάθε φιλικό:
Ο Karius ήταν επιτέλους αλάνθαστος, με μοναδική μομφή μια απομάκρυνση με γροθιές που για κακή του τύχη κατέληξε σε αντίπαλο και δημιούργησε μια πιθανώς επικίνδυνη κατάσταση. Ο Γερμανός είχε σωστές εξόδους ενώ έκανε μια καίρια επέμβαση σε σουτ του Nmecha στο 11ο λεπτό, διατηρώντας το 0. Μπροστά του, ο Clyne επιτέλους έκανε μια αρκετά πειστική εμφάνιση, παλεύοντας τα πάντα στην άμυνα και κερδίζοντας σχεδόν κάθε μονομαχία, ενώ επιθετικά αν και το προσπάθησε παραπάνω, δεν είχε τις κατάλληλες βοήθειες λόγω Lallana. Dijk και Gomez εφάρμοσαν το ρητό «ή ο παίκτης ή η μπάλα», κόβοντας τον αέρα στους «Πολίτες» (ο Ολλανδός πήρε και κίτρινη κάρτα), ενώ ο Robertson ήταν ο χειρότερος όλων - ή πιο σωστά ο μοναδικός κακός - με προβλήματα τόσο στην επίθεση όσο και στην άμυνα, όπου άφηνε πολλά κενά.
Στον άξονα, ο Fabinho είχε για άλλη μια φορά ήσυχη παρουσία, χωρίς κάποια match changing κίνηση/επιλογή/προσπάθεια: μοίρασε με ψυχραιμία τη μπάλα όπως πάντα, έκανε τα φαουλάκια του, αλλά το σημαντικότερο, έχοντας ανεβασμένη φυσική κατάσταση πλέον, επιδόθηκε σε περισσότερες προσπάθειες να κόψει, πολλές από τις οποίες ολοκληρώθηκαν με επιτυχία, ήταν εντυπωσιακές (πχ ακαριαίο πέσιμο για τάκλιν) και έβγαλαν τους Reds στην κόντρα. Ο Wijnaldum έπαιζε τα πρώτα του 45 λεπτά στη φετινή προετοιμασία και κινήθηκε σε χαμηλά νερά, τρέχοντας ιδιαίτερα στην άμυνα, ενώ ο Milner ανέβασε στροφές μετά το μισάωρο, μέχρι το οποίο έδινε απλά συνεχόμενο, ωμό, σκληρό «ξύλο» σε κάθε αντίπαλο, επηρεασμένος από τις εγκαταστάσεις rugby στο MetLife.
Τέλος, μπροστά, ο 17χρονος Curtis Jones διεκδίκησε το βραβείο του MVP της Liverpool, αφού ήταν ο μοναδικός εκφραστής επιθετικών ενεργειών και φάσεων, είχε τις 3 από τις 5 τελικές των Reds και τις 2 μοναδικές στην εστία και θα έλεγε κανείς πως άξιζε το γκολ. Από την άλλη, έγινε φανερό πως ο Lallana πρέπει να παίζει εσωτερικός και όχι εξτρέμ, μιας και ο Άγγλος έδειξε για άλλη μια φορά «κλειδωμένος» και χωρίς ιδέες στα πλάγια. Τέλος, ο Sturridge ήθελε πολύ να λάβει μέρος στο παιχνίδι αλλά οι παίκτες της City δεν άφηναν με τίποτα να περάσει η μπάλα σε αυτόν. Ίσως θα έπρεπε να έχει μπει στο δεύτερο και να παίξει στο πρώτο ο Solanke.
Στο δεύτερο μέρος το το προφίλ του παιχνιδιού παρέμεινε το ίδιο μέχρι το 61' και τη δεύτερη σειρά αλλαγών του Klopp (η πρώτη ήταν στο ημίχρονο με μόνο 5/11 να βγαίνουν). Ως τότε, η Liverpool είχε τις στιγμές της με μια αναμπουμπούλα την οποία ο Mane δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί (47') και ένα γκολ του Solanke που ορθά ακυρώθηκε ως offside (55'), ενώ η City αρχικά προειδοποίησε στο 51' με τον Sane να χάνει μοναδική ευκαιρία εξεπαφής και τον Kelleher, πεσμένο, να διώχνει με τα πόδια και τελικά άνοιξε το σκορ, με τον Γερμανό εξτρέμ, στο 56', όταν ξέφυγε από όλους - και δη τον Van Dijk - πάτησε περιοχή και πλάσαρε στην απέναντι γωνία.
Ως εκεί. Η City δεν ξαναπέρασε το κέντρο για τα επόμενα 33 με τις καθυστερήσεις λεπτά. Η είσοδος του Mane είχε ήδη δώσει τρομερή επιθετική ορμή στη Liverpool και όταν αυτή συνδυάστηκε με την είσοδο του Salah το γήπεδο έγειρε. Όπως είπα σε έναν φίλο - και ο Θεός να με φτύσει αν ξέφυγα από τα όρια - ο Woodburn έμοιαζε Gerrard, o Grujic Lampard και ο Phillips...Maldini!
Kelleher - Clyne (61' Camacho), Van Dijk (61' Phillips), Klavan, Robertson (61' Moreno) - Fabinho (61' Chirivella), Woodburn, Milner (61' Grujic) - Mane, Jones (61' Salah), Solanke
Πριν το 61ο λεπτό, οι τελικές ήταν 6(2) - 7(4) υπέρ της City. 15 λεπτά μετά την είσοδο του Salah, πήγαμε στις 10(6) - 7(4) υπέρ της Liverpool, με τις 3 να προέρχονται από τον Αιγύπτιο! Πιο συγκεκριμένα, η Liverpool ισοφάρισε στο 64', όταν ο Salah έστειλε με κεφαλιά τη μπάλα στα δίχτυα μετά απο ιδανική σέντρα του Camacho (το γκολ έπρεπε ωστόσο να ακυρωθεί για offside, το πόδι του Salah ήταν πιο μπροστά). Δύο λεπτά μετά, η Liverpool ξεδιπλώνεται υπέροχα στην κόντρα με Grujic, Moreno, Mane, ο τελευταίος σεντράρει στο Salah και την κεφαλιά εκείνου σταματά αμυντικός πάνω στη γραμμή. Μισό λεπτό μετά, ο Camacho βρίσκει καταπληκτικά τον Mo, κι εκείνος στέλνει από θέση τετ-α-τετ τη μπάλα στο οριζόντιο δοκάρι.
Το γήπεδο έγερνε τρομακτικά και η Liverpool έμοιαζε βγαλμένη από τους χειρότερους εφιάλτες της City. Στο 86' ο Salah βρήκε υπέροχα το Mane, η προβολή του οποίου όμως ήταν άστοχη, ενώ ένα λεπτό μετά, ο Σενεγαλέζος βγήκε απέναντι στον Hart ύστερα από κάθετη του Solanke, τον πέρασε όμως βρέθηκε αρκετά πλάγια και αστόχησε. Η Liverpool πατούσε περιοχή όποτε ήθελε και τελικά στο 91', ο Salah πέρασε την μπάλα στον Solanke, εκείνος δέχθηκε δολοφονική αγκωνιά, ο ref το σκέφτηκε για λίγο και τελικά έδειξε penalty. Το καινούριο «10άρι» των Reds, ο Sadio Mane, ανάλαβε την εκτέλεση και έγραψε το 2-1. Αξίζει εδώ να σημειώσουμε πως είδαμε για πρώτη φορά ξεχωριστά δείγματα τακτικών οδηγιών, με τους Mane (μέχρι να μπει ο Salah) και Salah να κρατιούνται κατά τις φάσεις άμυνας κοντά στον Solanke και αρκετές φορές ψηλότερα από αυτόν, ώστε να εκμεταλλευτούν την ταχύτητα τους σε περίπτωση κλεψίματος και αντεπίθεσης.
Πιο προσωπικά τώρα, ο Kelleher έκανε το ντεμπούτο του με μια καίρια απόκρουση στη φάση του Sane αλλά και με ένα γκολ παθητικό, στο οποίο δε φέρει ιδιαίτερη ευθύνη. Ήταν σοβαρός, ώριμος και σταθερός. Ο Clyne έπαιξε άλλα 15 λεπτά σπουδαίας άμυνας, ενώ ο Camacho που τον αντικατέστησε έκανε ακόμα ένα πολύ καλό παιχνίδι, έχοντας μάλιστα εξαιρετική συνεργασία με τον Salah. Ο νεαρός Phillips έκοψε κυριολεκτικά τα πάντα, ενώ είχε πολλάκις τρομακτική ψυχραιμία να βγάλει τη μπάλα από σημεία που «έκαιγε» χωρίς να χαθεί η κατοχή. Δυνατός στον αέρα αλλά και χαμηλά. Ο Klavan δε δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα, ενώ ο Moreno έδωσε τις δικές του μάχες κερδίζοντας 100% τις μονομαχίες και όποιους προσπάθησαν να τον περάσουν.
Πιο μπροστά, ο Chirivella είχε τον άχαρο ρόλο να μοιράζει τη μπάλα και μπορούμε να πούμε πως αμυντικά δε χρειάστηκε ιδιαίτερα αφού η City σπάνια έφτανε ως αυτόν. Ο Milner ήταν πολύ καλύτερος από το πρώτο ημίχρονο φτιάχοντας καταστάσεις επιθετικά, ενώ ο Grujic που πήρε τη θέση του έδειξε πως εκτός από δύναμη έχει και τεχνική αλλά και δυνατότητα να διαβάζει το παιχνίδι. Τέλος, ο Woodburn, αν και επιθετικά για ακόμα μια φορά απέφυγε τις πρωτοβουλίες και έκανε κάποια λάθη, αμυντικά ήταν συγκλονιστικός και ένιωθε κανείς ότι είχε εντολή να μην επιτρέψει να περάσει η μπάλα τη γραμμή του κέντρου, αφού έτρεχε προς όλες τις κατευθύνσεις για να ανακτήσει την κατοχή όταν αυτή χανόταν και τα κατάφερνε με τρομερή επιτυχία: ανεπανάληπτα τάκλιν και κερδισμένες μονομαχίες.
Μπροστά, τέλος, Mane και Salah έδειξαν γιατί θεωρούνται world class παίκτες, αφού με το που μπήκαν προκάλεσαν τρόμο στους αντιπάλους, παράγοντας συνεχώς και απειλώντας την εστία του Hart. Ο Αιγύπτιος σκόραρε στην δεύτερη του επαφή με τη μπάλα (στην ίδια φάση), 52'' αφού πέρασε στον αγώνα. Ο δε Solanke εκτέθηκε από την πρώτη του επαφή με τη μπάλα σε αρκετές περιπτώσεις, αλλά έδειξε και σε αρκετές άλλες πως κατέχει το άθλημα, είναι έξυπνος, θρασύς και δημιουργικός.
Ήταν αδιαμφισβήτητα μια πολύ σοβαρή εμφάνιση, με τους βασικούς να παίρνουν περισσότερα λεπτά συμμετοχής σιγά σιγά και ένα «φονικό» μισάωρο που τρομοκράτησε τη City και αξίζει να υπενθυμιστεί πως πρωταγωνιστές αυτού δεν ήταν βασικοί παρά μόνον αναπληρωματικοί, νέοι και οι Grujic, Mane, Salah που έπαιζαν το πρώτο τους φετινό φιλικό!
Κυριακή στις 00:05 Ελλάδος (Σάββατο βράδυ), η Liverpool δίνει την τελευταία της παράσταση επί Αμερικανικού εδάφους κόντρα στην Manchester United.
Σε ένα κατάμεστο (πάνω από 50.000 κόσμου) Met Life Stadium, στο New Jersey, η Manchester City των πολλών απουσιών - ελέω Mundial - και του Mahrez και του Bernardo Silva έπαιζε κόντρα στη Liverpool, η οποία είχε για πρώτη φορά στη διάθεση της τους Wijnaldum, Salah, Mane και Grujic. Το ισορροπημένο πρώτο ημίχρονο θα ξεχαστεί γρήγορα, αφού το δεύτερο ήταν εκείνο που τράβηξε τα φώτα, εκείνο όπου γράφτηκε η ιστορία της αναμέτρησης και φυσικά εκείνο που προκάλεσε...μισάωρο εφιάλτη στους παίκτες του Guardiola.
Για άλλη μια φορά, ο Klopp κοίταξε να παρατάξει μαζί όλους τους βασικούς του αμυντικούς, κατεβάζοντας πλέον μια 11άδα αποτελούμενη κατά 8/11 (συμπεριλαμβανομένου και του Karius) από starters. Αναλυτικά:
Karius - Clyne, Gomez, Van Dijk, Robertson - Fabinho, Wijnaldum, Milner - Lallana, Jones, Sturridge.
Τι είδαμε στο πρώτο ημίχρονο; Μια City που έκλεινε αρκετά καλά τον άξονα της, χτυπώντας με ταχύτητα στην κόντρα και μια Liverpool να προσπαθεί να βρει λύσεις κυκλοφορώντας τη μπάλα, αλλά να αδυνατεί λόγω των ετερόκλητων προσώπων και του στησίματος του Pep. Είδαμε, μάλιστα, και πολύ...ξύλο, ιδιαίτερα από Milner, Fabinho και Gomez. Πιο προσωπικά τώρα, όπως κάνουμε για κάθε φιλικό:
Ο Karius ήταν επιτέλους αλάνθαστος, με μοναδική μομφή μια απομάκρυνση με γροθιές που για κακή του τύχη κατέληξε σε αντίπαλο και δημιούργησε μια πιθανώς επικίνδυνη κατάσταση. Ο Γερμανός είχε σωστές εξόδους ενώ έκανε μια καίρια επέμβαση σε σουτ του Nmecha στο 11ο λεπτό, διατηρώντας το 0. Μπροστά του, ο Clyne επιτέλους έκανε μια αρκετά πειστική εμφάνιση, παλεύοντας τα πάντα στην άμυνα και κερδίζοντας σχεδόν κάθε μονομαχία, ενώ επιθετικά αν και το προσπάθησε παραπάνω, δεν είχε τις κατάλληλες βοήθειες λόγω Lallana. Dijk και Gomez εφάρμοσαν το ρητό «ή ο παίκτης ή η μπάλα», κόβοντας τον αέρα στους «Πολίτες» (ο Ολλανδός πήρε και κίτρινη κάρτα), ενώ ο Robertson ήταν ο χειρότερος όλων - ή πιο σωστά ο μοναδικός κακός - με προβλήματα τόσο στην επίθεση όσο και στην άμυνα, όπου άφηνε πολλά κενά.
Στον άξονα, ο Fabinho είχε για άλλη μια φορά ήσυχη παρουσία, χωρίς κάποια match changing κίνηση/επιλογή/προσπάθεια: μοίρασε με ψυχραιμία τη μπάλα όπως πάντα, έκανε τα φαουλάκια του, αλλά το σημαντικότερο, έχοντας ανεβασμένη φυσική κατάσταση πλέον, επιδόθηκε σε περισσότερες προσπάθειες να κόψει, πολλές από τις οποίες ολοκληρώθηκαν με επιτυχία, ήταν εντυπωσιακές (πχ ακαριαίο πέσιμο για τάκλιν) και έβγαλαν τους Reds στην κόντρα. Ο Wijnaldum έπαιζε τα πρώτα του 45 λεπτά στη φετινή προετοιμασία και κινήθηκε σε χαμηλά νερά, τρέχοντας ιδιαίτερα στην άμυνα, ενώ ο Milner ανέβασε στροφές μετά το μισάωρο, μέχρι το οποίο έδινε απλά συνεχόμενο, ωμό, σκληρό «ξύλο» σε κάθε αντίπαλο, επηρεασμένος από τις εγκαταστάσεις rugby στο MetLife.
Τέλος, μπροστά, ο 17χρονος Curtis Jones διεκδίκησε το βραβείο του MVP της Liverpool, αφού ήταν ο μοναδικός εκφραστής επιθετικών ενεργειών και φάσεων, είχε τις 3 από τις 5 τελικές των Reds και τις 2 μοναδικές στην εστία και θα έλεγε κανείς πως άξιζε το γκολ. Από την άλλη, έγινε φανερό πως ο Lallana πρέπει να παίζει εσωτερικός και όχι εξτρέμ, μιας και ο Άγγλος έδειξε για άλλη μια φορά «κλειδωμένος» και χωρίς ιδέες στα πλάγια. Τέλος, ο Sturridge ήθελε πολύ να λάβει μέρος στο παιχνίδι αλλά οι παίκτες της City δεν άφηναν με τίποτα να περάσει η μπάλα σε αυτόν. Ίσως θα έπρεπε να έχει μπει στο δεύτερο και να παίξει στο πρώτο ο Solanke.
Στο δεύτερο μέρος το το προφίλ του παιχνιδιού παρέμεινε το ίδιο μέχρι το 61' και τη δεύτερη σειρά αλλαγών του Klopp (η πρώτη ήταν στο ημίχρονο με μόνο 5/11 να βγαίνουν). Ως τότε, η Liverpool είχε τις στιγμές της με μια αναμπουμπούλα την οποία ο Mane δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί (47') και ένα γκολ του Solanke που ορθά ακυρώθηκε ως offside (55'), ενώ η City αρχικά προειδοποίησε στο 51' με τον Sane να χάνει μοναδική ευκαιρία εξεπαφής και τον Kelleher, πεσμένο, να διώχνει με τα πόδια και τελικά άνοιξε το σκορ, με τον Γερμανό εξτρέμ, στο 56', όταν ξέφυγε από όλους - και δη τον Van Dijk - πάτησε περιοχή και πλάσαρε στην απέναντι γωνία.
Ως εκεί. Η City δεν ξαναπέρασε το κέντρο για τα επόμενα 33 με τις καθυστερήσεις λεπτά. Η είσοδος του Mane είχε ήδη δώσει τρομερή επιθετική ορμή στη Liverpool και όταν αυτή συνδυάστηκε με την είσοδο του Salah το γήπεδο έγειρε. Όπως είπα σε έναν φίλο - και ο Θεός να με φτύσει αν ξέφυγα από τα όρια - ο Woodburn έμοιαζε Gerrard, o Grujic Lampard και ο Phillips...Maldini!
Kelleher - Clyne (61' Camacho), Van Dijk (61' Phillips), Klavan, Robertson (61' Moreno) - Fabinho (61' Chirivella), Woodburn, Milner (61' Grujic) - Mane, Jones (61' Salah), Solanke
Πριν το 61ο λεπτό, οι τελικές ήταν 6(2) - 7(4) υπέρ της City. 15 λεπτά μετά την είσοδο του Salah, πήγαμε στις 10(6) - 7(4) υπέρ της Liverpool, με τις 3 να προέρχονται από τον Αιγύπτιο! Πιο συγκεκριμένα, η Liverpool ισοφάρισε στο 64', όταν ο Salah έστειλε με κεφαλιά τη μπάλα στα δίχτυα μετά απο ιδανική σέντρα του Camacho (το γκολ έπρεπε ωστόσο να ακυρωθεί για offside, το πόδι του Salah ήταν πιο μπροστά). Δύο λεπτά μετά, η Liverpool ξεδιπλώνεται υπέροχα στην κόντρα με Grujic, Moreno, Mane, ο τελευταίος σεντράρει στο Salah και την κεφαλιά εκείνου σταματά αμυντικός πάνω στη γραμμή. Μισό λεπτό μετά, ο Camacho βρίσκει καταπληκτικά τον Mo, κι εκείνος στέλνει από θέση τετ-α-τετ τη μπάλα στο οριζόντιο δοκάρι.
Το γήπεδο έγερνε τρομακτικά και η Liverpool έμοιαζε βγαλμένη από τους χειρότερους εφιάλτες της City. Στο 86' ο Salah βρήκε υπέροχα το Mane, η προβολή του οποίου όμως ήταν άστοχη, ενώ ένα λεπτό μετά, ο Σενεγαλέζος βγήκε απέναντι στον Hart ύστερα από κάθετη του Solanke, τον πέρασε όμως βρέθηκε αρκετά πλάγια και αστόχησε. Η Liverpool πατούσε περιοχή όποτε ήθελε και τελικά στο 91', ο Salah πέρασε την μπάλα στον Solanke, εκείνος δέχθηκε δολοφονική αγκωνιά, ο ref το σκέφτηκε για λίγο και τελικά έδειξε penalty. Το καινούριο «10άρι» των Reds, ο Sadio Mane, ανάλαβε την εκτέλεση και έγραψε το 2-1. Αξίζει εδώ να σημειώσουμε πως είδαμε για πρώτη φορά ξεχωριστά δείγματα τακτικών οδηγιών, με τους Mane (μέχρι να μπει ο Salah) και Salah να κρατιούνται κατά τις φάσεις άμυνας κοντά στον Solanke και αρκετές φορές ψηλότερα από αυτόν, ώστε να εκμεταλλευτούν την ταχύτητα τους σε περίπτωση κλεψίματος και αντεπίθεσης.
Πιο προσωπικά τώρα, ο Kelleher έκανε το ντεμπούτο του με μια καίρια απόκρουση στη φάση του Sane αλλά και με ένα γκολ παθητικό, στο οποίο δε φέρει ιδιαίτερη ευθύνη. Ήταν σοβαρός, ώριμος και σταθερός. Ο Clyne έπαιξε άλλα 15 λεπτά σπουδαίας άμυνας, ενώ ο Camacho που τον αντικατέστησε έκανε ακόμα ένα πολύ καλό παιχνίδι, έχοντας μάλιστα εξαιρετική συνεργασία με τον Salah. Ο νεαρός Phillips έκοψε κυριολεκτικά τα πάντα, ενώ είχε πολλάκις τρομακτική ψυχραιμία να βγάλει τη μπάλα από σημεία που «έκαιγε» χωρίς να χαθεί η κατοχή. Δυνατός στον αέρα αλλά και χαμηλά. Ο Klavan δε δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα, ενώ ο Moreno έδωσε τις δικές του μάχες κερδίζοντας 100% τις μονομαχίες και όποιους προσπάθησαν να τον περάσουν.
Πιο μπροστά, ο Chirivella είχε τον άχαρο ρόλο να μοιράζει τη μπάλα και μπορούμε να πούμε πως αμυντικά δε χρειάστηκε ιδιαίτερα αφού η City σπάνια έφτανε ως αυτόν. Ο Milner ήταν πολύ καλύτερος από το πρώτο ημίχρονο φτιάχοντας καταστάσεις επιθετικά, ενώ ο Grujic που πήρε τη θέση του έδειξε πως εκτός από δύναμη έχει και τεχνική αλλά και δυνατότητα να διαβάζει το παιχνίδι. Τέλος, ο Woodburn, αν και επιθετικά για ακόμα μια φορά απέφυγε τις πρωτοβουλίες και έκανε κάποια λάθη, αμυντικά ήταν συγκλονιστικός και ένιωθε κανείς ότι είχε εντολή να μην επιτρέψει να περάσει η μπάλα τη γραμμή του κέντρου, αφού έτρεχε προς όλες τις κατευθύνσεις για να ανακτήσει την κατοχή όταν αυτή χανόταν και τα κατάφερνε με τρομερή επιτυχία: ανεπανάληπτα τάκλιν και κερδισμένες μονομαχίες.
Μπροστά, τέλος, Mane και Salah έδειξαν γιατί θεωρούνται world class παίκτες, αφού με το που μπήκαν προκάλεσαν τρόμο στους αντιπάλους, παράγοντας συνεχώς και απειλώντας την εστία του Hart. Ο Αιγύπτιος σκόραρε στην δεύτερη του επαφή με τη μπάλα (στην ίδια φάση), 52'' αφού πέρασε στον αγώνα. Ο δε Solanke εκτέθηκε από την πρώτη του επαφή με τη μπάλα σε αρκετές περιπτώσεις, αλλά έδειξε και σε αρκετές άλλες πως κατέχει το άθλημα, είναι έξυπνος, θρασύς και δημιουργικός.
Ήταν αδιαμφισβήτητα μια πολύ σοβαρή εμφάνιση, με τους βασικούς να παίρνουν περισσότερα λεπτά συμμετοχής σιγά σιγά και ένα «φονικό» μισάωρο που τρομοκράτησε τη City και αξίζει να υπενθυμιστεί πως πρωταγωνιστές αυτού δεν ήταν βασικοί παρά μόνον αναπληρωματικοί, νέοι και οι Grujic, Mane, Salah που έπαιζαν το πρώτο τους φετινό φιλικό!
Κυριακή στις 00:05 Ελλάδος (Σάββατο βράδυ), η Liverpool δίνει την τελευταία της παράσταση επί Αμερικανικού εδάφους κόντρα στην Manchester United.